του Γιάννη Χάρη, Εφημ. των Συντακτών, 18/10/2015
Ωστε το «μπουρδολόγιον» χαρακτήρισε άλλους «μπουρδολόγιον» - και «βλακόμετρον» και «κατιναριό» και άλλα, ευήθειας σημαντικά.
Εχω επανειλημμένα ασχοληθεί με το «μπουρδολόγιον» ονόματι Ζουράρις, που αμολάει κάθε τόσο διάφορες μεγαλοπρεπείς ελληνικούρες ή απλώς ασυναρτησίες, κάτι που κάπου πήρε το μάτι του ή τ’ αφτί του, δεν σκοτίστηκε όμως να το διασταυρώσει, καθότι σίγουρος πως θα θαμπώσει, για την ακρίβεια: θα στραβώσει, τους ιθαγενείς.
Τι βρήκε τώρα, τι του πάσαραν, τι ανέσυρε από σάιτ εθνικιστικά, πάλι χωρίς να ψάξει πόντο παραπέρα;
Βρήκε λοιπόν πως στα βιβλία του δημοτικού κοπήκαν τα δημοτικά τραγούδια, πως ειδικότερα στο βιβλίο Γλώσσα της Στ΄ δημοτικού η προστακτική διδάσκεται με οδηγίες χρήσης καφετιέρας, και άλλα φοβερά, που συνιστούν «την 3η [αλήθεια, ποια η 2η;] Μικρασιατική Καταστροφή», «την καταστροφή της ελληνικής γλώσσης»!
ΑΓΝΟΕΙ ΔΗΛΑΔΗ Ο κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ πως άλλο το βιβλίο της Γραμματικής και άλλο το βιβλίο της Γλώσσας, ενώ υπάρχει και τρίτο πολύτιμο βοήθημα, το Ανθολόγιο λογοτεχνικών κειμένων.
Η Γραμματική λοιπόν διδάσκει όσα διδάσκει πάντα μια γραμματική, και την προστακτική λοιπόν, ενώ η Γλώσσα διδάσκει ακριβώς γλώσσα, δηλαδή λόγο σε όλες του τις εκφάνσεις και εκδοχές, με κείμενα από κάθε περιοχή του λόγου, από λογοτεχνικά έως ρεπορτάζ εφημερίδας, μικρές αγγελίες, διαφημίσεις και, ναι, οδηγίες χρήσης καφετιέρας: αυτή είναι η λεγόμενη «επικοινωνιακή μέθοδος», που ακολουθείται δεκαετίες τώρα, με προφανή, θέλω να πιστεύω, οφέλη.
ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ, όπου θα βρει ο κ. Ζουράρις από Ομηρο, Αισχύλο, Λουκιανό έως δημοτικό τραγούδι και Βιτσέντζο Κορνάρο, από Ρωμανό τον μελωδό έως Κόντογλου, Βιζυηνό, Παπαδιαμάντη, Ρίτσο, Σεφέρη, Ελύτη, Εμπειρίκο, αλλά και Χικμέτ, Σαιντ-Εξυπερύ, Τζακ Λόντον.
Τα ξανάγραφα αυτά, όταν συντάκτρια του ΒΗΜagazino δήλωνε, πέντε χρόνια προ Ζουράριδος, πως «δεν της άρεσε» που «τα σχολικά βιβλία ελληνικής γλώσσας Δημοτικού περιλαμβάνουν οδηγίες χρήσεως καφετιέρας, και ελάχιστα κείμενα σημαντικών λογοτεχνών».
Κι όμως, ιδού, σε σχέση με τα παλιά βιβλία τα δικά μας, μια Γραμματική, σκέτη παράθεση κανόνων, και ένα Αναγνωστικό της συμφοράς, τα σημερινά αποτελούν σωστή επανάσταση. Από το βιβλίο της Γλώσσας που έδωσαν με τσακισμένη τη σελίδα στον εθνοπατέρα, κι εκείνος δεν καταδέχτηκε ούτε τα περιεχόμενα να διατρέξει, αντιγράφω ενδεικτικά ορισμένες ενότητες του βιβλίου: «Ταξίδια, τόποι, μεταφορικά μέσα», «Κατοικία», «Η ζωή σε άλλους τόπους», «Η ζωή έξω απ’ την πόλη», «Συγγενικές σχέσεις», «Τρόποι ζωής και επαγγέλματα», «Πόλεμος και ειρήνη» κ.α.
ΚΑΘΕ ΕΝΟΤΗΤΑ χωρίζεται σε υποενότητες, με συγκεκριμένο μαθησιακό στόχο καθεμιά, ένα σχετικό κείμενο και έπειτα ασκήσεις, πολλές ευφάνταστες και ευρηματικές.
Πάλι ενδεικτικά, η πρώτη ενότητα: «Ταξίδια, τόποι, μεταφορικά μέσα», ανοίγει με σχετικό ποίημα της Ρίτας Μπούμη-Παπά, «Ο θαλασσοπόρος», και ακολουθεί, με αντικείμενο «Πώς περιγράφουμε ένα πράγμα / Πώς χρησιμοποιούμε τους χρόνους του ρήματος», απόσπασμα από τα Ψάθινα καπέλα της Μαργαρίτας Λυμπεράκη· έπειτα, «Πώς αφηγούμαστε μια ιστορία / Πώς μιλάμε για το χτες, το σήμερα, το αύριο (χρόνοι ρημάτων, επιρρήματα, ουσιαστικά, σύνδεσμοι) / Πώς φτιάχνουμε την περίληψη μιας ιστορίας», με απόσπασμα από τον Γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες του Ιουλίου Βερν· «Πώς γράφουμε μια ανακοίνωση / Πώς χρησιμοποιούμε τους χρόνους του ρήματος», με κειμενάκι από το περιοδικό «Ερευνητές» της Καθημερινής, άλλο, για τα Ζαγοροχώρια, από το Αθηνόραμα.
Και κάθε ενότητα κλείνει με παραπομπή στο Ανθολόγιο, εδώ σε Ομηρο, Λουκιανό, Σαμαράκη κ.α.· και συμβουλές: «Διαβάστε-Δείτε-Ακούστε-Επισκεφθείτε», οι οποίες στέλνουν τα παιδιά σε διάφορα βιβλία, χάρτες, κινηματογραφικές ταινίες (εδώ Μπάστερ Κήτον), ντοκιμαντέρ, τραγούδια (εδώ Σπανό, Χατζιδάκι, Λοΐζο, Ξαρχάκο κ.α.), μουσεία.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΟ για μας τους παλιότερους έργο, όλα τα βιβλία, όλων των τάξεων και όλων των μαθημάτων, υπάρχει και στο διαδίκτυο, στο «Ψηφιακό σχολείο» (ebooks.edu.gr). Αξίζει να το δει κάθε καλόπιστος αναγνώστης· ειδικότερα όμως οφείλει να το δει κάθε χειροκροτητής του ημιμαθούς εθνοπατέρα, πριν ακριβώς χειροκροτήσει, ιδίως πριν γράψει, υπεύθυνος αυτός πια δημοσιογράφος λόγου χάρη, για «δικαιολογημένη έκρηξη» του Ζουράρι.
Γιατί αυτό εντέλει είναι το θέμα. Οχι τόσο ο κάθε αστοιχείωτος και θρασύς, είδος έτσι κι αλλιώς εν αφθονία, ούτε τόσο οι άκριτοι καταναλωτές, όσο οι διακινητές - όχι πια, όχι μόνο από τον χώρο των πατριωτικών και εθνικιστικών ΜΜΕ και ιστοσελίδων, αλλά και από αριστερές εφημερίδες!
Που ούτε καν θέμα ήθους του δημόσιου λόγου μοιάζει να τους συγκινεί ούτε ο τραμπουκισμός στον οποίο μπορεί να επιδίδεται, με κατακτημένη από χρόνια ασυλία, ο εθνοπατέρας, ξερνώντας τα «βλακόμετρον» και «μπουρδολόγιον» και «μπουρδιστάν» και «κατιναριό», με κατακλείδα μάλιστα ένα «Ε, άι σιχτίρ πλέον!»
Ναι, άι σιχτίρ πλέον!
Βίος και πολιτεία του Κώστα Ζουράρι
15/2/2015
ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΣΤΑΡ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
ΕΘΝΟΣ, 2015
Βίος και πολιτεία του Κώστα Ζουράρι
Ο καθ’ ημάς Κώστας Ζουράρις, ως… όφις, αλλά ουδόλως «αρχέκακος», στην παρθενική του ομιλία ως βουλευτής, απέσπασε πολλά… ουάου, τόσο εντός όσο και εκτός Βουλής με τον ιδιότυπο λόγο του και τις γλωσσοπλαστικές ικανότητές του να χρησιμοποιεί τον πλούτο της ελληνικής γραμματείας μαζί με θεολογικά κείμενα.
ΕΘΝΟΣ15/2/2015
Και έκλεψε, αν μη τι άλλο, την παράσταση, η οποία στο τέλος είχε και υπόκλιση και χειροκρότημα από την… πλατεία.
Αλλωστε, ο 74χρονος πολιτειολόγος υπήρξε σταρ της ανανεωτικής Αριστεράς μια γενιά προ του 54χρονου οικονομολόγου Γιάννη Βαρουφάκη. Οταν στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές του ’80 γέμιζε αμφιθέατρα ανά τη χώρα, με τη γοητεία του ευρωκομμουνιστή διανοούμενου του λεγόμενου κύκλου του Παρισιού και τις δάφνες -καθυστερημένα- της συμμετοχής του στα γεγονότα του Μάη του ΄68, ως καθηγητή στο πανεπιστήμιο της Βενσέν. Ο καθηγητικός του τίτλος συνεχίζει πάντως να παραμένει σε θολό τοπίο, αφού αρκετοί τον αμφισβητούν.
Οι Ρηγάδες της εποχής τον περιέφεραν στα αμφιθέατρα, όπου, συνδυάζοντας τον αιρετικό μαρξιστικό λόγο με την ευρυμάθεια της ελληνικής γραμματείας, κατάφερνε να εντυπωσιάζει τα ακροατήρια -με λόγο… πιασάρικο- έχοντας στο πλευρό του τη γοητευτική σύντροφό του και λίγο μετά δεύτερη σύζυγό του, την ηθοποιό και σκηνοθέτιδα Μυρτώ Παράσχη. Πρώτη του σύζυγος υπήρξε η Μάγδα Κοτζιά. Τη συνάντησε για πρώτη φορά στην Α’ Δημοτικού στο Πειραματικό Σχολείο της Θεσσαλονίκης και παντρεύτηκαν τον Ιούλιο του 1967, μέσα στη δικτατορία, πριν φύγουν για το Παρίσι.
Διαμάχη με τον Κοτζιά
Το πραξικόπημα του στρατηγού Γιαρουζέλσκι, του αποκαλούμενου και ως «ερυθρού δικτάτορα», το 1981 στην Πολωνία, είχε διχάσει τότε την Αριστερά και όχι μόνο, και ο Κ. Ζουράρις στα αμφιθέατρα κατακεραύνωνε τους «ορθόδοξους κομμουνιστές» του ΚΚΕ -αλλά και τον Ανδρέα Παπανδρέου- για την υποστήριξη που του πρόσφεραν. Αξιοσημείωτο είναι ότι την υπεράσπιση του καθεστώτος Γιαρουζέλσκι από τις σελίδες του «Ριζοσπάστη» και τις επιθέσεις κατά των αναθεωρητών του Κ. Ζουράρι, είχε αναλάβει το στέλεχος του ΚΚΕ και σημερινός υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, και το βιβλίο του «Η Πολωνία κι Εμείς» γνώριζε διαδοχικές εκδόσεις από τη «Σύγχρονη Εποχή». Το δίπολο Ζουράρις – Κοτζιάς έπαιξε πολύ τότε με το Πολωνικό. Ο Κ. Ζουράρις από την εποχή εκείνη μέχρι σήμερα έχει να παρουσιάσει πολλές μεταλλάξεις στην ιδεολογική και πολιτική του εικόνα. Διεκδικεί μάλιστα ένα μοναδικό ρεκόρ: Εχει προσχωρήσει ή συνεργαστεί διαχρονικά με κόμματα που καλύπτουν σχεδόν το σύνολο του πολιτικού φάσματος. Εξαίρεση αποτέλεσε μόνο το ΠΑΣΟΚ.
Ξεκινώντας από το ΚΚΕ Εσωτερικού από το οποίο αποχώρησε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 έπειτα από μία μακρά και έντονη συμμετοχή, στο ΚΚΕ -υποψήφιος ευρωβουλευτής του κόμματος το 1999 και υποψήφιος βουλευτής στην Α’ Θεσσαλονίκης το 2000 – στη ΝΔ, η οποία τον υποστήριξε στις εκλογές του 2002 ως υποψήφιο νομάρχη Λασιθίου, και τώρα στους ΑΝΕΛ, με τους οποίους είχε κατέβει και στις ευρωεκλογές του 2014. Ενδιάμεσα δεν παρέλειψε να συναντηθεί και με τον άλλο γνωστό ελληνοπρεπή Θεσσαλονικέα, τον Στέλιο Παπαθεμελή, με το κόμμα του οποίου, το Πανελλήνιο Παμμακεδονικό Μέτωπο, ήταν υποψήφιος στις ευρωεκλογές του 2009.
Στη Θεσσαλονίκη επέλεξε να μείνει τα τελευταία χρόνια στη λεγόμενη «πυρίκαυστη ζώνη» -την περιοχή στο κέντρο της πόλης που κάηκε στη μεγάλη πυρκαγιά του 1917- στα Λαδάδικα. Ισως από εκεί εμπνεύστηκε και τον τίτλο του σημερινού κόμματός του -γιατί είναι κι αυτός πρόεδρος κόμματος αναγνωρισμένου από τον Αρειο Πάγο- την «Πυρίκαυστο Ελλάδα». Ο ίδιος πάντως επέλεξε τον τίτλο του «επίτιμου προέδρου» και έχρισε πρόεδρο τον επίσημο βιογράφο του, Γεώργιο Καλεάδη. Ο τελευταίος, που είναι οικονομολόγος από την Καβάλα, συνέγραψε και εξέδωσε το 2013 τον πολυσέλιδο τόμο -594 σελίδες- με τον τίτλο «Αξιον και Δίκαιον-Κώστας Ζουράρις, Εργο και βίος (1940-1990)». Σύμφωνα με τον συγγραφέα, στο βιβλίο αναλύεται «το πώς και το γιατί ο Κώστας Ζουράρις κατατάσσεται, ως εις εκ των σκυταλοδρόμων στην ομάδα, η οποία διαχρονικά -με πρώτο τον Ομηρο-, διαμόρφωσε και μεταφέρει την ταυτότητα του ελληνικού πολιτισμού καθώς και τον τρόπο σκέψης και δράσης της καθ’ ημάς Ανατολής».
Στη Θεσσαλονίκη, πλέον πυρίκαυστος του ΠΑΟΚ, δεν υπάρχει και ο Κ. Ζουράρις το 2005-2006 φόρεσε τη φόρμα της ομάδας και επιχείρησε να αναμειχθεί και στα του «Δικεφάλου», δημιουργώντας Εταιρεία Λαϊκής Βάσης προκειμένου να πάρει τον Ερασιτέχνη. Δεν τα κατάφερε όμως στις εκλογές, αφού εκεί ένας και μοναδικός πατριάρχης είναι ο Θανάσης Κατσαρής.
Στη διαδρομή του Κ. Ζουράρι μαζί με τη διαρκή αμφισβήτηση υπάρχει συγχρόνως και ο αφορισμός, οι νυν γίνονται σύντομα πρώην. Από μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ Εσωτερικού θα βρεθεί τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ΄80 μαζί με τον Κωστή Μόσκωφ (ΚΚΕ), με τον οποίο συνδεόταν με στενή οικογενειακή φιλία, να πρωτοστατούν σ΄ αυτό που ονομάσθηκε τότε ως πνευματική κίνηση νεορθοδόξων. Οι επισκέψεις και οι συναντήσεις τους στο Αγιον Ορος με τον τότε ηγούμενο της Μονής Σταυρονικήτα, τον μοναχό Βασίλειο Γοντικάκη -που ο Ζουράρις τον περιγράφει και ως πνευματικό του Μόσκωφ- κέντριζαν το ενδιαφέρον για αρκετό διάστημα. Αλλωστε στη συνέχεια ο Κ. Ζουράρις θα επισημοποιήσει την παντελή στροφή του, γράφοντας στο βιβλίο του «Γελάς Ελλάς Αποφάς» (1990): «Διαλέγω να είμαι με τον Θουκυδίδη και τον Χρυσόστομο και όχι με τον Μαρξ, διότι διαλέγω τη νηφάλιο μέθη της αμφιβολίας και όχι την υπνηλία της βεβαιότητας». Παράλληλα, όμως θέλει και δηλώνει αριστερός, ακόμη και όταν ως «πυρίκαυστος» κατεβαίνει στις εκλογές με τους ΑΝΕΛ του Π. Καμμένου.
Καθιέρωσε τον όρο «ευρωλιγούρης»
Ο Κ. Ζουράρις είναι αυτός που καθιέρωσε παλιότερα τον όρο «ευρωλιγούρης», όμως σήμερα δηλώνει ότι συμφωνεί τόσο με την τακτική του Γ. Βαρουφάκη απέναντι στη Μέρκελ και τον Σόιμπλε, όσο και με αυτή του Αλ. Τσίπρα απέναντι στην ΕΕ. Την τακτική αυτή τη χαρακτηρίζει ως «συναμφότερον». Η αλλιώς, στην καθ’ ημάς Ανατολή, κοινώς… ανατολίτικο παζάρι, όπως εξηγεί. Κατά Ζουράρι «αυτά τα λέμε για να γλείψουμε. Χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις τι το κάνεις; Το γλείφεις, για να το δαγκώσεις μετά. Ολίγον δάγκωμα, ολίγον γλείψιμο. Αυτό λέγεται συναμφότερον στον ελληνικό πολιτισμό. Και υποχωρούμε και προχωρούμε…» (εφημερ. Χρόνος 12/2/2015).
Ως «ιδρυτικόν Συναμφότερον» αποκαλεί και τον γάμο των γονιών του. Ο πατέρας του Γεώργιος Ζουράρις, με καταγωγή από το Βραχάσι της Κρήτης ήταν από τους πιο γνωστούς γιατρούς αφροδισιολόγους-σεξολόγους όχι μόνο της Θεσσαλονίκης αλλά και με φήμη πανελλαδικά λόγω του συγγραφικού του έργου τα χρόνια του Μεσοπολέμου. Αστός αλλά συγχρόνως κομμουνιστής – σπαρτακιστής με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και φίλος του γ.γ. του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη. Τον πάντρεψε ο ίδιος ο ιδρυτής της εφημερίδας «Μακεδονία» Ιωάννης Βελλίδης και στο ιατρείο του παρέλασαν όλες οι γυναίκες των αστών και επωνύμων της Θεσσαλονίκης. Συγχρόνως στάλθηκε σε εξορίες, ενώ το 1950 καταδικάστηκε και σε θάνατο. Προηγουμένως το 1947, για το βιβλίο του «Ο Αυνανισμός, το πάθος εις το φως της επιστήμης» οδηγήθηκε στο Διαρκές Εκτακτο Στρατοδικείο «για υπονόμευση του μαχητικού φρονήματος του στρατεύματος».
Ο Κ. Ζουράρις διέρρηξε τις σχέσεις του με το ΚΚΕ για δεύτερη φορά το 2000, όταν μετά την αποτυχία να εκλεγεί ως υποψήφιός του βουλευτής Θεσσαλονίκης ζήτησε να αυτοδιαλυθεί, για να εισπράξει το επίσημο… επιτίμιο του κόμματος: «Είναι δικαίωμα του καθενός να διατίθεται όπως του γουστάρει. Εμείς δεν πρόκειται να ασχοληθούμε ξανά με τις απόψεις του κ. Ζουράρι». Πάντως, ο πατέρας του παρέμεινε πάντα πιστός στο ΚΚΕ και από γερό κρητικό σκαρί πέθανε πλήρης ημερών σε ηλικία 102 ετών, στο Βραχάσι, στις αρχές του 2001, με το κόμμα και τον «Ριζοσπάστη» να τον αποχαιρετούν τιμητικά.
