Φιλόθεος Φάρος, ιερέας
Πριν από τη ακολουθία του βαπτίσματος διαβάζονται οι ευχές των κατηχούμενων (βαπτιζόμενων) που περιλαμβάνουν και τους εξορκισμούς...
Ο ιερέας προστάζει τον διάβολο στο όνομα του παντοδύναμου θεού να εγκαταλείψει τον κατηχούμενο.
Στη συνέχεια ζητά από το Θεό να εκριζώσει από τον κατηχούμενο «πάντα τα ενεργήματα του Διαβόλου» και να τον καθαρίσει ώστε να μετάσχει αξίως των επουράνιων μυστηρίων.
Ακολούθως ο ιερέας ζητάει από τον κατηχούμενο -κι επειδή πρόκειται σχεδόν πάντα για νήπιο, από τον ανάδοχό του- να αποτάξει τον σατανά, τα έργα του, τη λατρεία του, τους αγγέλους του και την ακολουθία του.
Όταν ο κατηχούμενος (ο ανάδοχος) δηλώνει ότι έχει όντως αποκηρύξει τον σατανά, ο ιερέας τον καλεί να προβεί σ' αυτή την αποκήρυξη με περισσότερη έμφαση και, σαν να μην ήταν αρκετή η προφορική αποκήρυξη, ζητά από τον κατηχούμενο (ανάδοχο) να φτύσει το διάβολο· ο οποίος ανάδοχος φτύνει, ευτυχώς, στον αέρα...
Πολλοί κληρικοί ιδιαίτερα στη Δύση θεωρούν αυτή τη διαδικασία αναχρονιστική και στη προσπάθεια τους να εκσυγχρονίσουν την εκκλησία παραλείπουν αυτό το μέρος της ακολουθίας. Αισθάνονται ότι είναι προσβολή της νοημοσύνης τους να μιλούν για το Διάβολο και τα ακάθαρτα πνεύματα. Θεωρούν αυτή τη διαδικασία ένα μεσαιωνικό κατάλοιπο. Και αισθάνονται ακόμα πιο αμήχανα για τη βαρβαρότητα του φτυσίματος.
Στην καθ ημάς Ανατολή, όλα αυτά διαβάζονται τόσο πετσοκομμένα, μασημένα και ακατανόητα και μέσα σ' ένα τέτοιο πανδαιμόνιο συγγενών και φίλων, ώστε κανείς δεν αντιλαμβάνεται τίποτα.
Όσο πιο ανώριμος είναι κάποιος και όσο πιο σοβαρή είναι η ψυχοπαθολογία του, τόσο περισσότερο περιβάλλει με θεολογικό η ιδεολογικό ένδυμα τις νευρωτικές του ανάγκες και τόσο πιο εύκολα αποκαλεί την ικανοποίηση αυτών των νευρωτικών αναγκών Θέλημα Θεού.
Βέβαια για τον μέσο άνθρωπο δεν έχουν σημασία όλα αυτά... Οι βαπτίσεις και οι γάμοι είναι γεγονότα κοσμικά που όχι μόνο στερούνται οποιαδήποτε πνευματικότητα αλλά στερούνται και τη στοιχειώδη ευπρέπεια.
Πέραν από της ικανοποιήσεως μιας πολύ χαμηλού επιπέδου ματαιοδοξίας, οι βαπτίσεις και οι γάμοι για τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων αποτελούν απλώς πράξεις νομιμοποιήσεως, ενώ για τους κληρικούς δεν είναι τίποτα άλλο παρά πηγές εισοδήματος.
Είναι «μυστήριο» η βάπτιση που λένε οι θεολόγοι...
Τώρα, ο κ.Φάρος κακίζει το τυπικό της «νηπιοβάπτισης» επειδή αποκηρύσσεται ο σατανάς των Ιουδαίων... Τον οποίο σατανά ανέχεται ο παντοδύναμος θεός των ιουδαιοχριστιανών για να σκανδαλίζει το ποίμνιο. Συνεταίροι είναι, σίγουρα, αλλιώς δεν θα έστελνε κόσμο ο ένας στον άλλον, σύμφωνα με τα θεολογικά παραμύθια τους.
Αυτό που δεν αναφέρει, σ' αυτό το απόσπασμα τουλάχιστον, ο κ.Φάρος είναι τα υπόλοιπα μαγικά. Καλά, το φτύσιμο του σατανά είναι μπανάλ, τη θεϊκή χάρη που κατέρχεται εξ ουρανού την θεωρεί πραγματική; Εκείνα τα ειδωλολατρικά που τελούνται με λαδώματα, με κόψιμο μαλλιών (συμβολικά, εννοείται!) και με ευλογία των ρούχων που θα φορέσει το νεοβαπτισθέν άτομο (συνηθέστατα νήπιο που δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει), δεν χρειάζονται μια εξήγηση και ένα εξορθολογισμό; Τι διαφορετικό έκαναν ή κάνουν ακόμα οι Ζουλού που, αντί για λαδάκι, χρησιμοποιούν χρωστικές ουσίες από φυτά για να μαρκάρουν τον πιστό στους δικούς τους θεούς και δαίμονες;
Σκέπτομαι δε τη σκηνή που έχω δει αρκετές φορές, συγγενείς και φίλοι που έχουν να ειδωθούν πολλά χρόνια, να συζητούν και να χαριεντίζονται και, όπως λένε οι παπάδες, το άγιο πνεύμα των χριστιανών να κατεβαίνει για να φωτίσει το νεοβάπτιστο άτομο. Τέτοια σημασία δίνουν οι παρευρισκόμενοι στον τρίθεο και ειδικότερα στο πουλί (που είναι απομίμηση του Ώρου των Αιγυπτίων), ώστε δεν τους απασχολεί η μαγική τελετή που εξελίσσεται δίπλα τους!
