Mozart Piano Rondo D KV 382

pianist: Alfred Brendel, cond.: Neville Marriner, orchestra Academy St Martin of the Fields 

Η κατάργηση της ΕΡΤ και οι ευθύνες για την κρίση...

του Αλέξανδρου Αχελινού, ΚΣΜ

Η σύγκρουση για την Ε.Ρ.Τ. ενδέχεται, με τις διαστάσεις που πήρε, να έχει επιπτώσεις πολύ μεγαλύτερες από την πραγματική σημασία της. Το γεγονός ότι έγινε πρωτοσέλιδο στον διεθνή τύπο και ότι ασχολούνται με αυτήν διεθνείς οργανισμοί, δείχνει πόσο ξέφυγε το ζήτημα από τα όρια, μέσα στα οποία επιθυμούσε να περιορίσει την παρέμβασή της η κυβέρνηση, αλλά και τη δύναμη που έχουν ορισμένοι κύκλοι να επιβάλλουν τη στρεβλή εικόνα μιας κατάστασης. Αποδεικνύει, όμως, και πόσο δύσκολο είναι να προωθηθεί μία μεταρρύθμιση στον τομέα που χρειάζεται κατά προτεραιότητα μεταρρυθμίσεις, ακόμα και στο απόγειο της κρίσης που ταλαιπωρεί χώρα και κοινωνία.

Το ιστορικό

Η “εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα” φωνή (της Αγίας Παρασκευής) κουβαλά στην πλάτη της ένα όντως αμαρτωλό παρελθόν. Το πολιτικο-κομματικό και το συνδικαλιστικό κατεστημένο της εποχής δεν επιτρέψανε το νοικοκύρεμά της και τον εκσυγχρονισμό της ακόμα και όταν, την δεκαετία του 1970, το εγχείρημα ανατέθηκε, με πρωθυπουργική υποστήριξη, σε μία καταξιωμένη ανεξάρτητη προσωπικότητα (τον σερ Χιου Γκρήν), ενώ στην στελέχωσή της είχαν παρεισφρήσει μερικά από τα πιο αξιόλογα άτομα που διέθετε η κοινωνία.

Στη συνέχεια ο κυβερνητικός έλεγχος μετατράπηκε σε απόλυτη κομματικοποίηση, ενώ το συνδικάτο των εργαζομένων στην Ε.Ρ.Τ. μετατράπηκε, όπως και σε πολλούς άλλους φορείς του δημοσίου, σε “κράτος εν κράτει” με την ασφάλεια που παρείχε το μονοπώλιο της μετάδοσης ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών και η πολιτική βούληση διατήρησης αυτού του μονοπωλίου, όπως είχε εκφρασθεί από τον απερίγραπτο υπουργό που απειλούσε με κατάρριψη τους δορυφόρους που θα αποτολμούσαν να απευθύνουν άλλα προγράμματα στο ελληνικό κοινό.

Η άναρχη, όπως έγινε, απελευθέρωση της αγοράς δεν βοήθησε την εξυγίανση του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα, αφού η διατήρηση της χρηματοδότησης από αναγκαστική εισφορά των πολιτών και η κρατική κάλυψη των ελλειμμάτων δεν άφησαν να γίνει αισθητή η επίδραση του ανταγωνισμού. Αποτέλεσμα της συνακόλουθης αβελτηρίας ήταν πληθωρισμός προσωπικού, σπατάλη οικονομικών και τεχνικών μέσων, σκανδαλώδεις συμβάσεις με εξωτερικούς συνεργάτες κ.λπ.

Βέβαια, υπήρχε και η άλλη πλευρά του νομίσματος που έλεγε ότι η Ε.Ρ.Τ. δεν μπορούσε να είναι ανταγωνιστική σε επίπεδο ακρόασης/θέασης με στελέχη που αμείβονται χαμηλότερα από τα ομόλογά τους του ιδιωτικού τομέα, ότι παρέχει υπηρεσίες που δεν παρέχουν τα ιδιωτικά μέσα λόγω της κερδοσκοπικής φύσης τους, ότι ικανοποιεί, έστω και περιθωριακά, τμήματα του κοινού, τα οποία για τον ίδιο λόγο δεν ικανοποιούνται από τα πολύ χαμηλής ποιοτικής στάθμης προγράμματα των ιδιωτικών ραδιοτηλεοπτικών σταθμών, παρότι συνεισφέρουν ίσως και με το παραπάνω τον οβολό τους στην χρηματοδότηση όλων των μέσων, δημόσιων και ιδιωτικών. Διότι και αυτά πληρώνουν τόσο την υποχρεωτική εισφορά για τα πρώτα όσο και το κόστος διαφήμισης που έχει ενσωματωθεί στην τιμή των προϊόντων που αγοράζουν, το οποίο συντηρεί τα δεύτερα.

Αυτά τα ελαφρυντικά, ωστόσο, δεν αναιρούσαν την ανάγκη της αναδιάρθρωσης της Ε.Ρ.Τ., όπως επισημαινόταν επανειλημμένα από πολλές πλευρές. Ακόμα, όμως, και όταν υπήρχε έστω και μια κολοβή ή όχι απόλυτα ειλικρινής πρόθεση από μία κυβέρνηση, η εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση όρθωνε το αρνητικό ανάστημά της, ενώ τα κόμματα της αριστεράς δεν έχαναν την ευκαιρία να συμπαρίστανται στα συνδικάτα των εργαζομένων, ακόμα και αν βρίσκονταν εν αδίκω. Η δύναμη των τελευταίων και η συν-διοίκηση που ασκούσαν υπερίσχυε ορισμένες φορές ακόμα και της εκάστοτε παραδοσιακής κυβερνητικής παρεμβατικότητας!

Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Η αδυναμία προώθησης μεταρρυθμίσεων απαξίωσε τους μηχανισμούς, με αποτέλεσμα να συρρικνωθεί η απήχηση των σταθμών του δημόσιου φορέα, παρότι μερικά προγράμματά του εξακολουθούσαν να αποτελούν οάσεις στο απαράδεκτο από κάθε άποψη ελληνικό ραδιοτηλεοπτικό τοπίο. Η απάντηση σε κάθε επιχείρηση ανόρθωσης ήταν η άγρια απεργία.

Η κυβερνητική πρωτοβουλία

Μίαν ωραίαν πρωίαν τελικά η σημερινή κυβέρνηση διαπίστωσε ότι η κατάσταση είχε φτάσει στο “μη παρέκει”. Και αποφάσισε το κλείσιμο της Ε.Ρ.Τ. και την αναστολή των εκπομπών των σταθμών της μέχρις ότου στηθεί μια υγιής διάδοχος εταιρεία.

Η μεθόδευση δεν μπορούσε να είναι πιο “άκομψη”. Έτσι, έδωσαν την ευκαιρία ακόμα και στην εσωτερική αντιπολίτευση της τρικομματικής, αλλά κυρίως στους συνδικαλιστές και στους θεματοφύλακες του status quo να την παραλληλίσουν με τις βολονταριστικές μεθοδεύσεις του πρωθυπουργού της Τουρκίας που κατέβασαν τον κόσμο στην Πλατεία Ταξίμ.

Θα ήταν πολύ πιο ευπρόσωπος ένας διαφορετικός δρόμος, όπως η πλήρης προετοιμασία της διάδοχης κατάστασης πριν από την “αλλαγή φρουράς” και η παράδοση της σκυτάλης χωρίς καμία διακοπή εκπομπών.

Βέβαια, θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς ότι, με την εμπειρία των αντιδράσεων των συνδικάτων τον τελευταίο καιρό, μια εν κρυφώ και παραβύστω προετοιμασία δεν θα είχε καμία πιθανότητα επιτυχίας γιατί το σχέδιο θα διέρρεε πριν από την ολοκλήρωσή του. Θα μπορούσε να αντιτείνει και το ότι η μέθοδος που επελέγη ήταν η μοναδική, με δεδομένη την αδιαλλαξία των συνδικαλιστών και των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Αν ο Μέγας Αλέξανδρος είχε εμπλακεί σε συζητήσεις σχετικά με την κατάσταση στην οποία θα έπρεπε να βρίσκεται ο φλοιός κρανιάς του Γόρδιου Δεσμού, είτε δεν θα τον είχε λύσει (όπως τον έλυσε) είτε δεν θα είχε προφτάσει να προχωρήσει ούτε καν ως την Κιλικία! Ανάλογα, δεν θα μιλούσαμε σήμερα για το «Αυγό του Κολόμβου» αν ο γενουάτης διαπραγματευόταν το αν έπρεπε να παραμείνει ανέπαφος ή όχι ο φλοιός του όταν αυτό στεκόταν όρθιο.

Το χειρότερο πάντως ήταν το ότι οι κυβερνητικοί χειρισμοί υπήρξαν κακοί και ανεπιτυχείς: έριξαν τη χώρα σε μία αχρείαστη κρίση.

Οι ευθύνες

Η πιο δυσοίωνη πλευρά της αιφνίδιας κρίσης, πάντως, έγκειται στο ότι η στάση όλων είναι κατακριτέα.

Η Νέα Δημοκρατία και ο πρωθυπουργός προσωπικά, με δεδομένη την πατρότητα της πρωτοβουλίας, είναι υπεύθυνοι τόσο για τον σχεδόν “πραξικοπηματικό” τρόπο φίμωσης των κρατικών σταθμών, όσο και για το ότι καταρράκωσαν ακόμα πιο πολύ την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Πρόσθετα, βαρύνονται για το ότι με τον χειρισμό που επιλέξανε παραλείψανε ένα θεμελιώδες στάδιο: να προτείνουν ένα αξιόπιστο σχέδιο και να εκθέσουν αυτούς που θα αντιδρούσαν. Επιπλέον, θα ήταν πολύ πιο πειστική η εξυγιαντική πρόθεσή τους αν δεν είχαν απορρίψει ως αντιπολίτευση μόλις προ διετίας το πολύ πιο μετριοπαθές εξυγιαντικό πλάνο της υπό τον καθηγητή Αλιβιζάτο επιτροπής, που αποτέλεσε και τη μήτρα του δικού τους πλάνου.

Τέλος, αν κυριαρχήθηκαν από την υστερόβουλη πρόθεση να προκαλέσουν μια (ολέθρια για τον τόπο) πρόωρη εκλογική αναμέτρηση για να εξαργυρώσουν τα κέρδη τους στις δημοσκοπήσεις, η ευθύνη τους είναι εγκληματική.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ο πρόεδρός του είναι εκτεθειμένοι γιατί, ενώ με την υποστήριξη του πλάνου Αλιβιζάτου παραδέχονταν την ανάγκη μεταρρυθμίσεων, σήμερα, και αυτοί για κομματικά οφέλη, παίρνουν τελείως αρνητική θέση απέναντι σε ένα αναμφίβολα τολμηρότερο σχέδιο. Ας διαχώριζαν ξεκάθαρα, τουλάχιστον, τη θέση τους για τις μεταρρυθμίσεις από τη θέση τους για τους κυβερνητικούς χειρισμούς.

Η ΔΗΜ.ΑΡ. παραμένει εγκλωβισμένη στην άρνηση κάθε τομής σε βάθος στον νοσηρό ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εκτίθεται διαρκώς με τη διγλωσσία του. Από τη μία καταγγέλλει το πελατειακό κράτος που δόμησαν, όπως αναληθώς ισχυρίζεται, μόνον τα κόμματα που κυβέρνησαν τον τόπο, στους χώρους του οποίου πάντως είχε ανέκαθεν μεγαλύτερη απήχηση απ’ό,τι στην υπόλοιπη κοινωνία. Από την άλλη προασπίζεται με νύχια και με δόντια όλες τις εκφάνσεις του με στόχο να προσεταιρισθεί τις δυνάμεις που τον λυμαίνονται και αποτελούν ανεκτίμητο όπλο για την άσκηση της βολονταριστικής εξουσίας που πρεσβεύει.

Το Κ.Κ.Ε. εξακολουθεί να ζει στον κόσμο του, ενώ για τις “δεξιές της δεξιάς” καλύτερα να μην γίνεται λόγος.

Η Π.Ο.Σ.Π.Ε.Ρ.Τ. (με όλα τα παρακλάδια της) με τη διαχρονική στάση της έχει αποδείξει ότι δεν αποτελεί αξιόπιστο συνομιλητή για την αναζήτηση καλύτερου μέλλοντος. Έχει και αυτή εγκλωβιστεί σε μία αποκλειστικά συντεχνιακή στρατηγική και υιοθετεί την γενική αρχή των περισσότερων συνδικάτων του ευρύτερου δημόσιου τομέα: «μεταρρυθμιστείτε κατά προτεραιότητα εσείς για να μπορούμε να τρώμε όλοι μας και κατά προτεραιότητα εμείς»! Θα μπορούσε να διασκεδάσει την αδιαλλαξία της και να πείσει για το δήθεν ενδιαφέρον της για τον δημόσιο χαρακτήρα της κρατικής ραδιοτηλεόρασης, αν δεν έκανε τα πάντα για να την απαξιώσει. Αν δεν την “φίμωνε” πραξικοπηματικά (και εκείνη) σε κρίσιμες στιγμές για μεγάλα χρονικά διαστήματα, εξυπηρετώντας απροκάλυπτα κομματικά συμφέροντα (της αντιπολίτευσης). Αλλά και αν προέβαινε (ακόμα και τώρα) σε μία χειρονομία καλής θέλησης: αν κατέβαλλε αναδρομικά το αντίτιμο της δωρεάν μετάδοσης των μηνυμάτων της στη διάρκεια των απεργιών της (έστω και μόνον των τελευταίων μηνών), όπως θα υποχρεωνόταν ο κάθε ιδιώτης, ακόμα και εάν επρόκειτο για συνδικάτο. Η Ε.Ρ.Τ. δεν είναι ιδιοκτησία της!

Η Ε.Σ.Η.Ε.Α., η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. και η Γ.Σ.Ε.Ε. (ως εκπρόσωπος των συνδικάτων του ευρύτερου δημόσιου τομέα) καλά θα έκαναν να μην είχαν κηρύξει μια απεργία συμπαράστασης που στρεφόταν αποκλειστικά εναντίον των συνήθων αμέτοχων των συγκρούσεων: των εργαζομένων και των επαγγελματιών του ιδιωτικού τομέα που είτε ταλαιπωρήθηκαν είτε έχασαν εισόδημα. Ωστόσο, η πρεμούρα τους είναι απόλυτα κατανοητή: αν χάσουν την μάχη των προνομίων τα συνδικάτα της Ε.Ρ.Τ. θα έρθει σύντομα και η σειρά των υπόλοιπων συνδικάτων (των Δ.Ε.Κ.Ο. κ.λπ.) για τα οποία νοιάζονται κατά προτεραιότητα (αν όχι κατ’ αποκλειστικότητα).

Όσο για τους σχολιαστές και το μέρος του κοινού, που ευαισθητοποιήθηκαν, κάπως όψιμα είναι η αλήθεια, για τη συρρίκνωση της ραδιοτηλεοπτικής πολυφωνίας, ας έχυναν νωρίτερα τα κροκοδείλια δάκρυά τους κι ας έψαχναν με το τηλεχειριστήριο πιο συχνά τις κρατικές συχνότητες για να ανεβάσουν την κατά περίπτωση ακρόαση ή θέασή τους, αποσοβώντας τον μαρασμό τους.

Τώρα πια είναι αργά για όλους!

Δεν πάει στο διάολο και η ΕΡΤ;

του Γιώργου Φραντζεσκάκη, από το www.eyedoll.gr, 12/6/2012

Μία εκ βαθέων εξομολόγηση του Γ. Φραντζεσκάκη, ενός υπαλλήλου με 15ετή υπηρεσία στην ΕΡΤ. Ναι, αυτή πρέπει να είναι η πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία που κλειδώνεις ένα λουκέτο και ανοίγεις ένα κουτί. Το κουτί της Πανδώρας.

Το διαρρήξαμε όλοι μαζί και ξαμολήσαμε επιτέλους το λύκο που κρύβαμε μέσα μας.
Ένας φίλος που εκτιμώ, γιατί είναι σκεπτικιστής, φιλοπερίεργος και βγάζει σπυράκια με τις “αυθεντίες” γράφει στο facebook:

“Πω, πω, πόσο λυπάμαι που δεν θα δουλεύω για να πληρώνω άλλη μία προσωπική υπόθεση των άλλων, όπως το να βλέπουν τηλεόραση”.

Άνθρωποι που δηλώνουν υπέρμαχοι της κοινής λογικής αυτοθυσιάζονται σε έναν αγώνα που δεν είναι δικός τους.
Ξαφνικά, όλα τα κακά της ελληνικής κοινωνίας έγιναν μια μαύρη πέτρα με το όνομα ΕΡΤ.
Τα συμπιέσαμε σε μια σεμνή, ανιμιστική τελετή και τα πετάξαμε στη θάλασσα. Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...

Η ΕΡΤ είχε πολλές αμαρτίες να πληρώσει. Όλοι έχουμε μια γενική εικόνα για το Δημόσιο, τις κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις και το φαύλο κράτος, αλλά ο καθένας από μας γνωρίζει καλύτερα, μόνον “τα του οίκου του”. Ο δικός μου οίκος ήταν η ΕΡΤ. Για δεκαπέντε χρόνια, από το 1998 μέχρι απόψε.

Όλα αυτά τα χρόνια έβλεπα ανεπάγγελτους να μπαινοβγαίνουν και να στρογγυλοκάθονται σε καρέκλες με ταμπελάκια που έγραφαν “ειδικός σύμβουλος προέδρου”, “σύμβουλος επικοινωνίας”, “προσωπικό ειδικών θέσεων”.
Να παίρνουν τα τριπλάσια από μένα και να εμφανίζονται κάθε πρώτη και δεκαπέντε στην ουρά του λογιστηρίου, για τις πληρωμές.
Κάποτε οι πληρωμές έγιναν ηλεκτρονικές και ανάσαναν τα πάρκινγκ του ραδιομεγάρου που βαρυγκομούσαν δυο φορές το μήνα.

Το πιο σύντομο ανέκδοτο της εταιρείας ήταν μία λέξη: “Γενικός”.
Απίθανοι τύποι, γενικώς άσχετοι με οτιδήποτε έχει να κάνει με την τηλεόραση (εκτός ίσως από το τηλεκοντρόλ - τον καλύτερο φίλο του τεμπέλη) αναλάμβαναν βαριά καθήκοντα σε βραχύβιες αποστολές που κρατούσαν, το πολύ, ένα - δυο χρόνια.
Μετά, τσέπωναν την αποζημίωσή τους (γιατί είχαν φροντίσει να υπογράψουν πολυετή συμβόλαια με ρήτρες) και τους αντικαθιστούσε ο νέος “Γενικός”.
Ο νέος “Πρόεδρος”. Ο νέος “Προϊστάμενος”.

Την ίδια στιγμή, υπάλληλοι με προσόντα και φιλότιμο παραγκωνίζονταν σε σημείο που, μοιραία, έχαναν κάθε διάθεση δημιουργίας.
Και η τηλεόραση χρειάζεται δημιουργική ένταση.
Ακόμα κι αν είσαι αυτός που κουβαλάει τις μπαλαντέζες.

Το ξεστόμισα κι εγώ πολλές φορές: “Αυτό το μπουρδέλο πρέπει να κλείσει”.
Το όνειρό μου για δημιουργία ξεθύμανε γρήγορα, όταν, ύστερα από ένα βραβευμένο ντοκιμαντέρ που έπαιζε κάθε χρόνο σε επανάληψη, από το ’99 μέχρι φέτος, ανταμείφθηκα με σιωπηρές απορρίψεις σε όλες τις επόμενες προτάσεις.
Οι “συνάδελφοί μου” δεν είχαν ούτε την τσίπα να μου στείλουν μια αρνητική απάντηση - όπως επιβάλλει ο νόμος και το πρωτόκολλο...

Όμως, ο θυμός μου για την αναξιοκρατία της ΕΡΤ δεν φτάνει για να συσκοτίσει την κρίση μου.
Είμαι περήφανος γι’ αυτό και θα μου το επιτρέψετε.
Όπως θα μου επιτρέψετε και την επόμενη φράση: εγώ και πολλοί συνάδελφοί μου, δώσαμε καθημερινές, χαμένες μάχες για να γίνει η ΕΡΤ αυτό που θα έπρεπε να είναι από την αρχή: ένα ποιοτικό μέσο ενημέρωσης, ψυχαγωγίας και πολιτισμού.

Και η αλήθεια είναι ότι, όσο κι αν προσπαθεί να το απαξιώσει ο Bravissimos Κεδίκογλου, σε ένα βαθμό ήταν.

-Η ΕΡΤ ήταν αυτή που στήριξε τους μικρομηκάδες για να κάνουν ταινίες και ανέδειξε κάποιους από αυτούς σε σημαντικούς δημιουργούς.
-Η ΕΡΤ ήταν αυτή που έπαιζε τον “Εξάντα”.
-Η ΕΡΤ ήταν αυτή που λειτούργησε ένα ραδιόφωνο χωρίς playlist υποβολιμαίο από τις εταιρείες που έσπρωχναν τον τελευταίο σκυλά στις “ιδιωτικές συχνότητες”.
-Η ΕΡΤ ήταν αυτή που έβλεπαν οι Ελληνες ομογενείς στα πέρατα της γης και “ζούσαν λίγη από Ελλάδα”.
-Η ΕΡΤ ήταν αυτή που στήριξε τη συμφωνική μουσική, που διατηρούσε τα μουσικά σύνολα, που έδινε συναυλίες και βήμα σε νέους καλλιτέχνες.

“Από κεκτημένη ταχύτητα” θα μου πείτε. Συμφωνώ.
Αν ήταν στο χέρι του κάθε Κεδίκογλου, θα τη φορτώναμε με “Σουλεϊμάν” για να φέρνει λεφτά.
Το παρελθόν του, ως κριτής στο “Bravissimo” με τη Ρούλα Κορομηλά, μιλάει από μόνο του.
Σήμερα όμως έχει άλλη αποστολή: να απαλλάξει τον δύσμοιρο φορολογούμενο από το δυσβάσταχτο χαράτσι των 4 ευρώ το μήνα! Να γίνει κερδοφόρα.
Όπως πρέπει να γίνουν κερδοφόρες οι δημόσιες συγκοινωνίες, τα νοσοκομεία και τα πανεπιστήμια. Ή αλλιώς, λουκέτο σε όλα!

Παρόλα αυτά, είμαι πραγματιστής.
Καταλαβαίνω γιατί η κυβέρνηση, όταν ακόμα και οι παραδοσιακοί της ιδιώτες - σύμμαχοι “την κάνουν γυριστή” αλλοιθωρίζοντας προς τις μη παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις, χρειάζεται να βγάλει από το παιχνίδι μια ΕΡΤ ημιεπαναστατημένη και να την αντικαταστήσει με μια ΥΕΝΕΔ που θα στελεχώσει με τρομοκρατημένους υπαλλήλους των 400 ευρώ “κι αν σ’ αρέσει, μεγάλε, αλλιώς όξω απ’ την παράγκα”.
Η μακιαβελλική λογική του σκοπού που αγιάζει τα μέσα, αυτό επιτάσσει.

Εκείνο που με ξεπερνάει είναι η χολή των συνανθρώπων μας.
Και η απύθμενη βλακεία που την υποστηρίζει.
Ξαφνικά, όλοι οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ έγιναν “κηφήνες”, “κομματόσκυλα” και άχρηστοι”.

“Η δουλειές των εργαζομένων στην ΕΡΤ είναι όσο χρήσημες ειναι μια πεντικιουριστ σε ενα υποβρύχιο...” ποστάρει κάποιος στο Twitter, επιχαίροντας για την εξυπνάδα του (η ορθογραφία κρατημένη ως έχει, για να πάρετε μια ιδέα της ποιότητας του επιχειρήματος).

Κάποιος άλλος καγχάζει για τη δίκαιη τιμωρία μας: “Κλάψτε τώρα μαζί με το ενάμισι εκατομμύριο άνεργους ιδιωτικούς υπαλλήλους”.
Η λογική του “να ψοφήσει ο γάιδαρος του γείτονα” στο απόλυτο ζενίθ της.
Και του “διαίρει και βασίλευε”.
Από αυτή την άποψη, η νέα τάξη πραγμάτων τα κατάφερε μια χαρά.

Τα σκυλιά, όταν ερεθίζονται από κάποιον που περνάει έξω από το φράχτη, εξαγριώνονται τόσο πολύ που, καθώς δεν μπορούν να τον δαγκώσουν, χιμάνε το ένα ενάντια στο άλλο.
Σκυλιά μας έκαναν, εξαγριωμένα και δαρμένα.

Και στο φόντο, ο Κεδίκογλου να υποδαυλίζει το αδελφικό μίσος: “Η ΕΡΤ κλείνει γιατί είναι διεφθαρμένη, γιατί κοστίζει πολλά, γιατί λειτουργεί με αδιαφανείς διαδικασίες”.
Όλο το έργο των διορισμένων στελεχών της διοίκησης, αυτών που μας φόρεσαν καπέλο οι κυβερνήσεις, είναι τώρα δικό μας έγκλημα.
Εκεί που μας χρωστούσανε, μας παίρνουν και το βόδι...

Ήθελα αύριο - μεθαύριο να γράψω για μια από τις πολλές πλάνες του καπιταλισμού, αλλά με πρόλαβαν τα γεγονότα.
Ήθελα να γράψω ότι κάποια πράγματα, όταν έχουν δημόσιο χαρακτήρα, δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι κερδοφόρα.

Οι δημόσιες συγκοινωνίες δεν πρέπει να είναι κερδοφόρες.
Τα νοσοκομεία δεν πρέπει να είναι κερδοφόρα.
Όλα τα οχήματα πολιτισμού δεν πρέπει να είναι κερδοφόρα.

Διαφορετικά, γιατί πληρώνουμε φόρους;
Για να πηγαίνουν τα καράβια, καταχείμωνο στην άγονη γραμμή με επιβάτες τρεις γιαγιάδες, για να περιθάλπονται αυτοί που δεν έχουν ασφάλιση, για να προσφέρεται φωνή και βήμα σε όσα δεν θα γίνουν ποτέ σουξέ και best seller.

Και η ΕΡΤ έπρεπε να είναι μια τέτοια περίπτωση.
Ένα μέσο που θα πολεμάει στα ίσα τους βόθρους της υποκουλτούρας χωρίς να πάσχει από το σύνδρομο του επιχειρηματία.
Γι’ αυτό πληρώναμε το χαράτσι (έτσι το ονόμασε ο κ. Κεδίκογλου για να κάνει τις απαραίτητες, πονηρές συσχετίσεις με τη φοροεπιδρομή που μας γονατίζει) των τεσσάρων ολόκληρων ευρώ το μήνα.
Ένας καφές, για μια άλλη λογική στα media...

Αν θέλατε εξυγίανση, ας μας ρωτούσατε.
Το ζητήσαμε, το καταθέσαμε επίσημα και το πρωτοκολλήσαμε επανειλημμένως:

-Να μη φεύγουν οι παραγωγές έξω από την ΕΡΤ.
-Να ελεγχθούν όλες οι δαπάνες, από ανεξάρτητες δικαστικές αρχές.
-Και να πάνε, κατ’ αρχήν, στο διάολο οι 27 “ειδικοί σύμβουλοι” που κοστίζουν στην εταιρεία όσο όλοι συμβασιούχοι δημοσιογράφοι μαζί.

Αντ’ αυτού, θα πάει στο διάολο η ΕΡΤ.
Και μαζί της, η τελευταία ελπίδα για μια ραδιοτηλεόραση που δεν θα είναι υποχείριο του μάρκετινγκ και της προπαγάνδας του κεφαλαίου.
Ναι, του κεφαλαίου.
Δεν δικαιούνται να το λένε με το όνομά του μόνον οι Κομμουνιστές...

Το τελευταίο μου post στο facebook έλεγε αυτό:
"Κανάλια με 6% θεαματικότητα, γιατί πρέπει να υφίστανται;" λέει ο δικαιωμένος από το λουκέτο στην ΕΡΤ.
Οι ποιητικές συλλογές πουλάνε πεντακόσια αντίτυπα. Ακόμα κι εκείνες που μεθαύριο θα πάρουν το Νόμπελ.
To "50 αποχρώσεις του γκρι" πούλησε εβδομήντα εκατομμύρια.
Να βάλουμε λουκέτο και στην ποίηση. Φύρα είναι. Όλοι μαζί, μπροστά, για μια softporn κοινωνία.

Και πολύ μας είναι.
Τίτλοι τέλους.


Υ.Γ.
Ευχαριστώ τους συναδέλφους μου στην ΕΡΤ που μου έδειξαν, όταν είχα αρχίσει να το αμφισβητώ σοβαρά, ότι μπορεί κάποιος να ανακαλύπτει διαμάντια μέσα στο βούρκο.
Είναι ένα μάθημα που το χρειαζόμουν.

Υ.Γ.2
Δείτε στο slideshow 2, το τελευταίο trailer της Ελληνικής Τηλεόρασης που επιμελήθηκε το τμήμα προβολής στο οποίο είχα την τιμή να εργάζομαι.
Και να ακούσετε για τελευταία φορά “τη φωνή της ΕΡΤ”.

Άλλη μια εποχή μεγαλείου για το χριστιανισμό

Η σφαγή της Στοκχόλμης

Η διδασκαλία της ιστορίας στα ελληνικά σχολεία πάσχει για χίλιους δυο λόγους, ένας από αυτούς είναι ότι υπάρχουν κεφάλαια στο σχολικό βιβλίο, τα οποία ποτέ δεν διδάσκονται. Μέχρι να φτάσει ο διδάσκων εκεί, τελειώνει το σχολικό έτος. Έτσι ελάχιστοι γνωρίζουν κάτι σημαντικό για τα σκανδιναβικά κράτη, πέρα από θολές ιστορίες και στερεότυπα περί Βίκινγκς. Θα αναφέρουμε εδώ μερικά προκαταρκτικά και στη συνέχεια θα περιγράψουμε την άγνωστη και φρικιαστική «σφαγή της Στοκχόλμης» που προκάλεσε ο εκκλησιαστικός μηχανισμός σε συνεργασία με θεόπληκτους ηγέτες-πολέμαρχους.

Από το έτος 1397 ίσχυε η συμμαχία που πήρε το όνομα «Ομοσπονδία του Κάλμαρ», μια πόλη της νότιας Σουηδίας. Μέλη αυτής της συμμαχίας ήταν η ισχυρή Δανία με τις εξαρτημένες από αυτήν Γροιλανδία και διάφορα νησιά, η Σουηδία που ήλεγχε τη Φινλανδία και η Νορβηγία που ήλεγχε την Ισλανδία. Έτσι αυτή η συμμαχία είχε υπό τον έλεγχό της σχεδόν όλο τον ευρωπαϊκό Βορρά, δεν γινόταν όμως αποδεκτή από όλες τις κοινωνικές ομάδες των τριών χωρών.

Ειδικότερα οι Σουηδοί ευγενείς ήταν στην πλειοψηφία τους αρνητικοί, γιατί έπρεπε να υποταχθούν στους μισητούς Δανούς. Κάθε τόσο ξέσπαγαν λοιπόν ένοπλες ανταρσίες, τις οποίες η «μεγάλη δύναμη» Δανία κατέστειλε αιματηρά, στέλνοντας στρατό όπου χρειαζόταν.

Να σημειωθεί ότι τότε ήταν όλοι οι χριστιανοί στην Ευρώπη καθολικοί, με μόνη εξαίρεση τους Ορθοδόξους των Βαλκανίων, οι οποίοι βρίσκονταν σε συναλληλία με τους Οθωμανούς και θεωρούνταν προδότες της «αληθινής θρησκείας» - ό,τι φαντάζεται για αληθινό κάθε κληρικός.

Το έτος 1513 επιστρέφει στη Σουηδία σε ηλικία 25 ετών ο εφημέριος  Gustav Eriksson Trolle (1488-1535), Σουηδός εκ καταγωγής, ύστερα από θεολογικές και άλλες σπουδές στην Κολωνία και στη Ρώμη. Ο Τρόλλε θεωρείτο τότε από τους πιο μορφωμένους και ισχυρούς άνδρες της εποχής του, με απευθείας σύνδεση στο Βατικανό και στον πάπα. Το αμέσως επόμενο έτος τοποθετείται ο Τρόλλε αρχιεπίσκοπος της Ουψάλα και αποκτάει έτσι ένα ιερατικό αξίωμα αντάξιο της θέσης εξουσίας που κατέχει εκ των πραγμάτων. Να σημειωθεί ότι οι σκανδιναβικές χώρες ήταν αραιοκατοικημένες και ο αριθμός των μορφωμένων κατοίκων, των διανοουμένων, ήταν εξαιρετικά μικρός. Για παράδειγμα, εκείνη την εποχή η Στοκχόλμη είχε περί τους 6.000 κατοίκους, μια κωμόπολη δηλαδή!

Όμως ο Τρόλλε υποστηρίζει σθεναρά τη «συμμαχία του Κάλμαρ» -γι’ αυτό εξ άλλου τον έστειλε ο πάπας και τον ανέδειξε σε αρχιεπίσκοπο-, με κύριο σύμμαχό του το βασιλιά της Δανίας Christian ΙΙ και αντιπάλους τούς συμπατριώτες του ευγενείς, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους αντιδρούσαν στην εξάρτηση από τους Δανούς. Η αντιπαράθεση αυτή προσωποποιήθηκε μεταξύ του Τρόλλε  και του Sten Sture, του άτυπου ηγέτη των Σουηδών αντιπάλων της συμμαχίας.

Στην πρώτη κορύφωση της σύγκρουσης με στρατιωτικά μέσα πολιορκεί ο Στούρε το έτος 1516 τον πύργο του Τρόλλε στο Almarestket, τον οποίο κατέλαβε το επόμενο έτος. Εκεί συλλαμβάνεται ο αρχιεπίσκοπος, ο οποίος καθαιρείται από το εκκλησιαστικό αξίωμά του αλλά δεν εκτελείται, όπως ήταν σύνηθες εκείνη την εποχή· μόνο δόθηκε διαταγή να ισοπεδωθεί ο πύργος του Τρόλλε. Αυτή η μεγαλοθυμία του Στούρε θα αποδειχθεί μοιραία για τους Σουηδούς και για τον ίδιο, ο οποίος είχε την ευρεία υποστήριξη των οικογενειών των ευγενών της χώρας, αλλά και του λαού.

Η σύλληψη και καθαίρεση του Τρόλλε ήταν βέβαια στάση ενάντια, αφενός στον Κρίστιαν Β’ της Δανίας και αφετέρου στον πάπα της Ρώμης, οπότε η επέμβαση της Δανίας για καθυπόταξη των αντιφρονούντων ήταν αναμενόμενη. Πράγματι, στα έτη 1519-1520 εκδηλώνεται στρατιωτική επιδρομή των Δανών, με πρόσχημα ακριβώς την καθαίρεση του Τρόλλε. Ο δανέζικος στρατός αποτελείτο από επαγγελματίες στρατιώτες και αξιωματικούς, οι οποίοι είχαν επιστρατευτεί από όλη την Ευρώπη με προτροπή του πάπα για να σώσουν τον χριστιανισμό από τους «ειδωλολάτρες του Στούρε». Επρόκειτο λοιπόν για άλλη μία «σταυροφορία»! Ο στρατός των αμυνομένων του Στούρε ήταν ένοπλοι χωρικοί, στους οποίους είχε δοθεί η υπόσχεση για διαγραφή των χρεών, εφόσον πολεμούσαν για την πατρίδα τους.

Η αποφασιστική μάχη δόθηκε στο Bogesund (σήμερα Ulricehamn), στην οποία σκοτώθηκε ο Στούρε. Ο Κρίστιαν Β' προήλασε νικητής μέχρι τη Στοκχόλμη, αφού οι αμυνόμενοι Σουηδοί δεν είχαν πλέον κάποια ηγετική προσωπικότητα να τους ανασυγκροτήσει. Μια προσπάθεια που έκανε η χήρα του Στούρε, Kristina Gyllenstierna, να ηγηθεί της αντίστασης κατά των επιδρομέων Δανών δεν ευδοκίμησε. Το φθινόπωρο του 1520 κατέλαβαν οι Δανοί όλη τη Σουηδία, όπου υπήρχε αντίσταση, και εγκατέστησαν –βεβαίως- τον Τρόλλε ως αρχιεπίσκοπο και τοποτηρητή των Δανών.

Εκεί ανακοίνωσε ο Κρίστιαν ότι δίνει αμνηστία στους Σουηδούς αντιπάλους, εφόσον αναγνωρίσουν τον ίδιο ως βασιλιά της συμμαχίας. Οι ηττημένοι δεν είχαν, βέβαια, άλλη επιλογή, οπότε αποδέχθηκαν τη μεγαλόκαρδη προσφορά του βασιλιά. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους στέφθηκε ο Κρίστιαν Β' πανηγυρικά από τον Τρόλλε βασιλιάς της Σουηδίας, εισήγαγε την κληρονομική διαδοχή στο θρόνο αντί της εκλογής που ίσχυε (αδιανόητη ανατροπή για τους Σκανδιναβούς τότε) και έτσι έγινε πλέον αναμφισβήτητος ηγέτης της συμμαχίας και της βόρειας Ευρώπης.

Τέτοιες στιγμές συμφιλίωσης ήταν σπάνιες στην Ιστορία των λαών της συμμαχίας (οι Σουηδοί έτριζαν, βέβαια, τα δόντια) και έπρεπε να γιορταστούν επίσημα. Μαζεύτηκαν λοιπόν στη Στοκχόλμη για τις εορταστικές εκδηλώσεις όλοι οι ηγέτες που συμμετείχαν στην πολεμική σύγκρουση και μαζί τους και όλοι οι ευγενείς Σουηδοί που είχαν οικονομική και κοινωνική επιρροή στις περιοχές τους. Η βασιλική αμνηστία που υποσχέθηκε ο Κρίστιαν Β’ και το πανηγυρικό κλίμα που επικρατούσε είχε εκδιώξει κάποια καχυποψία που δικαιολογημένα θα κυριαρχούσε στους ηττημένους του πολέμου.

Το βράδυ της τρίτης ημέρας των πανηγυριών μάζεψε ο Κρίστιαν όλους τους Σουηδούς ευγενείς σε μία αίθουσα, έδωσε εντολή να κλειδωθούν οι πόρτες και να τοποθετηθούν φρουρές κι εκεί ανακοίνωσε ότι, ναι μεν ισχύει η βασιλική αμνηστία για την ανταρσία, αλλά ο πάπας (και ο θεός) δεν έδωσε ποτέ αμνηστία για το φοβερό έγκλημα της καθαίρεσης του Τρόλλε, πράξη που εξισώνεται με «αίρεση ενάντια στον αληθινό θεό». Αμέσως ανακοίνωσε ο μπεσαλής βασιλιάς την ποινή του θανάτου για όλους τους εγκλωβισμένους Σουηδούς στην αίθουσα, 94 άτομα. Έκτοτε αναφέρεται ο Δανός Κρίστιαν Β' στη σουηδική ιστορία ως «τύραννος της Σουηδίας»…

Η εκτέλεση των «αιρετικών», ουσιαστικά όλης της ιθύνουσας τάξης της Σουηδίας, άρχισε αμέσως μετά την ανακοίνωση της ποινής στην πλατεία Stortorget της Στοκχόλμης και κράτησε δύο ημέρες. Αρχικά αφέθηκαν τα πτώματα στον τόπο της εκτέλεσης και, όταν η ατμόσφαιρα έγινε ανυπόφορη, μεταφέρθηκαν αυτά στη νήσο Södermalm, όπου κάηκαν επάνω σε ένα λόφο, ώστε να φαίνεται από μακριά ποια πρέπει να είναι η τύχη των «αιρετικών». Αυτή η εκδήλωση χριστιανικής αγάπης έμεινε στην παγκόσμια Ιστορία ως «Σφαγή της Στοκχόλμης».

Όπως ήταν αναμενόμενο ακολούθησε λίγο καιρό μετά επανάσταση των Σουηδών υπό την ηγεσία του Gustav Vasa. Ο στρατός του αποτελούμενος από χωρικούς που είχαν λάβει υπόσχεση ότι θα τους χαριστούν τα χρέη και δεν θα πληρώνουν φόρους, κατάφερε και εκδίωξε μέσα σε τρία χρόνια τους μισθοφόρους του δανέζικου στρατού από τη χώρα. Το 1523 ανακηρύχθηκε ο Βάζα βασιλιάς της Σουηδίας και το 1528 στέφθηκε πανηγυρικά στην Ουψάλα. Ακριβώς με την ήττα του δανέζικου στρατού ξεσηκώθηκαν και οι ευγενείς της Νορβηγίας και της Δανίας και εκδίωξαν τον Κρίστιαν, ο οποίος κατέφυγε στην Ολλανδία. Ουσιαστικά διαλύθηκε λοιπόν η «συμμαχία του Κάλμαρ»!

Ο Τρόλλε, ο οποίος έμεινε αρχικά στη Σουηδία και επέμενε να εκπροσωπεί την πολιτική των Δανών και του Βατικανού, εξορίστηκε στη Δανία και, επειδή ο πάπας απειλούσε όλους τους Σουηδούς με αφορισμό, αποφασίστηκε η απόσχιση από την καθολική εκκλησία και η αποδοχή του προτεσταντισμού, ο οποίος εκείνη ακριβώς την εποχή ήταν υπό συγκρότηση ως αντίπαλο θρησκευτικό και πολιτικό δόγμα. Η σουηδική εκκλησία κρατικοποιήθηκε και η μεγάλη περιουσία της πέρασε στον έλεγχο της κυβέρνησης. Έτσι άρχισε η καθαίρεση του καθολικισμού στη Σκανδιναβία, γιατί αργότερα ακολούθησαν η Νορβηγία και η Δανία.

Ενδιαφέρον είναι ότι ο Κρίστιαν Β' έπιασε από τον τόπο εξορίας του επαφή με τον Λούθηρο, τον οποίο επισκέφτηκε στη Γερμανία, προσχώρησε στον προτεσταντισμό -αφού ο πάπας δεν τον υποστήριζε πλέον- και με τα πολλά έπεισε τον θρησκευτικό ηγέτη ότι οι Δανοί δεν έκαναν καλά που εξόρισαν αυτόν τον υπέροχο υπηρέτη του θεού. Ο Λούθηρος ήθελε να έχει οπαδούς σε σημαντικούς θρόνους της Ευρώπης και με αυτό το στόχο άλλαζε απόψεις όπως φύσαγε ο άνεμος.

Αργότερα προσπάθησε ο Κρίστιαν να καταλάβει δανέζικα και νορβηγικά εδάφη με κάποιον στρατό, αλλά δεν τα κατάφερε και βρέθηκε μέχρι που πέθανε το 1559, φυλακισμένος σε διάφορους πύργους της Δανίας — κατ’ οίκον περιορισμός λέγεται αυτό, μην φανταστεί κανείς ότι ήταν αλυσοδεμένος κτλ.

Ο εξόριστος Τρόλλε έγινε αρχιεπίσκοπος στη δανέζικη πόλη Odense και ζούσε με την ελπίδα ότι θα ξαναγυρίσει με τη βοήθεια του Κρίστιαν ή άλλου ηγεμόνα πανηγυρικά στην πατρίδα του. Σε μια μάχη, στην οποία πήρε ο ίδιος μέρος –στρατιώτης του Χριστού, εννοείται– τραυματίστηκε, συνελήφθη και πέθανε το 1535 σε ηλικία 47 ετών στη φυλακή.

(βλέπε επίσης >>>)

Στην Κίνα το πρώτο πρωτεύον της Γης

Πριν από 55 εκατομμύρια χρόνια...

The New York Times, Καθημερινή, 7/6/2013

Ο σκελετός ενός μικρού πρωτεύοντος που ζύγιζε περί τα 28 γραμμάρια, είχε ουρά μακρύτερη από το σώμα του και άνετα χωρούσε στην παλάμη μας, είναι το πιο αρχαίο απολίθωμα πρωτεύοντος που βρέθηκε μέχρι σήμερα και χρονολογείται πριν από 55 εκατομμύρια χρόνια, γεγονός που σημαίνει ότι τα πρωτεύοντα εμφανίστηκαν στη Γη οκτώ εκατομμύρια χρόνια νωρίτερα απ’ ό,τι πιστεύαμε έως σήμερα.

Το εύρημα αποτελεί μία ακόμη απόδειξη ότι τα πρωτεύοντα εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην Ασία –και όχι στην Αφρική– λίγο μετά τον αφανισμό των δεινοσαύρων από τον πλανήτη, πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια. H νέα ημερομηνία θα βοηθήσει τους επιστήμονες ίσως να βρουν σε ποιο σημείο διακλαδώθηκε το κοινό γενεαλογικό δένδρο, με το ένα κλαρί να καταλήγει στους ταρσίδες και το άλλο στα ανθρωποειδή (πιθήκους, μαϊμούδες και τελικά στον άνθρωπο).

Οπως αναφέρει το περιοδικό Nature, διεθνής ομάδα παλαιοντολόγων υπό τον Σιτζούν Νι, της Κινεζικής Ακαδημίας Επιστημών, διαπίστωσε ότι το απολίθωμα που εντοπίστηκε στον πυθμένα αρχαίας λίμνης στην επαρχία Χουμπέι της κεντρικής Κίνας επανατοποθετεί χρονικά τη στιγμή κατά την οποία εμφανίστηκαν τα πρωτεύοντα στον πλανήτη.

Ο σκελετός ανήκει σε ένα πρωτεύον που δεν είχαμε δει μέχρι σήμερα και που, σύμφωνα με τους ερευνητές, είναι πρόγονος των ταρσίδων, πιο μικρό και από πυγμαίο κερκοπίθηκο της Μαδαγασκάρης.

Μυστήριο η Αφρική

Παραμένει άγνωστο το πότε και πώς κάποια πρωτεύοντα έφτασαν στην Αφρική πριν από 38 εκατομμύρια χρόνια. Το απολίθωμα του Χουμπέι δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα. Ωστόσο, θα μπορούσε να αποκαλύψει ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Ο σκελετός διαφέρει ριζικά από αυτόν οποιουδήποτε άλλου πρωτεύοντος σημερινού ή του παρελθόντος. «Μοιάζει με ένα εξαιρετικά παράξενο υβρίδιο, με τα πέλματα ενός πολύ μικρού πιθήκου, τους βραχίονες και τα δόντια ενός εξαιρετικά πρωτόγονου πρωτεύοντος και το παράξενο κρανίο με δύο πολύ μικρά μάτια».

Κάποια από τα ανατομικά του χαρακτηριστικά μοιάζουν σαν να ανήκουν σε κάποια μικρογραφία των ταρσίδων. Το είδος, μάλιστα, έλαβε το όνομα Archcebus achilles, αναφορά στην πιο διάσημη πτέρνα του δυτικού πολιτισμού. Τέλος, ο κόσμος αυτού του μικρού όντος, πριν από 55 εκατομμύρια χρόνια, ήταν πολύ διαφορετικός από τον δικό μας. Εκείνη την περίοδο μόλις έχουν εμφανιστεί τα θηλαστικά, ενώ ολόκληρος ο πλανήτης ήταν ένα φυσικό θερμοκήπιο, με τα υποτροπικά δάση να φτάνουν μέχρι την Αλάσκα.

Πινακίδες με ανάγλυφα από τη Μεσοποταμία...

 Στις παραστάσεις αυτές κρύβονται πάμπολλα από τα στερεότυπα των μεταγενέστερων θρησκειών της Ανατολικής Μεσογείου. (από το Μουσείο Περγάμου στο Βερολίνο)

Ιστορικές προκαταλήψεις

της Όλγας Σελλά, Καθημερινή, 4/6/2013

«Η προκατάληψη είναι μία άποψη που δεν βασίζεται σε κρίση. Έτσι σε όλη την υφήλιο μεταδίδουμε στα παιδιά τις απόψεις που θέλουμε, προτού αυτά αποκτήσουν κριτική ικανότητα». Τα λόγια ανήκουν στον Βολταίρο και προέρχονται από την έκδοση «Επιλογή από το Φιλοσοφικό Λεξικό και τις Φιλοσοφικές Επιστολές του Βολταίρου» (εκδόσεις «Πόλις», 1994), από το κεφάλαιο με τον τίτλο «Προκαταλήψεις». Δεν έπεσαν ξαφνικά μπροστά μου, ομολογώ ότι αναζήτησα την ψύχραιμη, τη διαφορετική σκέψη, εκείνη την παλαιά του Διαφωτισμού, στα ράφια της βιβλιοθήκης μου. Γιατί φοβάμαι ότι μόνο εκεί μπορεί να βρεθεί σήμερα.

Και συνεχίζει ο Βολταίρος: «Πιστέψατε από προκατάληψη τους μύθους που σας διηγούνταν στα παιδικά σας χρόνια: σας είπαν ότι οι Τιτάνες πολέμησαν με τους θεούς, ότι η Αφροδίτη ερωτεύτηκε τον Αδωνι. Στα δώδεκά σας χρόνια, θεωρούσατε αυτούς τους μύθους πραγματικότητα, στα είκοσι τους θεωρείτε εμπνευσμένες αλληγορίες». Αλλά επειδή έχει υπόψη του, ο Βολταίρος πάντα, ότι τα θέματα της Ιστορίας έλκουν τις προκαταλήψεις κάθε είδους σαν μαγνήτης, αφιερώνει ειδικό εδάφιο στο κεφάλαιο για τις προκαταλήψεις, στις «ιστορικές προκαταλήψεις»: «Τις περισσότερες ιστορίες τις πιστεύουμε χωρίς να τις εξετάσουμε και αυτή η πίστη είναι προκατάληψη. Ο Fabious Pictor διηγείται ότι πολλούς αιώνες πριν απ’ αυτόν, μια ιέρεια της πόλης Ελβας, που πήγαινε να φέρει νερό με το κανάτι της, έπεσε θύμα βιασμού, γέννησε τον Ρωμύλο και τον Ρέμο, οι οποίοι θήλασαν τη λύκαινα κ.ο.κ. Ο ρωμαϊκός λαός τον πίστεψε αυτόν τον θρύλο. Δεν εξέτασε αν εκείνη την εποχή υπήρχαν εστιάδες στο Λάτιο, αν ήταν λογικό η κόρη του βασιλιά να βγει από τον ναό με το κανάτι της, αν ήταν πιθανόν μια λύκαινα να θηλάσει δύο παιδιά αντί να τα φάει. Η προκατάληψη καθιερώθηκε».

Δεν έγινε αποδεκτή χωρίς κόπο η σκέψη του Βολταίρου, ούτε και η στάση ζωής και σκέψης όσων την ασπάστηκαν και βάδισαν στην οδό της ορθής σκέψης: ο «αρχιστράτηγος Σατανάς δολίως και σκολιώς και υποκριτικώς εισήγαγεν εις το έθνος την φιλοσοφίαν του Βολταίρου και την παιδείαν του Κοραή, ίνα δι’ αυτών εκτυφλώση και αποπλανήση το έθνος από του Χριστού», έγραφε το 1884 ο Απ. Μακράκης, όπως θύμισε ο ιστορικός Φίλιππος Ηλιού στο βιβλίο του «Ιδεολογικές χρήσεις του κοραϊσμού στον 20^ό αιώνα» (εκδ. Βιβλιόραμα).

Από το 1884 μέχρι σήμερα έχουν περάσει 129 χρόνια και πολύ περισσότερα από τότε που ο Βολταίρος προσπάθησε να αφυπνίσει τους ανθρώπους και να τους καταδείξει όσα τους κρατούσαν εν υπνώσει. Τόσα χρόνια μετά, είναι σαν ποτέ κανείς να μην αποκάλυψε πού οδηγούν οι προκαταλήψεις τους ανθρώπους. Και το χειρότερο; Το βιώνουμε διαρκώς τον τελευταίο καιρό, με πολλές «ευκαιρίες». Ακόμα και τα επιχειρήματα έχουν το ίδιο ύφος. Μόνο που σήμερα η γλώσσα, στην οποία διατυπώνονται οι εμπαθείς κρίσεις, είναι απλώς χυδαία.