του Παντελη Μπουκαλα, Καθημερινή, 23/3/2013
Ζουν ανάμεσά μας κάμποσοι που εξακολουθούν να
ονειρεύονται ξύπνιοι ότι θα έρθει ο Μόσκοβος να φέρει το σεφέρι. Ζουν ανάμεσά
μας αρκετοί που πιστεύουν πως δεν θ’ αργήσει η ώρα που θα πληρωθεί το ρηθέν και
το ξανθόν γένος, με ηγέτη τον Βλαδίμηρο τον Τρισμέγιστο (άλλοι ποντάρουν στον
Πούτιν και άλλοι στον Ζιρινόφσκι), θα υπηρετήσει με πάθος την Ελλάδα, ώστε να
επανασυστήσει την αυτοκρατορία της. Ολοι αυτοί έχουν διαφωτιστικές ή
εξεγερτικές εκπομπές στην τηλεόραση, εφημερίδες, περιοδικά, εκδοτικά, μπλογκ,
πόστα σε κόμματα και πελάτες· πολλούς πιστούς πελάτες. Που δεν αγοράζουν
βιβλία, αλλά φαντασιώσεις. Τις φαντασιώσεις ενός μεγαλοϊδεατισμού που επί της
ουσίας δεν νικήθηκε ποτέ.
Ζουν ανάμεσά μας πολλοί που έχουν την αθωότητα
να πρεσβεύουν ότι, αν οι ομόθρησκοι λαοί είναι μια φορά σύμμαχοι, οι ομόδοξοι
είναι πέντε. Επιπλέον, πιστεύουν ότι τα χριστιανικά κράτη ασκούν την εξωτερική
πολιτική τους βάσει των τεσσάρων ευαγγελίων. Αλλά, αν λαμβάνεται σοβαρώς υπόψη
κάποιο ευαγγέλιο σε αυτές τις υποθέσεις ωμότητας και ποικίλης βίας, δεν είναι
άλλο από το Κατά μάρκον απόκρυφο (με μικρό το μι). Εναλλακτικά, και για να
καλυφθούν όλα τα δόγματα, διαβάζονται περικοπές και από άλλα δύο Απόκρυφα, το
Κατά ρούβλιον και το Κατά δολάριον.
Ζουν ανάμεσά μας (στην Ελλάδα, την Κύπρο, την
Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία...) άνθρωποι καλοπροαίρετοι που θέλουν να
πιστεύουν ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση, ακόμα κι αν επί του παρόντος δεν είναι «η
Ευρώπη των λαών» που κυκλοφορεί σε ευφρόσυνα όνειρα, είναι πάντως ένας οργανισμός
όπου οι εκπρόσωποι των χωρών συζητούν ισότιμα και πρωτίστως τίμια. Οπου δηλαδή
το δίκαιο της ισχύος αυτοαναστέλλεται μια στο τόσο, ώστε να συντηρηθεί η
αίσθηση της κοινότητας, δεν εξαπολύονται τελεσίγραφα από τον έναν εταίρο στον
άλλον, οι δε «μικροί» δεν εξαναγκάζονται να καταπιούν τη χλεύη των «μεγάλων»,
που μεταμφιέζουν τη βουλιμική ιδιοτέλειά τους σε ηθικολογία. Ζουν ανάμεσά μας
πολλοί, πάρα πολλοί, που φρονούν ότι ο φυσικός πλούτος μιας χώρας είναι ευλογία
για τους κατοίκους της και στύλος της ανεξαρτησίας της. Αλλά τέτοιες
ψευδαισθήσεις δεν έχουν αντίκρισμα στις διεθνείς αγορές. Η Κύπρος δεν είναι η
πρώτη που το μαθαίνει. Και δεν θα είναι η τελευταία.
