Μετανοείτε, βρε!

Πρώτο Θέμα, 31/5/2012)

Για την κρίση, που βιώνει η χώρα και τον ρόλο της Εκκλησίας στην ανακούφιση του κόσμου μίλησε την Δευτέρα σε συνέντευξή του στην πρωινή εκπομπή του Μega, ο Προκαθήμενος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος, Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.

O Αρχιεπίσκοπος αναφέρθηκε στην κρίση λέγοντας ότι είναι μια «ευκαιρία για να μετανοήσουμε», αν και -όπως είπε- «φταίει και το στραβό μας το κεφάλι». (Παλιά καλούσε η εκκλησία το λαό να μετανοήσει για να εξευμενιστεί ο θεός που έστελνε επιδημίες, αλλά της το χάλασαν οι γιατροί με τα εμβόλια! Τώρα στέλνει οικονομικές κρίσεις, αφού σου λέει με Αλογοσκούφη, Παπακων/νου, Βενιζέλο και Δραγασάκη αποκλείεται να χαλάσουν τις τιμωρίες του θεού!)

Την ίδια ώρα, ο Προκαθήμενος της Ορθόδοξης Εκκλησίας ξεκαθάρισε ότι «πρέπει να μπει ένας φραγμός σε ό, τι ζητούν οι ξένοι». (Μα και οι "ξένοι" χριστιανοί είναι, ίσως και ευλαβέστατοι. Γιατί δεν τους φωτίζει ο θεούλης να μην ζητάνε υπερβολικά πράγματα;)

«Μας έλεγαν λεφτά υπάρχουν κι εγώ τους πίστευα. Μην περιμένετε να μας σώσουν οι ξένοι. Δεν είναι αλληλέγγυοι, μας το απέδειξαν. Μας θέλουν αποικία και η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει αποικία», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Αρχιεπίσκοπος χαρακτηρίζοντας την κατάσταση της χώρας «ρημαδιό». (Πράγματι, ο Τζέφρι ο Αμερικάνος έλεγε "λεφτά υπάρχουν", αλλά γιατί πήγε μαζί του ο Ιερώνυμος στο υπουργικό συμβούλιο; Νόμιζε ότι θα εκταμιεύσει το χαζό παιδί τα λεφτά;)

Αναφερόμενος στην εκκλησιαστική περιουσία, ο κ. Ιερώνυμος δήλωσε ότι «υπάρχει προκατάληψη και προπαγάνδα για το θέμα της περιουσίας της Εκκλησίας», τονίζοντας ότι «η γενίκευση μας οδήγησε εδώ που είμαστε». (Η μη γενίκευση της φορολόγησης μας οδήγησε εδώ που είμαστε! Χατίρια στους εφοπλιστές, χατίρια στους μεγαλοκτηματίες, χατίρια στους παπάδες, μας ξέφυγε και ο μικροφορολογούμενος, πάνε οι φόροι!)

«Δεν είναι δυνατόν μία κρίση οικονομική, πολιτική και κοινωνική να μην αφήσει ανεπηρέαστη την εκκλησία. Θα εκμεταλλευτώ και το τελευταίο τετραγωνικό της περιουσίας της Εκκλησίας για να βοηθήσω τον κόσμο», είπε.

Μάλιστα, ο Αρχιεπίσκοπος αποκάλυψε ότι τα τελευταία τρία χρόνια προσπαθούσε να πείσει τους αρμόδιους των υπουργείων να του δοθεί άδεια για να φτιάξει η Εκκλησία γηροκομείο στην Πεντέλη. Εξαιτίας της γραφειοκρατίας όμως κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει. (Όταν διαβάζουμε για εκκλησιαστικό γηροκομείο, συμπεραίνουμε ότι πρόκειται για κερδοσκοπικό Ίδρυμα που δεν φορολογείται! Παίρνουν τη σύνταξη και ακίνητα του γέροντα και τον συντηρούν με τα μικροέξοδα που έχει! Εννοείται, βάζουν και 2-3 πραγματικούς φτωχούς δωρεάν για επίδειξη σε δημοσιογράφους...)

«Μου είπαν ότι επιτρέπονται επαύλεις με πισίνες, αλλά όχι ιδρύματα», εξήγησε χαρακτηριστικά.  Όταν είδε πώς η γραφειοκρατία δεν μπορεί να ξεπεραστεί, είπε ψέματα ότι θα φτιάξει και μια έπαυλη για τον εαυτό του.

«Ολοκληρώνεται φέτος και μόλις είναι έτοιμη θα πω ότι έχει πολύ υγρασία εκεί για να μείνω και θα την παραχωρήσω στους γέροντες», κατέληξε. (Πάντως εγώ γνωρίζω 2 πραγματικές βίλες μητροπολιτών στην Πεντέλη, θα υπάρχουν κι άλλες! Ο ένας μάλιστα πέθανε πενηντάρης, μόλις ολοκληρώθηκε η βίλα. Την κληρονόμησε η οικονόμος του και το παιδί της που ήταν, εννοείται, του μητροπολίτη.)

Τέλος, τόνισε ότι ποτέ δεν παίρνει χρήματα από μυστήρια.  «Είναι εκτροπή και όσοι το κάνουν θα πρέπει να τιμωρούνται», είπε χαρακτηριστικά, ενώ δεν θα είχε πρόβλημα αν του μείωναν τον μισθό με την προϋπόθεση να είναι για το καλό της χώρας. (Μάλλον δεν έχει πάει ποτέ σε γάμους, βαπτίσεις, κηδείες να δει τι χρήμα κυκλοφορεί...)

Αποχαιρετισμός στη θρησκευτική πίστη (44)

Ήλιος Π., ετών 25, ηθοποιός, από Αθήνα.

Ήρθε κι εμένα η σειρά μου να αποχαιρετήσω τη θρησκευτική πίστη. Ο αποχαιρετισμός αυτός μπορεί να μην έχει τόση αξία προσωπικά και ατομικά, όσο συλλογικά και κοινωνικά.

Μεγάλωσα σε οικογένεια θρησκευτικά πολυπρόσωπη. Ο ίδιος βαπτίστηκα σε νηπιακή ηλικία χριστιανός ορθόδοξος. Η γιαγιά μου, ήταν αρκετά θρησκευόμενη. Κατά περιόδους λιβάνιζε σχεδόν καθημερινά, πήγαινε στην εκκλησία σχετικά συχνά και σταυροκοπιόταν με τη μέση συχνότητα που συνηθίζεται από τους ηλικιωμένους χριστιανούς. Πρόσφατα στα 70 της (!) δήλωσε αγνωστικίστρια.

Ο παππούς μου, ήταν άθεος. Η μητέρα μου, δήλωνε «κατ' ανάγκη χριστιανή» αλλά με πίστη μόνο στην Παναγία, λόγω του ότι είναι κι εκείνη μάνα και την καταλαβαίνει (!) - αν και τελευταία έγινε αγνωστικίστρια. Ο θετός μου πατέρας είναι αγνωστικιστής.

Αν και δεν είχα πολλή επικοινωνία με το βιολογικό μου πατέρα, είχε τύχει να κάνουμε σχετικές συζητήσεις σε μεγαλύτερή μου ηλικία και διαπίστωσα ότι είναι άθεος. Κανείς ποτέ δεν μας πρότεινε (σε μένα και τα αδέρφια μου) να σταυροκοπηθούμε ή να προσευχηθούμε, εντός η εκτός εκκλησίας. Εκκλησία επισκεπτόμασταν μόνο με τις νονές μας στο χωριό τους για να χαίρονται (οι επισκέψεις στην εκκλησία γίνονταν επί τούτου).

Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε πρωτάκουσα περί θεού, αν και εικάζω πως ήταν η γιαγιά μου που μουρμούραγε προσευχές με ακροατή το σπίτι. Το σίγουρο είναι πως στο νηπιαγωγείο τα παιδιά μιλούσαν για θεούς και διαβόλους μόλις χρειαζόταν να δικαιολογήσουν (τι σπάνιο) αδικαιολόγητα πράγματα. Ήταν ένα φαινόμενο που είχα ερμηνεύσει ως έθιμο, ως κάτι που όλοι υποκρίνονταν πως είναι πραγματικό και σημαντικό, ενώ μερικοί είχαν φτάσει στο σημείο να το πιστεύουν κιόλας! Πάνω κάτω όπως με τον iΒασίλη.

Σε εκείνη την ηλικία (4,5-5 ετών), θυμάμαι τη μητέρα μου να με ρωτά για πρώτη και τελευταία φορά, αν πιστεύω στο θεό. Εγώ σάστισα. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να μην την προσβάλλω/στεναχωρέσω στην περίπτωση που η ίδια πίστευε στο θεό. Μετά, σκέφτηκα ότι θα με έπιανε στα πράσα που δεν πιστεύω. Ο διάλογος είχε περίπου ως εξής:

-Εσύ τι πιστεύεις, υπάρχει θεός;
-Εσύ μαμά τι πιστεύεις;
-Πες μου εσύ πρώτος.
-Ξέρω εγώ, έχω αποφασίσει, πες μου εσύ πρώτα.
-Δεν θέλω να σου πω για να μη σε επηρεάσω επειδή είμαι μεγάλη.

Μόλις λοιπόν με στρίμωξε, της απάντησα:

-Όχι, δεν πιστεύω! Εσύ;
-Δεν θέλω να σου πω για να μη σε επηρεάσω.
-Έλα, πες μου!
-Δεν θα σου πω για να μην επηρεαστείς από εμένα. Θα αποφασίσεις μόνος σου όταν μεγαλώσεις.

Τη στάση αυτή της μητέρας μου, τη βρίσκω αξιέπαινη και της το έχω πει.

Έτσι λοιπόν, δήλωσα πρώτη φορά επίσημα άθεος. Ήμουν (όπως όλοι όταν γεννιόμαστε) ένας natural born atheist!* Αυτό βέβαια με έφερε σύντομα αντιμέτωπο με τον κοινωνικό μου περίγυρο. Στο σχολείο, ήδη από την πρώτη δημοτικού, υπήρξαν παιδιά που δεν με έκαναν παρέα «επειδή θα πάω στην κόλαση». Λες και θα πηγαίναμε μαζί, μόνος μου θα πήγαινα! Στο κάτω κάτω, οι ανταμοιβές και οι τιμωρίες είναι υποτίθεται μεταφυσικές και αφορούν περιόδους που δε θα ζήσουμε. Εγώ γιατί να τιμωρούμαι ζωντανός κι από ανθρώπους; Γιατί τόση βιασύνη, νόμιζαν ότι θα ξεφύγω; Γιατί να μην ακούσουν την άποψή μου εν τέλει, γιατί να τυπώνεται με σφραγίδα στο μέτωπό μου η προκατάληψη του καθενός;

Σχετικά, θα παραθέσω έναν από τους χαρακτηριστικότερους και κωμικοτραγικότερους διαλόγους που έχω κάνει. Έλαβε χώρα στο χωριό που μας πήγαιναν οι νονές μας, με αφορμή ένα κομμάτι πίτσα(!). Ήμουν σε μια από τις μεσαίες τάξεις του δημοτικού, δεν ήμουν τότε χορτοφάγος και έτρωγα πίτσα στην κεντρική πλατεία του χωριού. Το έγκλημα, ήταν ότι την έτρωγα μεγάλη Παρασκευή! Τρία παιδιά του χωριού με πλησίασαν και το ένα είπε:

-Τι είναι αυτό που τρως;
-Πίτσα.
-Γιατί τρως πίτσα;
-Γιατί πεινάω.
-Τρως πίτσα τη μεγάλη εβδομάδα;!;!;!
-Ναι, γιατί;
-Δεν νηστεύεις;
-Όχι. Τι είναι αυτό; (έτσι πληροφορήθηκα την ύπαρξη νηστείας)
-Δεν τρώμε κρέας τη μεγάλη εβδομάδα! Δεν πιστεύεις στο θεό;
-Όχι.
-Και που πιστεύεις, στο διάβολο;
-Όχι.
-Δεν είσαι χριστιανός;
-Όχι.
-Ε, τι είσαι, Τούρκος;
-Όχι.
-Είσαι σατανιστής; Που πιστεύεις;
-Δεν είμαι σατανιστής, δεν πιστεύω πουθενά.
-Ε, δε γίνεται, η χριστιανός θα είσαι, η μουσουλμάνος ή σατανιστής! Δεν γίνεται να μην πιστεύεις πουθενά!

Εγώ είχα πλαντάξει στα γέλια, απελπίστηκαν κι έφυγαν.

Αργότερα αντιμετώπισα τα ίδια από άλλους συνανθρώπους, συμμαθητές, δασκάλους και καθηγητές.

Στο στρατό, ήμουν ο μόνος στη σειρά μου που δεν ορκίστηκε στη Βίβλο. Με κοιτούσαν σαν εξωγήινο για το μικρό διάστημα που ακολούθησε μέχρι να πάρω μετάθεση στο τάγμα Ι5 και να γίνω και πάλι πολίτης. Μετά την αφαίρεση θρησκεύματος από το ληξιαρχείο, αντιμετώπισα συναδέλφους, αστυνομικούς, ιερείς και γενικότερα εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα. Απομόνωση, επιθετική και άδικη συμπεριφορά, διάκριση και κατηγοριοποίηση.

Διαχρονικά, ως αντάλλαγμα έδινα λογική, τρανταχτό γέλιο και πλατύ χαμόγελο. Σε γενικές γραμμές, η κατάσταση δεν έχει αλλάξει πολύ από τότε, τουλάχιστον όσον αφορά τους σημερινούς σαραντάρηδες και τους ακόμη μεγαλύτερους. Ακόμη τα ίδια τραβάω απ' αυτούς.

Όπως όμως έγραψα και στην εισαγωγή, ο αποχαιρετισμός μου δεν εστιάζει σε ατομικό και προσωπικό επίπεδο. Ο λόγος που γράφω αυτό τον «αποχαιρετισμό στη θρησκευτική πίστη» είναι οι νεότεροι σε ηλικία που είναι, εκτιμώ, σε μεγαλύτερο βαθμό σκεπτικιστές, όσον αφορά το υπερφυσικό.

Βλέπω την κοινωνία να αποχαιρετά σταδιακά τη θρησκευτική πίστη και να το γιορτάζει. Είμαι 25 ετών, εκ γενετής και ισόβια άθεος. Είμαι ένας από τους πολλούς που κουνάνε στη θρησκευτική πίστη το μαντήλι, ευχόμενοι «στον αγύριστο»!

* Απορία: Εφόσον λένε μερικοί πως οι άθεοι τρώνε μωρά και όλα τα μωρά είναι άθεα, πως λοιπόν τα μωρά δεν τρώγονται μεταξύ τους;

Υ.Γ.1: Χάρηκα πολύ όταν ο δεκαπεντάχρονος αδερφός μου πριν 2 μήνες μου δήλωσε άθεος με αφορμή την εισαγωγή του βιβλίου "Η μαγεία της πραγματικότητας" και ξεκινήσαμε να το διαβάζουμε μαζί για να βρισκόμαστε συχνότερα. Τώρα είμαστε 3/3 αδέρφια άθεοι!

Υ.Γ.2: Έχω ξεκινήσει τη διαδικασία αλλαγής του κυρίου ονόματος μου από Αθανάσιος σε Ήλιος. Το όνομα ενός γέρου που σχετίζεται με θρησκεία και δεν ξέρουμε καν αν υπήρξε, δεν με εκφράζει. Αντ' αυτού, μετά από 2 χρόνια κοινωνικής χρήσης του νέου ονοματός μου, το αντικαθιστώ και επίσημα στην ταυτότητα.

(βλέπε επίσης >>>)

Η συμμορία...

του Λευτέρη Παπαδόπουλου, ΤΑ ΝΕΑ, 28/5/2012

Ο Πειναλέων ήταν ένας ήρωας του μοναδικού Μποστ, στα χρόνια του Καραμανλή, του πρεσβύτερου. Ο Πειναλέων και η Ανεργίτσα. Ο φίλος Τάκης Θεοδωρόπουλος, στα «Ανορθόδοξά» του, στα «ΝΕΑ», την περασμένη Τετάρτη χρησιμοποίησε τον Πειναλέοντα, όχι όμως του Μποστ που ήταν μπατίρης, φουκαράς και έτοιμος να πέσει κάτω από τη λόρδα (την ξέρουν, άραγε, οι νέοι αυτήν τη λέξη;), για τον Τσοχατζόπουλο. Που από το «Ημερολόγιό» του προκύπτει ότι ήταν, χώρια απ' όλα τα άλλα, άρρωστα άπληστος. Δεν τον ενδιέφερε τίποτε άλλο στη ζωή του παρά μόνο το χρήμα. Οχι για να επιβιώσει. Αλλά για να γίνει βαθύπλουτος. Από διάφορες μίζες.

Αντιγράφω τον Θεοδωρόπουλο: «(...) Αυτό που μου έκανε εντύπωση δεν είναι ούτε ο κυνισμός της διαπλοκής, ούτε τα ποσά, ούτε η πολιτική διάσταση του χρήματος που δεν έχει οσμή, ούτε η ιδεολογία. Είναι ότι αυτός ο άνθρωπος επί τριάντα συναπτά έτη, από το 1982 ώς το 2012, όποτε κάθεται για λίγο μόνος του για να σκεφτεί και να σημειώσει τα πεπραγμένα της ημέρας του δεν είχε τίποτ' άλλο στο μυαλό του, παρά χρήμα (...). Αριθμοί, εμβάσματα, χρωστούμενα και μη, χρήμα και μόνο χρήμα».

Τον γνωρίζω πολλά χρόνια τον Τσοχατζόπουλο. Μπορεί να ήταν άπληστος και αρχιερέας της λαμογιάς, αν κρίνω από τις σημειώσεις στα «Ημερολόγιά» του, αλλά βλάκας δεν ήταν. Με βάση αυτό το δεδομένο, διατυπώθηκε προ ημερών η σκέψη ότι τα «Ημερολόγια» ενδεχομένως να ήταν και ολίγον «μαϊμουδένια»: για να πέσουν, κάποια στιγμή, στα χέρια των δικαστικών Αρχών και να ενοχοποιήσουν πολιτικά και άλλα πρόσωπα που δεν τον βοήθησαν να απεμπλακεί, όσο αυτό ήταν δυνατόν, από την ανατριχιαστική υπόθεση της ιλιγγιώδους μίζας από παντού.

Στη σκέψη αυτή, πρέπει να πω, προσχώρησα κι εγώ τις πρώτες μέρες. Ηρθαν όμως εν συνεχεία, πάντα μέσα από τα «Ημερολόγια», φοβερά στοιχεία (συμβόλαια, αποδείξεις καταθέσεων σε τράπεζες της Ελλάδας και του εξωτερικού, απειλητικές επιστολές σε εν παρανομία συνεργάτες) που πείθουν ότι ο πρώην υπουργός επειδή πίστευε ότι θα βρισκόταν εσαεί, ποινικά, στο απυρόβλητο κρατούσε όλα αυτά τα χαρτιά στα συρτάρια του και δεν τα εξαφάνισε, όπως θα έκανε οποιοσδήποτε κοινός θνητός - και λωποδύτης - στη θέση του.

Η πλάκα είναι - ποια πλάκα; - ότι ο Τσοχατζόπουλος μια μέρα που έτρωγε στην ταβέρνα της Mίνας, με τη σύζυγό του και τον γιο τους, όταν του είπα ότι κινδυνεύει να φάει κάνα γιαούρτι στη μούρη -ήταν η εποχή των γιαουρτιών- με κοίταξε αυστηρά και υψώνοντας τα χέρια, σαν τον αθωότερο άνθρωπο του κόσμου, μου τόνισε ότι «καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται»! 

Υστερα, ήρθε η προφυλάκιση και βγήκε στην επιφάνεια όλη αυτή η βρωμιά. Ελπίζω πως, με τις ανακρίσεις που θα γίνουν, θα αποκαλυφθούν και άλλα σημεία και τέρατα. Και, εν τέλει, θα κάτσουν στο σκαμνί, εκτός του αρχηγού τους, βεβαίως, και όλα τα μέλη αυτής της συμμορίας.

Σύγκρουση «αληθινών» θρησκειών...

Το «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα» ισοπεδώνει τις μυθοπλασίες.

Ένα δερματόδετο βιβλίο του 5ου αιώνα μ. Χ. θεωρείται πως είναι το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα "απειλεί" τον Χριστιανισμό και θα αποδείξει ότι ο Μουσουλμανισμός είναι η τελική και σωστή θρησκεία.

Ανακαλύφθηκε από τις τουρκικές Αρχές το 2000 και είναι γραμμένο σε μία διάλεκτο της Αραμαϊκής και φημολογείται ότι είναι το «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα», ενός από τους μαθητές του Ιησού. Οι Ιρανοί ισχυρίζονται ότι το αποκρυπτογράφησαν και ανακάλυψαν ότι σύμφωνα με αυτό ο Ιησούς δε σταυρώθηκε, ενώ παράλληλα προέβλεψε την έλευση του προφήτη Μωάμεθ.

Τον Φεβρουάριο το Βατικανό είχε καταθέσει επίσημο αίτημα να διαβάσει το κείμενο, χωρίς να έχει γίνει γνωστό εάν η αίτησή του έχει γίνει δεκτή.

Οι Αρχές της Τουρκίας, που ανακάλυψαν το βιβλίο στις τουρκικές ακτές της Μεσογείου κατά τη σύλληψη λαθρεμπόρων αρχαιοτήτων, πιστεύουν ότι είναι μία αυθεντική έκδοση του Ευαγγελίου του Βαρνάβα. Άλλοι πάλι τονίζουν ότι οι ιρανικοί ισχυρισμοί είναι μία γελοία αντιχριστιανική προπαγάνδα.

Αντιθέτως, το Basij Press του Ιράν υποστηρίζει ότι το κείμενο είναι γραμμένο στον 5ο ή 6ο μ.Χ. αιώνα και προέβλεψε την έλευση του προφήτη Μωάμεθ και τη θρησκεία του Ισλάμ, ενώ ο χριστιανικός κόσμος αρνείται την ύπαρξη παρόμοιου Ευαγγελίου.

Επίσης, είναι άγνωστη η προέλευσή του, αλλά η National Turk δημοσίευσε πως το βιβλίο φυλασσόταν στο Δικαστικό Μέγαρο της Άγκυρας και στη συνέχεια μεταφέρθηκε υπό δρακόντεια μέτρα ασφαλείας στο Μουσείο Εθνογραφίας, σύμφωνα με το δημοσίευμα της Daily Mail.

Ο θεός μου είπε...

γι' αυτό τον αποκεφάλισα!

news247.gr, 24/5/2012

Για πρώτη φορά μετά τη δολοφονία του 22χρονου Tim McLean, ο κινεζικής καταγωγής δολοφόνος του, Vince Weiguang Li, έλυσε τη σιωπή του και μίλησε για το περιστατικό στο πλαίσιο συνεδρίας με τον ψυχίατρο που τον παρακολουθεί.

"Νόμιζα πως μου μιλούσε ο θεός. Άκουγα τη φωνή του. Πίστευα, ότι σκότωνα έναν εξωγήινο", είπε.

Η δολοφονία του 22χρονου σημειώθηκε σε λεωφορείο, μπροστά στα μάτια των επιβατών. Έχοντας όμως διαγνωσθεί με σχιζοφρένεια, ο Li αθωώθηκε από το δικαστήριο και νοσηλεύεται σε ψυχιατρική κλινική.

Όπως είπε στη συνεδρία, μαζί του κουβαλούσε ένα μαχαίρι, για να προστατεύει τον εαυτό του και τους γύρω του από τους εξωγήινους.

"Η φωνή στο κεφάλι μου, έλεγε ότι ήμουν κάτι σαν δεύτερος Ιησούς και ότι έπρεπε να σώσω τον κόσμο από την επίθεση εξωγήινων, που ήρθαν στη Γη με διαστημόπλοια. Φοβόμουν πολύ... Θυμάμαι να του κόβω το κεφάλι. Πίστευα  πραγματικά, ότι ήταν εξωγήινος. Δεν το πιστεύω πια", είπε.

Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, δηλώνει μετανιωμένος για την πράξη του.

Όταν μάλιστα ρωτήθηκε, τι θα έλεγε στη μητέρα και την οικογένεια του θύματος, εάν τους συναντούσε, είπε: "Θα έκανα τα πάντα για την οικογένειά τους, αν μπορούσα να τους συναντήσω, αυτό θα τους ζητούσα. Όμως ξέρω, ότι όσο κι αν ζητούσα τη συγχώρεσή τους, είναι πολύ δύσκολο να δεχθούν τη συγγνώμη μου".

Ο Li μετά την επίθεση κλειδώθηκε μέσα στο λεωφορείο, με αποτέλεσμα οι αστυνομικοί να χρειαστούν τρεις ώρες για να τον συλλάβουν.

Αργότερα, όταν παρουσιάστηκε στο δικαστήριο, εκκλιπαρούσε... "Σας παρακαλώ, σκοτώστε με".

Άλλοι που άκουγαν φωνές, έβλεπαν περιστέρια ή φωτίτσα στο κεφάλι τους και ήθελαν να σώσουν τον κόσμο, έγιναν άγιοι και εικόνες, αυτός ο φουκαράς μπαίνει στο ψυχιατρείο και θα παίρνει διά βίου χάπια! Άδικη ζωή...

Ταλιμπάν σκοτώνουν 120 μαθήτριες

Διαχρονική οπισθοδρομικότητα

Καθημερινή, 24/5/2012

Εκατόν είκοσι μαθήτριες και τρεις δάσκαλοι σχολείου στο Αφγανιστάν έχασαν τη ζωή τους, έπειτα από επίθεση Ταλιμπάν, που χρησιμοποίησαν μη αναγνωρισμένη τοξική σκόνη και μόλυναν τον αέρα στις τάξεις.

Τρόμο προκαλεί η είδηση δηλητηριασμού 120 Αφγανών μαθητριών και τριών δασκάλων από επίθεση ριζοσπαστών στην επαρχία Τακχάρ, έχοντας χρησιμοποιήσει μη αναγνωρισμένη τοξική σκόνη, μολύνοντας τον αέρα στις τάξεις.

Η υπηρεσία πληροφοριών του Αφγανιστάν μεταδίδει ότι η συγκεκριμένη επίθεση πραγματοποιήθηκε από δυνάμεις των Ταλιμπάν, οι οποίοι έχουν δηλώσει ότι θα προχωρουν σε επιθέσεις σε σχολεία της χώρας ως μέσο πίεσης για την αποχώρηση των ειρηνευτικών δυνάμεων απ' το Αφγανιστάν. Δηλητηριάζοντας μαθήτριες προσπαθούν να προκαλέσουν φόβο και να ωθήσουν τις οικογένειες να μη στέλνουν τα παιδιά τους σχολείο.

Το προηγούμενο μήνα δηλητηριάστηκαν 150 μαθήτριες αφού ήπιαν μολυσμένο νερό. Επίσης, το υπουργείο παιδείας του Αφγανιστάν γνωστοποίησε ότι 550 σχολεία σε 11 επαρχίες κατελήφθησαν από αντάρτες.

Δεν ήταν απαραίτητες αυτές οι εγκληματικές ενέργειες για να επιβεβαιώσουν ότι οι (μονοθεϊστικές κατά κύριο λόγο) θρησκείες είναι εχθροί της εκπαίδευσης και της παιδείας. Ό,τι χρειάζεται ο άνθρωπος βρίσκεται στις γραφές, τα άλλα είναι του διαβόλου και δεν χρειάζονται. Οι χριστιανοί έχουν την πρωτοπορεία και σ' αυτόν τον τομέα: Ο εκκλησιαστικός πατέρας Τερτυλλιανός (Quintus Septimius Florens Tertullianus, 155-240), ήταν εχθρός των επιστημών και απαγόρευε στους μαθητές του να γίνουν δάσκαλοι, ώστε να μη συμβάλλουν στη διάδοση των γνώσεων. Ο Αμβρόσιος (Ambrosius, 339-397), επίσκοπος Μεδιολάνου (σήμερα: Μιλάνο), ισχυρός παράγων του εκκλησιαστικού μηχανισμού και άγιος όλων των χριστιανικών δογμάτων, κήρυσσε ότι η επιστήμη ήταν ενάντια στο θεό (deus maiestatis) και μόνο τα ιερά βιβλία του χριστιανισμού περιείχαν την αλήθεια. Λίγους αιώνες μετά καταργήθηκα όλες οι (ελληνικές) φιλοσοφικές σχολές και οι διδάσκοντες βρήκαν καταφύγιο στην Περσία, όπου συνέβαλαν στην ανάπτυξη των αραβικών γραμμάτων.

(βλέπε επίσης >>>)

Βακτήρια «ζόμπι» ηλικίας 86 εκατ. ετών

in.gr, 18/5/2012

Δανοί ερευνητές «ξέθαψαν» από το υπέδαφος του Ειρηνικού Ωκεανού βακτήρια με τόσο αργούς μεταβολικούς ρυθμούς, ώστε να αποτελούν τον ορισμό του ορίου μεταξύ ζωής και θανάτου! Επιπροσθέτως, πρόκειται ίσως για τους αρχαιότερους ζωντανούς οργανισμούς του πλανήτη!

Στα βάθη του Ειρηνικού

Τα ευρήματα των Δανών ερευνητών του Πανεπιστημίου Αarhus δημοσιεύονται στο τελευταίο τεύχος της επιθεώρησης Science. Σύμφωνα με το άρθρο, τα βακτήρια προήλθαν από το υπέδαφος του Ειρηνικού Ωκεανού στο σημείο που εντοπίζεται το κυκλοτερές ρεύμα του (ένα από τα πέντε μεγαλύτερα του πλανήτη μας). Η άμμος και η λάσπη από τις ηπείρους, δύσκολα φτάνει στο σημείο αυτό και ως εκ τούτου ο πυθμένας συγκεντρώνει ιζήματα με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα αργιλώδη ιζήματα που εντοπίζονται μόλις 30 μέτρα κάτω από τον πυθμένα έχουν ηλικία 86 εκατομμυρίων ετών, βρίσκονταν δηλαδή εκεί για 20 εκατομμύρια χρόνια πριν από την εμφάνιση του τυραννόσαυρου!

Αφιλόξενα ιζήματα

Αυτά τα ιζήματα περιέχουν τόσο λίγα θρεπτικά υλικά που είναι αδύνατον να υποστηρίξουν τη ζωή. Ωστόσο, λίγο πιο πάνω φαίνεται πως τα ιζήματα είναι κάπως πλουσιότερα καθώς σε αυτά εντόπισαν τα βακτήρια οι Δανοί ερευνητές.

Όχι πως επρόκειτο για πλήθος βακτηρίων: η συγκέντρωσή τους δεν ξεπερνούσε τα 1000 ανά κυβικό εκατοστό ιζήματος, πράγμα που σημαίνει ότι η αναζήτησή τους με τη βοήθεια του μικροσκοπίου έμοιαζε με αναζήτηση ψύλλων στα άχυρα.

Τα βακτήρια εξαρτώνται από το οξυγόνο και τον άνθρακα για την επιβίωσή τους, αλλά οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι αναπνέουν με έναν ρυθμό που είναι 10.000 φορές πιο αργός από εκείνον των βακτηρίων που καλλιεργούνται σε εργαστηριακές συνθήκες.

Στα όρια της ζωής και του θανάτου

Με βάση τον δικό μας χρόνο, τα βακτήρια ζουν τόσο «αργά» ώστε φαίνονται νεκρά! Μόνο όταν οι ερευνητές τους «έκαναν το τραπέζι» με γλυκόζη και άλλα θρεπτικά συστατικά μπόρεσαν να παρατηρήσουν ότι ήταν όντως ζωντανά, καθώς απορρόφησαν μικροποσότητες φαγητού.

Οι Δανοί επιστήμονες εκτιμούν ότι τα βακτήριά τους βρίσκονται πράγματι στο μεταίχμιο ζωής και θανάτου και πως μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να οριστεί το κατώτερο μεταβολικό όριο για την επιβίωση. Σύμφωνα δε με τις εκτιμήσεις τους, τα βακτήρια αυτά δεν αναπαράγονται καθώς δεν διαθέτουν επαρκή ενέργεια για να διπλασιάσουν το DNA τους και τα υπόλοιπα οργανίδιά τους και να διαιρεθούν. Αυτό τα καθιστά ίσως τους αρχαιότερους οργανισμούς που φιλοξενεί ο πλανήτης μας, αν και η ακριβής ηλικία τους δεν έχει προσδιοριστεί. 

Επιβεβαιώνεται εκ νέου ότι η εξέλιξη λειτουργεί παντού, όπου βρει ευνοϊκές συνθήκες, αξιοποιώντας κάθε υλικό της φύσης και δοκιμάζοντας κάθε πιθανό συνδυασμό. Εννοείται, καμιά σχέση με τις ιδεοληψίες περί "δημιουργίας" πριν από 6-7 χιλιάδες χρόνια των θεόπληκτων και καμιά επιβεβαίωση περί σκοπιμότητας για την ύπαρξη των οργανισμών και των ειδών... Προκύπτουν και εξαφανίζονται, σύμφωνα με τις συνθήκες του περιβάλλοντος, χωρίς συγκεκριμένο στόχο και αποτέλεσμα!

Αποχαιρετισμός στη θρησκευτική πίστη (43)

Αντώνης Β., ετών 52, βιολόγος, άγαμος.

Ούτε πιστός, ούτε κληρικός: τη γλύτωσα φτηνά.

Δεν νομίζω ότι υπήρξα κάποια στιγμή πιστός και μου φαίνεται λίγο περίεργο να γράφω για «αποχαιρετισμό στη πίστη» γενικά, στη «θρησκευτική πίστη» ειδικότερα. Παρ’ όλο που το σκέφτηκα σοβαρά να γίνω κληρικός.

Δεύτερος γιος μιας μικροαστικής οικογένειας. Μάνα θρησκευόμενη, στραυροσκοπούμενη, όχι συχνά στην εκκλησία, αλλά που δούλευε στην Χριστιανική Ένωση Νεανίδων. Πατέρας ψαλτάκι στη Μητρόπολη στα νιάτα του κι ίσως γι' αυτό λίγο αντι-κληρικός.

Οικογενειακά στην εκκλησία για Πάσχα και γάμους, βαφτίσια και κηδείες, όχι περισσότερο. Πιο κοντά στη θρησκεία στο σχολείο, από το γυμνάσιο: Λεόντειο Λύκειο Πατησίων. Όταν έφτασα στο σχολείο δήλωσα καθολικός, έτσι, για να δω πως κάνανε το κατηχητικό τους· οι αρχές της συγκριτικής θεολογίας για μένα. Είναι πολύ πιο cool οι καθολικοί από τους ορθόδοξους, δουλεύουν τα παιδάκια περισσότερο με το καρότο απ’ ότι με το ραβδί. Κι ας είναι πιο γνωστό ότι πότε πότε τους το χώνουμε  το’ να ή τα’ άλλο.

Βέβαια στη πρώτη επίσκεψη της μάνας μου στους καθηγητές ανακάλυψαν τη λαδιά μου. Οι μεν χαμογέλασαν, οι δε οργίστηκαν, στην αρχή. Το τι μου ψάλανε δεν λέγεται. Όταν έφτασαν στο «αποστάτης» και τους εξήγησα ότι δεν ήμουν αποστάτης, γιατί κατ’ αρχήν δεν ήμουν ορθόδοξος και ούτε καν χριστιανός εξοργίστηκαν όλοι.

Πρέπει να βρήκαν ξύδι και να ήπιαν πολύ, γιατί από την επόμενη είχαν ξεθυμώσει και για τα επόμενα πέντε χρόνια το ’παιξαν συμβιβαστικοί και προσπαθούσαν να μου δείξουν πόσο καλύτερη ήταν η σέχτα τους. Το πιο γελοίο ήταν η σύγκριση των σταυρωμένων τους, υποφέρων ή γαλήνιος, θεός ή άνθρωπος... Και βέβαια άλλαζαν άποψη ανάλογα με το ποιος μου τα έλεγε. Ψώνια! Πως να τους πάρει στα σοβαρά κάποιος;

Αν θα έπρεπε να ευχαριστήσω κάποιον/κάτι για την αθεΐα μου μισή-μισή η ευγνωμοσύνη μου στον νονό μου και στο Λεόντειο. Ο θείος μου και νονός μου, ο Μαρίνος, υπήρξε ένα ζωντανό παράδειγμα του πόσο κωλόπαιδο και αλήτης και ψεύτης για την υπεράσπιση και διάδοση της πίστης του μπορεί να είναι ένας ευσεβής ορθόδοξος χριστιανός. Χρόνια νόμιζα ότι ήταν ιδιομορφία του. Και μετά συνάντησα πολλές άλλες περιπτώσεις, αρκετές στο Λεόντειο.

Οι διάφορες αιρέσεις του χριστιανισμού άρχισαν να με ενδιαφέρουν μετά που μου δόθηκε η δυνατότητα να συγκρίνω καθολικούς και ορθόδοξους. Από το καλοκαίρι των 12μιση μου χρόνων στρώθηκα και διάβασα για την εξέλιξη των χριστιανών, όπως παλιότερα είχα διαβάσει άλλες μυθολογίες.

Και όπως αργότερα συμπλήρωσα με τις μυθολογίες που χρησιμοποιήθηκαν για να πλαστεί ο ιουδαϊσμός και ο χριστιανισμός και αργότερα ο μουσουλμανισμός. Από την μια παραμυθία, από την άλλη κοινωνιολογία, μια και αυτά τα παραμυθία μερικοί τα παίρνουν στα σοβαρά και τα πιστεύουν για αλήθειες.

Μέχρι τα 16μιση μ' απασχόλησαν μόνο οι θρησκείες. Μετά καταπιάστηκα λίγο και με UFO και New Age και Kilian, για την ποικιλία ίσως, αλλά και γιατί είχα ευκαιρίες να γνωρίσω ανθρώπους που αυτά τα θέματα απασχολούσαν.

Συχνά, πολύ συχνά, παρά πολύ συχνά, το πόρισμα ήταν: μαλακίες! (με το συμπάθιο αλλά ο όρος επιβάλλεται). Το μόνο ενδιαφέρον που έβλεπα, εκτός από το πόσο διασκεδαστικό είναι να συζητάς θεολογία με ένα παπά που αγνοεί τις μυθολογίες εκτός της δικιάς του, ήταν καθαρά οικονομικό.

Μια από τις καλοκαιρινές απογευματινές διασκεδάσεις μου ήταν οι συζητήσεις με τον παπα του Αι Δημήτρη, στο Βύρωνα. Άραζα στο Blue Sky, στα τραπεζάκια της πλατείας και τον περίμενα να σκάσει μύτη να μας κάνει ηθικό κήρυγμα: που έπρεπε να διαβάζουμε περισσότερο, να μην χουφτώνουμε τα κορίτσια (τον κολάζαμε ίσως τον κακομοίρη), να πηγαίνουμε στην εκκλησία κ.λ.π.

Ευκαιρία έβρισκα να του κολλήσω και συχνά το ‘ριχνα στη σύγκριση της χριστιανικής με κάποια άλλη μυθολογία, με μόνιμη ερώτηση, γιατί κανείς να προτιμήσει την μια ή την άλλη· παπόρι ο παπάς κάθε φορά, φωνές και αναθέματα, ξύπναγαν από τον μεσημεριανό οι γείτονες και του κατέβαζαν χριστοπαναγίες. Μέχρι που πήραν χαμπάρι ποιος τον τσίγκλιζε και τις άκουγα εγώ. 

Κι έτσι κάποια εποχή το σκέφτηκα σοβαρά να γίνω κληρικός. Χρήμα, κοινωνική αναγνώριση, παπαδιές και τα συναφή άνετα. Το μόνο πράγμα που δεν μου κόλλαγε ήταν το «μια ζωή ψέματα ή σχιζοφρένεια». Γύρω στα 18 μου αποφάσισα ότι δεν πήγαινα ούτε για παπάς ούτε για αστρολόγος. Αυτός που στεναχωρήθηκε περισσότερο ήταν ο νονός μου που είδε να χάνεται η ευκαιρία να βοηθήσει τον βαφτισιμιό του με τις γνωριμίες του και να τόχει μετά καμάρι.

Λίγο πριν είχα βρει τους δυο έρωτες της ζωής μου: τη Βιολογία και τη Νίκη. Ξέρω ότι οι περισσότεροι θα θεωρήσουν διαστροφή τον «έρωτα» με τα «χιάσματα»  (combinatorial informatics baby, of yeah!), την ανάγκη να ψιθυρίζω στους μικροσωληνίσκους των κύτταρων και τις ώρες που περνάω στο μικροσκόπιο να κάνω μπανιστήρι. Στα κεντροσωματά μου οι απόψεις τους.

Φεύγοντας για σπουδές (η μοριακή βιολογία φαινόταν λίγο σαν επιστημονική φαντασία στην Ελλάδα τότε), άφησα πίσω ευτυχώς τα περί θρησκείας και δυστυχώς το κορίτσι μου.

Το 2003, με αφορμή το νόμο περί βιοηθικής, η θρησκεία μπήκε και πάλι στη ζωή μου. Στη Γαλλία, που περνάει για πολύ εκκοσμικευμένο κράτος, είναι περίεργο πόσο δυνατές είναι οι επιρροές της καθολικής εκκλησίας. Άρχισα να παρατηρώ, μέχρι το 2005 και τη δίκη του Dover.

Το Intelligent Design, σαν να λέμε η εξελιγμένη μορφή της Creation Science, έφαγε μια δυνατή σφαλιάρα όταν αναγνωρίστηκε από τον δικαστή John E. Jones III σαν το θρησκευτικό κίνημα που είναι και δεν πρόκειται για επιστημονική προσέγγιση του κόσμου που δηλώνει ότι είναι. Σ’αυτή τη φάση οι παλιοί σύμμαχοι του Discovery Institute που είναι ο κεντρικός πύργος του ID, άρχισαν να μην τους αναγνωρίζουν πια. Μεταξύ αυτών που άρχισαν να κάνουν την πάπια και η John Templeton Foundation· την ίδια περίοδο έπεσα πάνω σ' ένα από τα τσιράκια της στην Ευρώπη, στη Γαλλία, στο Παρίσι, τον Jean Staune

Ήμουν πάντα άθεος, είχα ξεχάσει να είμαι αντικληρικαλιστής. Ο Jean Staune και γενικότερα η κλίκα της JTF μου θύμισαν ότι αξίζει να τους χλευάζει κανείς δημόσια, για τις προσπάθειες που κάνουν για να βοηθήσουν τις θρησκείες να βρουν λίγη από την χαμένη τους αίγλη, κάνοντας τάχα ότι «κολλάνε» με την επιστήμη, γιατί και η JTF τα ίδια σκατά με το DI, αλλά με καλύτερο άρωμα για να μη βρωμάει από μακριά. Και έχει και πλάκα το πράγμα όταν γελοιοποιούνται προσπαθώντας να δικαιολογηθούν.

Ο κακομοίρης ο Staune είναι η πρωτότυπη καρικατούρα του ανθρώπου που δεν έχει ιδέα για ποιο πράγμα μιλάει, είτε το θέμα είναι  η επιστήμη είτε η θρησκεία· αλλά είναι εξαιρετικός στους σοφισμούς που πουλάνε σε ένα κοινό που είναι πιο ανήξερο απ’ αυτόν. Με διασκέδασε πολύ να τον δουλεύω, όπως παλιά δούλευα τους παπάδες, αλλά στο Internet αυτή τη φορά, πιο φαρδιά η πλατεία.

Και πήρε ο σμπάρος και μερικούς της JTF, τον Gary Rosen που χαζά παραποίησε κάποιο μου σχόλιο στο website τους, τον Ken Miller που είναι από τα σχετικά λίγα δείγματα εξελικτικού κολλημένου στον καθολικισμό κι ένα πλατωνιστή φυσικό που προσπαθεί να κάνει επανάσταση στη βιολογία αραδιάζοντας ανοησίες, τις οποίες ο Staune χρησιμοποιεί για να δείχνει «επιστημονικός». Αναγκάστηκε η JTF (όχι μόνο εξ αιτίας μου, έχει και άλλο κόσμο που τους βαράει στ’ αυτιά) να κάνει δήλωση στο Le Monde ότι δεν είναι δημιουργιστές! Δεν ξέρω αν τους πίστεψε κανείς, αλλά από την άλλη έχει ανθρώπους που πιστεύουν στο ωροσκόπιο τους...

Αυτές οι «ασκήσεις» μου θύμισαν και τους χριστιανούς ορθόδοξους και την κατάντια της χώρας μου: «Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος…» Έτσι αρχίζει το Σύνταγμα της Ελλάδας. Άντε να πάρεις στα σοβαρά τη συνέχεια! Ούτε καν οι πολιτικοί μας δεν δείχνουν να παίρνουν στα σοβαρά τη χώρα τους.

Την πίστη, ειδικά τη θρησκευτική, δεν την έκανα ποτέ παρέα για να την αποχαιρετίσω. Και δεν νομίζω ότι θα βρεθούμε κάποτε.

Παπάδες και θρησκόληπτους ξέρω πολλούς. Τους μεν, θα ήθελα να βοηθήσω κρατικοποιώντας την περιουσία της εκκλησίας (όλες τις περιουσίες όλων των θρησκευτικών μηχανισμών, μην αρχίσουμε διακρίσεις), για να μπορέσουν να αφιερωθούν στα πνευματικά τους καθήκοντα χωρίς επιρροές από υλικά αγαθά. Τους δε, απλώς τους λυπάμαι.

«Κι όταν πεθάνεις τι θα γίνεις;» με ρωτάνε κάπου από τους φίλους που ελπίζουν να κερδίσουν κάποιον από τους παραδείσους που άλλοι έχουν φανταστεί για λόγου τους. «Μνήμη», απαντάω, «μνήμη που θέλω να είναι ευχάριστη για όσους από τους φίλους και για όσο την κουβαλάνε. Μνήμη που άθελα να ‘ναι εφιάλτης για τους όσους υπηρέτες των θρησκειών έχω γνωρίσει!»

(βλέπε επίσης >>>)

Πεθαίνοντας από άρνηση

Η Ελλάδα σήμερα θυμίζει τη Μαίρη Παπαγιαννίδη.

Lifo, 16/5/2012

• Χαμογελάω όταν διαβάζω πως η Ελλάδα διαιρείται σε οπαδούς και αντίπαλους του Μνημονίου. Εγώ, δύο χρόνια τώρα, έναν οπαδό του Μνημονίου δεν έχω συναντήσει - κι αν εσείς έχετε βρει κάποιον, παρακαλώ να μου τον υποδείξετε.

• Το Μνημόνιο είναι μια ποινή, ένα πικρό φάρμακο, μια καταναγκαστική συνθήκη υπαγορευμένη από τους δανειστές μας. Κανένας μας δεν το θέλει. Ούτε αυτοί που το ψηφίζουν. Το επιλέγουν επειδή πιστεύουν (σωστά; λάθος;) ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ξεπεράσουμε την κρίση, μένοντας στο ευρώ.

• Το Μνημόνιο δεν είναι ένα πράγμα - είναι πολλά. Έχει λιτότητα, αλλά έχει και μεταρρυθμίσεις. Το να το καταδικάζουμε ολόκληρο είναι λάθος. Το να θέλουμε το ευρώ (78% του λαού), αλλά να απορρίπτουμε το Μνημόνιο είναι σχιζοφρενικό. Το να το ξορκίζουμε, μιλώντας για κατάργηση, καταγγελία, απαγκίστρωση -ξεχνώντας τις συνέπειες- είναι επικίνδυνο.

• Η Ελλάδα σήμερα θυμίζει τη Μαίρη Παπαγιαννίδη. Η καλή δημοσιογράφος έπασχε από AIDS και έκανε χρόνια θεραπεία. Κάποια στιγμή αποφάσισε πως το AIDS δεν υπήρχε, ήταν απάτη, μια συνωμοσία εναντίον της ανθρωπότητας. Σταμάτησε τη θεραπεία, έγραψε βιβλία και άρθρα, παντρεύτηκε έναν ομοϊδεάτη της. Θα βρείτε τις απόψεις της στην ιστοσελίδα: www.hivwave.gr/pages/index.php.

• Η Μαίρη πέθανε φέτος, ανήμερα το Πάσχα. Από μια νόσο που πια δεν σκοτώνει. Η άρνηση δεν την έσωσε. (Ελπίζω να μην πήρε και άλλους στον λαιμό της.)

• Η «άρνηση» είναι ψυχιατρικός όρος. Σύμφωνα με τον Φρόιντ, πρόκειται για αμυντικό μηχανισμό όπου ο άνθρωπος, αντιμετωπίζοντας ένα δυσβάστακτο γεγονός, αρνείται την ύπαρξή του, παρόλο που υπάρχουν επαρκείς αποδείξεις. Συνήθως το άτομο αυτό είναι ανώριμο κι έχει δυσκολία να κατανοήσει και ν’ αποδεχθεί την πραγματικότητα. Πιο εύκολα την αρνείται και την απωθεί.

• Το ότι η ελληνική κοινωνία παρουσιάζει συμπτώματα ανωριμότητας είναι πια κοινοτοπία. Όλη η Ελληνική Κρίση οφείλεται σε αυτήν: από τη συσσώρευση ιδιωτικού και δημόσιου χρέους ως την υπερψήφιση ανόητων υποσχέσεων (π. χ. «λεφτά υπάρχουν»).

• Οι αντι-μνημονιακοί, λοιπόν, οφείλουν να μας εξηγήσουν λεπτομερέστατα πώς θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Και κυρίως πώς θα πείσουν τους δανειστές μας να αποδεχτούν τις απόψεις τους. Διότι το Μνημόνιο δεν είναι δικό μας δημιούργημα, ώστε να μπορούμε μονομερώς να το εξαφανίσουμε, να το αγνοήσουμε ή (έστω) να το τροποποιήσουμε. Αν επιμείνουμε στη σκέτη άρνηση, θα τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια μας και θα έχουμε την τύχη της Μαίρης Παπαγιαννίδη.

Αποχαιρετισμός στη θρησκευτική πίστη (42)

Εύη Κ., 45 ετών, δημοτική υπάλληλος, 2 παιδιά.

Γεννήθηκα στην Αθήνα. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν χαρούμενα, ξέγνοιαστα. Ανάμεσα στις ωραίες στιγμές των χρόνων εκείνων, ξεχωρίζω τις ημέρες των Χριστουγέννων και του Πάσχα.. Τις πρώτες, γιατί με αγωνία περίμενα να έρθει ξανά ο γλυκύτατος γηραιός χοντρούλης να μου αφήσει το δώρο μου στις παντόφλες που τοποθετούσα με ευλάβεια στο χωλ, ειδικά για εκείνη την βραδιά.

Βέβαια, δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω πώς ήταν δυνατόν να χωράει μια τέτοια κοιλιά μέσα από τον απορροφητήρα της κουζίνας, μιας και το σπίτι μας δεν διέθετε τζάκι. 

Τις δεύτερες, εκείνες του Πάσχα, γιατί αποκτούσα νέα παπούτσια, λουστρινένια, που γυάλιζαν υπό το τρεμάμενο φως των κεριών, καθώς περπατούσα στα δρομάκια του χωριού της μητέρας μου που συνήθως επισκεπτόμασταν τέτοια εποχή.

Μεγαλώνοντας, τα πράγματα άρχιζαν να δυσκολεύουν. Η μητέρα μου επέμενε τις Κυριακές να ξυπνάει από τα άγρια χαράματα εμένα και τις δύο αδελφές μου, να μας αφήνει νηστικές γιατί μόνο έτσι είχαμε δικαίωμα να αποκτήσουμε χρυσό δοντάκι και να μας πηγαίνει στην εκκλησία της γειτονιάς.

Εκεί, στριμωγμένη, άκουγα για ώρα ψαλμωδίες που δεν καταλάβαινα Χριστό τι λέγανε! Παρατηρούσα όμως τις γυναίκες δίπλα μου (τότε δεν επιτρέπονταν να κάθονται οι γυναίκες από την ανδρική μεριά της εκκλησίας) να στριμώχνονται, να σπρώχνουν για να περάσουν, να σχολιάζουν, να κοιτάνε με ιδιαίτερη προσοχή τα ρούχα των διπλανών τους…

Στα μαθητικά χρόνια του σχολείου, έμαθα αρκετά πράγματα από την ιουδαϊκή ιστορία, διότι ως γνωστόν: «η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως». Μέσα στα πολλά, έμαθα πως η ερωτική επαφή ανάμεσα στα δύο φύλλα πρέπει να γίνεται υπό των δεσμών του γάμου και μόνο με σκοπό την τεκνοποίηση, αλλιώς θεωρείται μεγάλη αμαρτία!

Πέρασα και λίγο από το κατηχητικό. Εκεί θυμάμαι, η κοτσοστεφανωμένη κυρία  μας συμβούλευε όταν πηγαίναμε σε πάρτυ, ως έφηβες πια,  να μην χορεύουμε μπλουζ με τα αγόρια, διότι «…Είναι σαν να αγκαλιάζετε τον διάολο!». Την επόμενη χρονιά την είδα στο δρόμο να περνάει με τούρλα την κοιλιά... Βέρα στο δεξί, δεν φόραγε…

Κι έπειτα, έφθασε στα χέρια μου το βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου «Αντιγνώση. Τα δεκανίκια του Καπιταλισμού». Εκεί μέσα, διάβαζα καταγεγραμμένες πολλές από τις σκέψεις μου. Μου δόθηκαν απαντήσεις σε ερωτήματα. Αυτό το βιβλίο υπήρξε σταθμός στη ζωή μου. Μου έκλεισε βαριοχτυπώντας μια πόρτα πίσω μου. Την πόρτα της χριστιανικής πίστης.

Και με άφησε με ένα τεράστιο κενό. Γιατί, στην ως τότε ζωή μου  και παρά τις όποιες αντιρρήσεις μου με την χριστιανική πίστη, τις ώρες φόβου, ψυχικής αγωνίας, μοναξιάς, έκανα μια προσευχή όπως είχα τόσα χρόνια διδαχθεί.

Το κενό εκείνο κράτησε πολύ και είχε την μεγαλύτερη αγωνία που έχω νιώσει ως τώρα. Ήταν η αγωνία για το άγνωστο. Πού θα στρεφόμουν  τώρα όταν φοβόμουν; Ποια ανώτερη θεότητα θα με βοηθούσε στα δύσκολα; Τόσα χρόνια, τα χριστιανικά διδάγματα, είχαν βάλει βαθιά τις ρίζες τους στη ψυχή μου κι εγώ  πήγα και τις ξερίζωσα σε μια στιγμή!

Κι ελευθερώθηκα! Απαγκιστρώθηκα!

Και βρήκα τον έρωτα στη φύση. Στο γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας. Στο πράσινο των δέντρων. Στα πρωινά κελαηδίσματα των κοτσυφιών. Στα χρώματα της πεταλούδας.

Λάτρεψα τη γη, ακόμη κι όταν σείεται ,γιατί νιώθω τη δύναμή της. Λάτρεψα την Σελήνη, την Ημέρα και την Νύχτα. Τις εποχές όλες.

Κι είδα τον εαυτό μου σαν σημαδάκι πάνω στον πλανήτη μας. Γιατί να φοβάμαι πια;

Ένα μέρος της ανθρώπινης ιστορίας είμαι, ένας τοσοδούλης κρίκος. Κι ένα  κομμάτι  του Σύμπαντος...

(βλέπε επίσης >>>)

Διαφορετική εξέλιξη με το διαχωρισμό των ηπείρων

Πριν από περίπου 150 εκατομμύρια χρόνια, η υπερήπειρος Παγγαία διασπάστηκε σε κομμάτια και χώρισε έτσι σε δύο παρακλάδια την οικογένεια δέντρων στην οποία ανήκουν τα κυπαρίσσια. Ίχνη αυτού του διχασμού εντοπίστηκαν τώρα σε μελέτη που εξέτασε το αρχείο των απολιθωμάτων αλλά και το DNA των σημερινών απογόνων.

Η οικογένεια των κυπαρισσοειδών, ή Cupressaceae, εμφανίστηκε πριν από περισσότερο από 200 εκατομμύρια χρόνια, όταν όλη η ξηρά της Γης ήταν συγκεντρωμένη σε μια ενιαία μάζα που ονομάστηκε Παγγαία.

Με τη διάσπαση της υπερηπείρου, πολλά είδη χωρίστηκαν σε επιμέρους πληθυσμούς, οι οποίοι παρέμειναν απομονωμένοι και εξελίχθηκαν τελικά σε νέα είδη.

Σε αρκετές περιπτώσεις ερπετών, αμφίβιων και θηλαστικών, οι παλαιοντολόγοι είχαν εντοπίσει ίχνη αυτού του μεγάλου γεωλογικού συμβάντος. Για παράδειγμα, η Αυστραλία και η Αμερική έχουν σήμερα διαφορετική πανίδα και χλωρίδα, παρουσιάζουν όμως κοινά απολιθωμένα είδη που χρονολογούνται στην εποχή της Παγγαίας.

Η νέα μελέτη είναι η πρώτη που εντοπίζει ανάλογες ενδείξεις στο βασίλειο των φυτών. «Μέχρι σήμερα δεν υπήρχαν αντίστοιχα ευρήματα για καμία οικογένεια φυτών» γράφουν οι ερευνητές στο Proceedings of the National Academy of Sciences.

Η διεθνής ερευνητική ομάδα εξέτασε το αρχείο των απολιθωμάτων και παράλληλα συνέκρινε το DNA συνολικά 122 ειδών της οικογένειας Cupressaceae.

H ανάλυση έδειξε ότι οι δύο νεότερες υποοικογένειες κυπαρισσοειδών, Cupressoideae και Callitroidaea, διαχωρίστηκαν μεταξύ τους πριν από 153 εκατομμύρια χρόνια, όταν τα δύο κομμάτια της Παγγαίας είχαν αρχίσει να αποκλίνουν.

Το βόρειο τμήμα της Παγγαίας, με την ονομασία Λαυρασία, περιλάμβανε τη σημερινή Βόρειο Αμερική, τη Γροιλανδία, την Ευρώπη και το μεγαλύτερο μέρος της Ασίας, ενώ το νότιο τμήμα, η Γκοντβάνα, θα γινόταν αργότερα η Νότιος Αμερική, η Αφρική, η Ινδία, η Ανταρκτική και η Αυστραλία.

Η σημερινή γεωγραφική κατανομή των κυπαρισσοειδών αντανακλά τον διαχωρισμό των δύο υποοικογενειών: τα Cupressoideae απαντώνται στις περιοχές που προέρχονται από τη Λαυρασία, ενώ τα Callitroidaea εντοπίζονται στα θραύσματα της Γοντβάνα.

Σήμερα, τονίζουν οι ερευνητές, τα κυπαρισσοειδή υπάρχουν σε όλες τις ηπείρους εκτός από την Ανταρκτική.

Η οικογένεια περιλαμβάνει το ελληνικό κυπαρίσσι, Cupressus sempervirens, καθώς και δύο από τα μεγαλύτερα δέντρα του κόσμου, το σεκοϊόδεντρο Sequoiadendron giganteum και τη σεκόια Sequoia sempervirens.

Newsroom ΔΟΛ

Κι άλλη μια επιβεβαίωση της εξέλιξης... Όσο οι ήπειροι ήταν ενωμένες, επικρατούσαν ίδια είδη (τώρα απολιθώματα), μετά τον χωρισμό εξελίχθηκαν τα είδη διαφορετικά...

Οι αλήθειες που δεν είπε η Αριστερά

PolisPress, 12/5/2012

Ο Διονύσης Τσακνής αναλύει τις πολιτικές ζυμώσεις της Aριστεράς, όχι με τραγούδια, αλλά με ένα άρθρο που λέει αλήθειες. Στην εποχή των τεράτων που ζούμε χρειάζονται και αυτά. «Ε, λοιπόν πόσο ειλικρινείς είμαστε και πόσο τάχα να κοστίζει η αλήθεια! Μερικές χιλιάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες ψήφων, είναι αρκετοί για να δώσουν ικανοποίηση στα επιτελεία της Αριστεράς, ή μήπως θα χρειαζόταν και το χειροκρότημα των αντιπάλων;

«Μια ζωή παλεύουμε για να γίνουμε αρεστοί στα μάτια όσων δεν συμπαθούμε» είχε πει κάποτε ο Τσαρούχης και είχε τελικά δίκιο. Και τώρα, αφού οι έπαινοι και το χειροκρότημα κόπασαν, δίνοντας τη θέση τους στην αμφισβήτηση, την καχυποψία, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων στον σκεπτικισμό ήρθε η ώρα να μιλήσουμε όπως μάς ταιριάζει.

Η Αριστερά, δεν πρέπει να έχει άλλο λόγο, εκτός απ’ τον καθαρό, τον ευθύ και κυρίως τον ειλικρινή. Και αν φοβάται μήπως με το λόγο της αυτό, φοβίσει τον κόσμο, τότε ούτε Αριστερά είναι, ούτε μας χρειάζεται. Ας αρχίσουμε απ’ το ΣΥΡΙΖΑ, μια και το μεγαλύτερο ποσοστό κατέγραψε και πρόταση κατέθεσε για μια αριστερή διακυβέρνηση, με ή άνευ εισαγωγικών.

Ας υποθέσουμε πως όλοι στηρίζουμε τις βασικές κατευθύνσεις της πρότασής του, θα μας απαντήσει χωρίς μισόλογα, τι θα γίνει σε μια περίπτωση αποπομπής μας απ’ την ΕΕ και το ευρώ; Έχει το θάρρος να πει πως ΝΑΙ, σε μια τέτοια περίπτωση, ΜΠΟΡΟΥΜΕ και χωρίς αυτά τα δεκανίκια;

Έχει το θάρρος να δηλώσει πως ΣΙΓΟΥΡΑ θα υπάρξει πρόβλημα στα ταμεία του κράτους μέχρι να ισορροπήσει το σύστημα με το όποιο νέο νόμισμα; Έχει τα κότσια να καλέσει το λαό σε μια ΠΕΡΗΦΑΝΗ φτώχεια για κάποιο διάστημα, μέχρι τα διεθνή μας ερείσματα (τα όποια τέλος πάντων υπάρχουν ή θα προκύψουν στην πορεία) συμβάλλουν κι αυτά, (παράλληλα με τις δικές μας προσπάθειες και ριζικές αλλαγές) στην αποκατάσταση της ντόπιας αγοράς και των διεθνών εμπορικών μας σχέσεων (επάρκεια αγαθών, ενέργεια κλπ);

Τολμάει να πει ότι ΔΕΝ φοβάται να χαρακτηριστεί ως το κόμμα της δραχμής, αν τελικά αυτή θα είναι η κατάληξη; Καταλαβαίνει ο καθένας, πως οι απαντήσεις των στελεχών τους πως τίποτα τέτοιο δεν θα συμβεί διότι απλούστατα η ΕΕ θα φοβηθεί τους ενδεχόμενους τριγμούς από μια πιθανή αποπομπή της Ελλάδας, δεν είναι παρά παλιομοδίτικοι και παλαιοκομματικοί βερμπαλισμοί ή ευσεβείς πόθοι.

Πρέπει να απαντήσουν στην υποθετική, στην… ακραία έστω, (κατά τη γνώμη τους) περίπτωση μιας πιθανής πτώχευσης, που θα έρθει ως αποτέλεσμα της σθεναρής τους τάχα στάσης απέναντι στους Ευρωπαίους.

Τι θλίψη η αποφυγή απαντήσεων σε τόσο κομβικής σημασίας ζητήματα! Οι εκλογές πλησιάζουν και οι απαντήσεις, μάς είναι απαραίτητες. Πολύ φοβάμαι πως δεν θα τις λάβουμε ποτέ. Ή μήπως είναι ειλικρινής η ΔΗΜΑΡ του κυρίου Κουβέλη; Μέχρι σήμερα το πρωί η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πίστευε ότι θα συναινούσε σε μια κυβέρνηση «εθνικής» ενότητας.

Το γεγονός πως εν τέλει αρνήθηκε, σημαίνει άραγε, ότι θα πράξει το ίδιο σε μια αντίστοιχη συνθήκη σε πολύ λίγο διάστημα; Και ακόμα, πως δεν θα επικαλεστεί το συμφέρον τάχα του τόπου, υποκύπτοντας στις ορέξεις των ευρωπαϊστών συνομιλητών της; Μπορεί να απαντήσει μέχρι πού μπορεί να φτάσει υποχωρώντας διαρκώς, προκειμένου να υπερασπιστεί το ευρώ και την ευρωπαϊκή προοπτική που προτάσσει; Και αν ο δρόμος δείξει (που το δείχνει ήδη) πως η Ευρωπαϊκή αυτή προοπτική σημαίνει περισσότερα δεινά και φτώχεια, θα επιμείνει σ’ αυτή;

Είμαι έτοιμος να αναθεωρήσω την άποψή μου πως πρόκειται για έναν μεταμφιεσμένο σοσιαλδημοκράτη ή διαφορετικά για ένα ΠΑΣΟΚ με πολιτική περιβολή, αν ακολουθήσει άλλον δρόμο. 

Και το ΚΚΕ; Είναι αρκετή η δικαίωσή του για τις εκτιμήσεις του γύρω απ’ το ρόλο της ΕΕ και του διεθνούς κεφαλαίου; Είναι αρκετή η συνέπειά του; Συνέπεια σε τι όμως; Συνέπεια στην απομόνωση και στην αποφυγή εμπλοκής, την ώρα που διαμορφώνονται οι συνθήκες προκειμένου να προωθηθούν οι στρατηγικοί του στόχοι;

Είναι επιστημονική (ο Μαρξισμός είναι επιστήμη) η άρνησή του για συνεργασία με τις δυνάμεις των πραγματικά αριστερών συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που έχουν κοινούς στόχους; Μπορεί να πει γιατί δεν συμμετέχει σ’ ένα διάλογο έστω, με τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις πέρα απ’ την αστήρικτη άποψη ότι κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε απογοήτευση στους εργαζόμενους; Μια τολμηρή θέση του Β. Ι. Λένιν θυμίζω: «Θα συνεργαζόμουν και με το διάβολο αν χρειαζόταν», αλλά και μια ρήση του Ν. Ζαχαριάδη: «Άλλο συνεργασία και άλλο ενότητα.» Για συνεργασίες μιλάμε λοιπόν, όχι για κομματικούς γάμους.

Η γνώμη του ΚΚΕ είναι πάντα χρήσιμη, γιατί οι αναλύσεις του γύρω απ’ την πολιτική και οικονομική κατάσταση, δεν στερούνται σοβαρότητας. Ας συμμετείχε λοιπόν σ’ ένα διάλογο πιέζοντας ολοένα και πιο αριστερά τις δυνάμεις που ταλαντεύονται και αν στην πορεία διαπίστωνε (πράγμα σφόδρα πιθανό) ότι η διολίσθηση βρίσκεται προ των πυλών, ας αποχωρούσε, ξεσκεπάζοντας το ρόλο των υποκριτών, έχοντας όμως αποκομίσει την εμπειρία της συνεργασίας και έχοντας ωφεληθεί απ’ την ώσμωσή του και με άλλα στρώματα εργαζομένων.

Κυριακή κοντή γιορτή. Όλοι θα θερίσουν απ’ την μέχρι τώρα πολιτική τους. Ανάλογα με τη στάση τους. Η διαφορά έγκειται, πως τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται ως δεδομένο και αμετακίνητο».

Δασκάλα βασάνισε τις μαθήτριές της επειδή δεν προσεύχονταν

Διαχρονική οπισθοδρομικότητα

Καθημερινή, 10/5/2012

Μια δασκάλα σε θρησκευτικό σχολείο του Μπανγκλαντές συνελήφθη σήμερα με την κατηγορία ότι υπέβαλε σε βασανιστήρια 14 παιδιά για να τα τιμωρήσει επειδή δεν... προσεύχονταν τακτικά.

Σύμφωνα με την αστυνομία, η 38χρονη Τζεσμίν Άχτερ από την πρωτεύουσα Ντάκα συνελήφθη αφού υπήρξαν καταγγελίες ότι είχε κάψει με πυρωμένο σίδερο τα πόδια των μαθητριών της, 14 κοριτσιών ηλικίας από 8 έως 12 ετών.

Η δασκάλα φέρεται να υπέβαλε σε βασανιστήρια τα παιδιά στο Μεντρεσέ Ταλιμούλ Κουράν Μαχίλα, ένα θρησκευτικό σχολείο για κορίτσια που στεγάζεται σε ένα μικρό διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης. Ο αστυνομικός Σαφικούλ Ισλάμ είπε ότι η Άχτερ ήθελε να δείξει στις μαθήτριες πώς θα είναι η τιμωρία τους στην κόλαση αν δεν προσεύχονται τακτικά.

Σύμφωνα με τις καταγγελίες, το σχολείο είχε κλείσει για μία εβδομάδα και την Πρωτομαγιά, όταν επέστρεψαν τα παιδιά στην τάξη, η δασκάλα ζήτησε να σηκώσουν το χέρι όσα από αυτά δεν είχαν προσευχηθεί κατά τη διάρκεια των διακοπών τους.

Όλες οι μαθήτριες σήκωσαν το χέρι και τιμωρήθηκαν για την «παράλειψή» τους, κατήγγειλε ο πατέρας ενός οκτάχρονου κοριτσιού.

Το 2010 η κυβέρνηση του Μπανγκλαντές απαγόρευσε τις σωματικές τιμωρίες στα δημοτικά και τα γυμνάσια αλλά και στα θρησκευτικά σχολεία της χώρας.

Αποχαιρετισμός στη θρησκευτική πίστη (41)

Κώστας Σ., 68 ετών, Οικονομολόγος, κάτοικος Βρυξελλών.

Γεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και μέχρι τα 16 μου έζησα στη Μανσούρα, μια μικρή πόλη στις όχθες του Νείλου. Από τους 250.000 κατοίκους της, οι 2.500 περίπου ήσαν Έλληνες. Σημειώνω ότι η Μανσούρα είναι η γενέτειρα του λογοτέχνη Άγγελο Σ. Βλάχου, και όχι η Αλεξάνδρεια, όπως συχνά αναφέρεται. 

Η οικογένειά μου ήταν στην Αίγυπτο από το 1850 τουλάχιστον. Ορισμένοι πρόγονοί μου ήσαν ελληνόφωνοι ορθόδοξοι από τη Συρία. Σε μια μαρμάρινη πλάκα στην εκκλησία της πόλης μου, μεταξύ των δωρητών για την ανέγερση της εκκλησίας συμπεριλαμβανόταν και η οικογένειά μου.

Το ελληνικό σχολείο στη Μανσούρα

H γιαγιά μου η Μαριγούλα, η μητέρα του πατέρα μου, ήταν εγγονή ιερέα από τη Σύμη. Ο παππούς της, ο Κων/νος Καντούνιας, υπήρξε ο πνευματικός του Πατριάρχη Αλεξάνδρειας.

Ήταν πολύ πιστή η γιαγιά μου και κάθε μέρα νωρίς το πρωί, μετά από περισυλλογή δεκαπέντε λεπτών, τουλάχιστον, μπροστά στο εικονοστάσιο, άναβε το θυμιατήρι και έπαιρνε γύρα το σπίτι και με μεγάλη συγκέντρωση θυμιάτιζε όλα τα δωμάτια. Στη διάρκεια της τελετής αυτής δεν έδινε προσοχή σε τίποτα που συνέβαινε γύρω της.

Είχε τότε μια αγνώριστη έκφραση στο πρόσωπό της. Φαινόταν απούσα και αυτό δεν μου άρεσε. Όπως στεκόταν μπροστά στο εικονοστάσι, ματαίως τράβαγα το φουστάνι της για να την κάνω να διακόψει τη συγκέντρωσή της. Τώρα καταλαβαίνω ότι επρόκειτο για ένα είδος έκστασης.

Μετά από την ιεροτελεστία αυτή έπινε η γιαγιά τον πρωινό καφέ της και τότε μόνο μου έδινε σημασία. Με το γνώριμο πρόσωπό της, και με γλυκύτητα, επαναλάμβανε ότι δεν έπρεπε να την διακόπτω. Ήταν, έλεγε, αμαρτία. Μετά ξαναγινόταν η γιαγιά μου η Μαριγούλα και μου εξιστορούσε τις διάφορες οικογενειακές ιστορίες.

Μου μίλαγε για τους θείους και τις θειες μου που είχαν πεθάνει μικρά παιδιά ή σε νεαρή ηλικία. Χάρη στη γιαγιά μου τη Μαριγούλα έμαθα την ιστορία της οικογένειάς μου!

Αντίθετα, η μητέρα μου και πατέρας μου ήσαν άθεοι. Η μητέρα μου είχε μεγαλώσει στις γαλλίδες καλόγριες και δεν είχε καθόλου ευχάριστες αναμνήσεις από το γαλλικό οικοτροφείο. Μου έλεγε ότι είχε υποφέρει τα πάνδεινα στα χέρια τους. Λόγω των εμπειριών της, είχε βαθιά απέχθεια κατά της θρησκείας και της εκκλησίας.

Ο πατέρας μου απλώς απέρριπτε όλες τις θρησκευτικές δοξασίες επειδή, νομίζω, κατά τη γνώμη του η θρησκευτική πίστη αντέβαινε στην κοινή λογική. Ωστόσο, δεν είχαμε ποτέ μεγάλες συζητήσεις πάνω στο θέμα. 

Η ιστορία των γονιών ίσως να είναι ο λόγος που δε χρειάστηκα να αποχαιρετήσω τη θρησκεία και κάποια θρησκευτική πίστη, αφού ήμουν πάντα εκτός! Γεννήθηκα άθεος και αθεόφοβος. Όμως, αισθανόμουνα ένοχος. Στα μαθήματα των θρησκευτικών ήμουν ο μόνος που αισθανόταν άθεος στην τάξη.

Σ’ αυτά τα μαθήματα επαναλαμβανόταν διαρκώς σαν τροπάρι η ανωτερότητα του χριστιανισμού έναντι του μωαμεθανισμού. Εγώ αντίθετα έβλεπα και τις δύο θρησκείες ως απλές παραλλαγές του Ιουδαϊσμού. Μέχρι και τα ονόματα μοιάζανε: Αβραάμ Ιμπραήμ, Σολομών Σουλεϊμάν, Ιησούς Γίσα κτλ.

Δυο πράγματα με είχαν σημαδέψει από τις θρησκευτικές διηγήσεις: πρώτα η θυσία του Αβραάμ. Την έβρισκα μακάβρια! Μια βάρβαρη θρησκευτική πρακτική. Στα μάτια μου, ο Αβραάμ έμοιαζε στο Σουδανό θυρωρό της απέναντι πολυκατοικίας που ξυλοφόρτωνε αλύπητα το μικρό γιο του όλη μέρα. Έβρισκα απαράδεκτο ένας υποψήφιος φρικτός παιδοκτόνος να είναι σεβαστό πρόσωπο, πατριάρχης κτλ.

Το δεύτερο που με σημάδεψε ήταν ο εσταυρωμένος στο εικονοστάσι της γιαγιάς μου. Μολονότι τότε δεν ήξερα τί σημαίνει σαδομαζοχισμός, ο εξίσου μακάβριος εσταυρωμένος ήταν η προσωποποίηση αυτής της διαστροφής. Δε καταλάβαινα γιατί λατρεύανε κάποιον που βρισκότανε σε μια τόσο εφιαλτική θέση. Έμοιαζε στο μικρό γιο του Σουδανού θυρωρού. Επιπλέον, ήταν αυτός που θα με τιμωρούσε κάθε φορά που ήμουν ανυπάκουος.

Δε μπορούσα να καταλάβω πώς ήταν δυνατόν ο εσταυρωμένος να γνωρίζει καθετί που έκανα. Παρά τη μικρή μου ηλικία, δεν μπορούσα να δεχτώ αυτά που μου λέγανε.

Μια μέρα, λοιπόν, θα ήμουνα γύρω εννιά ή δέκα χρόνων, δεν άντεξα σ’ αυτή την καταπίεση. Έπρεπε να δω αν ήξερε πράγματι ο Χριστούλης όλα όσα κάνω και αν μπορούσε να με τιμωρήσει. Σκαρφάλωσα στο εικονοστάσι, πήρα το σταυρό με τον εσταυρωμένο και το έφτυσα. Τον άφησα στη θέση του και μετά κατέβηκα και κάθισα στο πάτωμα περιμένοντας να μου έρθει η τιμωρία. Ίσως να έμεινα στη θέση αυτή κανένα τέταρτο, μέχρι που βαρέθηκα. Με την παιδική μου λογική κατάλαβα με το πείραμα ότι, όσα μου λέγανε, ήταν παραμύθια.

Αυτός είναι λοιπόν ο αποχαιρετισμός μου από τη θρησκευτική πίστη, την οποία δεν γνώρισα ποτέ.

(βλέπε επίσης >>>)

Το πατριαρχείο με συγκυβέρνηση Σχολάριου και Μωάμεθ

Βιβλία, βιλία

του Ν. Ε. Καραπιδάκη, Καθημερινή, 6/5/2012

ΜAXH ΠΑΪΖΗ-ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ, Δ. Γ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ: 
Επίσημα κείμενα του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως Τα σωζόμενα από την περίοδο 1454-1498 
εκδ. Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών, σελ. 292

Η περίοδος από το 1453 μέχρι και τις αρχές του 16ου αιώνα ήταν για το Πατριαρχείο Κων/πόλεως μία από τις πλέον αμφίσημες της ιστορίας του. Αν και η εκκλησιαστική του δύναμη ενισχύεται και αποδεσμεύεται από τους Λατίνους και από τις φιλοδυτικές πολιτικές των τελευταίων Ρωμαίων αυτοκρατόρων ή των φιλολατίνων πατριαρχών, η πολιτική του υπόσταση υποθηκεύεται σε ένα νέο κρατικό μόρφωμα, αλλόφυλο και αλλόθρησκο.

Αν και εξασφαλίζεται μια συνέχεια ως προς την προηγούμενη περίοδο, εγκαινιάζεται ωστόσο και μια τομή που του επιβάλλει στο εξής ένα νέο περιβάλλον λειτουργίας: περιβάλλον αιχμαλωσίας και πνευματικής ηγεσίας ταυτόχρονα. Περίοδος αναδιοργάνωσης και περίοδος επανορισμού των ρόλων. Ο Πατριάρχης Γεννάδιος είχε δίκιο που παραλλήλισε την εποχή του με αυτήν των διώξεων των χριστιανών πριν από τον Μ. Κωνσταντίνο: «Και νυν ο χριστιανισμός όμοιός εστι τω προ του Κωνσταντίνου».

Ο "θεόσταλτος σουλτάνος" Μωάμεθ Β', όπως χαρακτήριζε η εκκλησία σε όλη τη διάρκεια της
τουρκοκρατίας τον εκάστοτε μωαμεθανό ηγεμόνα και, δεξιά, ο συνεργάτης του Γεννάδιος-
Σχολάριος, εκ θεού επιλεγμένος υπότουρκος πατριάρχης - με σημερινή ορολογία Κουΐσλινγκ.

Η συγκέντρωση και η έκδοση των επισήμων εγγράφων του Πατριαρχείου, αυτής της περιόδου, από τη Μάχη Παΐζη-Αποστολοπούλου και τον Δημήτρη Αποστολόπουλο επιτρέπει σε όσους ενδιαφέρονται, να επισκεφτούν αυτή την εποχή «στο πρωτότυπο». Προσφέρει δε στους πιο ειδικούς αναγνώστες ένα αναντικατάστατο εργαλείο μελέτης της ιστορίας του Πατριαρχείου, του πλέον εμβληματικού θεσμού της Ορθοδοξίας και ενός από τους πλέον σημαντικούς του Ελληνισμού.

Οι συγγραφείς είναι από τους εγκρατέστερους της πατριαρχικής ιστορίας, αφού για πολλές δεκαετίες την υποστήριξαν ερευνητικά φέρνοντας στο φως και αποκαθιστώντας, εκτός των άλλων, τον σημαντικότερο κώδικα καταχώρισης πατριαρχικών εγγράφων της πρώτης περιόδου της λειτουργίας του. Το ερευνητικό τους πρόγραμμα «Θεσμοί και ιδεολογία στη νεοελληνική κοινωνία 15ος - 19ος αι.» στο οποίο σημαντική θέση είχε και ο Π. Μιχαηλάρης, αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά σχετικά ερευνητικά προγράμματα που πραγματοποιήθηκαν διεθνώς και εκσυγχρόνισαν την ιστοριογραφία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.

Η τριαδικότητα

Ο παρών τόμος συγκεντρώνει τις πατριαρχικές πράξεις του δεύτερου μισού του 15ου αιώνα. Δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς την προσπάθεια του Πατριαρχείου να επαναδιατυπώσει με καθαρότητα την ορθόδοξη πίστη τόσο απέναντι στο ισλάμ όσο και απέναντι στη δυτική εκκλησία, κρίνοντας από το θεολογικής καθαρότητας κείμενο «έκθεση περί της πίστεως των ορθοδόξων χριστιανών» που απευθύνει μετά τις 6 Ιανουαρίου του 1454 ο Γεννάδιος Σχολάριος στον Πορθητή· κρίνοντας από την πανορθόδοξη σύνοδο της Κωνσταντινούπολης το 1483-1484 που ανατρέπει όσα αποφασίστηκαν στη σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας και τα οποία δέσμευαν την ορθοδοξία σε μια δυτική δογματική καθόλα αντίθετη με το «σεπτόν και άγιον της πίστεως σύμβολο».

Επρόκειτο για έναν διμέτωπο αγώνα δογματικής καθαρότητας με επίκεντρο την ορθόδοξη τριαδικότητα που απειλούνταν τόσο από την ισλαμική θεολογία όσο και από τη δυτική θεολογία: προς το ισλάμ έπρεπε να ξαναειπωθεί το «και ταύτα τα τρία νους και λόγος και πνεύμα εις Θεός εστιν» και προς τη δυτική θεολογία το «μη δύο τα αίτια εν τη τριάδι νοοίτο και δύο αρχαί εν τη ακτίστω θεότητι».

Η σιμωνία

Ωστόσο τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Το γένος (τόσο οι ορθόδοξοι χριστιανοί γενικώτερα όσο και οι Ρωμαιογενείς ειδικώτερα) δεν διένυε την πιο ακμαία, ηθικώς, περίοδό του. Στην Εκκλησία κυριαρχούσε η σιμωνία· με άλλα λόγια η διά χρημάτων εξαγορά της «αρχιερωσύνης και της ιερωσύνης», αμάρτημα και νόσος, λύμη και αίρεσις, από τα σημαντικότερα που γύρω από την καταπολέμησή του είχε δομηθεί μερικούς αιώνες πριν η δυτική εκκλησία. Το Πατριαρχείο την καταδικάζει, αλλά η σιμωνία επιμένει (1484, 1497) · κάποτε αναγκάζεται και να την «οικονομεί»: «Εάν ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων διά χρημάτων γίνηται... μη σκανδαλίζεσθε». Και εξηγεί γιατί.

Πάντως, όσο και αν την καταδικάζει, η σιμωνία φαίνεται να μετατρέπεται σε μόνιμη μέθοδο ανάδειξης των πατριαρχών στην Κωνσταντινούπολη, αφού οι αντίπαλες ορθόδοξες φατρίες, «τινές των ημετέρων», την προτείνουν στους Οθωμανούς (ταρίφα 2.000 φλωρία) για να σπρώξουν τον δικό τους πατριαρχικό υποψήφιο. Οι Οθωμανοί την μετατρέπουν σε μόνιμο φόρο (κατ’ ενιαυτόν τελείν). Και στη συνέχεια οι ενδιαφερόμενοι πατριάρχες έπρεπε να περιοδεύουν χειμώνα για να βρουν τα λεφτά.

Σε πολιτικό επίπεδο κυριαρχεί ο φατριασμός και οι συνωμοσίες των αντιπάλων ομάδων: «συνομνύμενοι, φατριάζοντες, κατασκευάς τυρεύοντες». Σε ηθικό επίπεδο η κατάσταση είναι απαράδεκτη, αφού τα ζευγάρια συγκατοικούν ανευλόγητα, συνάπτονται παράνομες κοινωνικές συμμαχίες όπως οι αδελφοποιίες, οι ιερείς δανείζουν με τόκο. Λαϊκοί και ιερείς μεθούν, οι πρώτοι δεν πάνε στην εκκλησία, παντρεύονται αλλόθρησκους, ενώ οι δεύτεροι συμπεριφέρονται αισχίστως όπως εκείνος ο των Ιεροσολύμων Ιωακείμ που «διαβεβαιούται ότι χήρας γυναικός έλαβεν εις γυναίκα».

Παρ’ όλα αυτά το Πατριαρχείο καταφέρνει να κυριαρχήσει και να διεκδικήσει τον ηγετικό του ρόλο επί μητροπολιτών, μονών, αρχόντων και κυρίως επί του ποιμνίου του, «τους ταπεινούς Ρωμαίους της ημετέρας γενεάς και τάξεως». Σε μια εποχή, μάλιστα, που στη Δύση η Εκκλησία υπέφερε από τη δική της ηθική κρίση, η οποία την οδήγησε στο μεγαλύτερο σχίσμα της ιστορίας της. Η ορθόδοξη ανατολική, εις πείσμα των προβλημάτων της, επιβιώνει και επαναδιατυπώνει την ταυτότητά της. Ισως να το ήθελε έτσι και το οθωμανικό κράτος, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Έχω ορισμένες ενστάσεις ως προς την ορολογία του κειμένου, με την οποία διαχέονται υποδόρια διάφορες γνωστές ιδεοληψίες: Τι μπορεί να σημαίνει ότι οι Οθωμανοί ήταν «αλλόφυλοι κατακτητές»; Ποιο ήταν το φύλο των κατοίκων του βυζαντινού κράτους, ενός πολυφυλετικού κρατικού μορφώματος; Ένα από αυτά τα φύλα, το οσμανικό ή οθωμανικό, το οποίο μάλιστα δεν είχε ιστορικό παρελθόν αλλά προέκυψε μέσα στην επικράτεια του ανατολικού ρωμαϊκού κράτους, κατέλαβε την εξουσία, όπως παλαιότερα την είχαν καταλάβει Αρμένιοι, Ίσαυροι (Σύριοι), «Μακεδόνες» και άλλοι...

Η ιδέα που επικρατεί σ' αυτή την επιλογή χαρακτηρισμών είναι ότι οι «Βυζαντινοί» ήταν Έλληνες και οι Οθωμανοί ξενόφερτοι «αλλόφυλοι»... Αναμφισβήτητο είναι ότι ήταν αλλόθρησκοι, αλλά κι αυτό χρεώνεται στην ανεπάρκεια του παρακμιακού πλέον βυζαντινού κράτους, το οποίο υποσκελίστηκε από τους Περσοάραβες που επέβαλαν αυτοί τη θρησκεία τους στο πολυθεϊκό λαό των Σελτζούκων (Βρυώνης Σπύρος: «Η παρακμή του μεσαιωνικού Ελληνισμού στη Μικρά Ασία και η διαδικασία εξισλαμισμού», ΜΙΕΤ, 1996).

Επίσης, για ποιο «περιβάλλον αιχμαλωσίας» γράφουν οι συγγραφείς, αφού ο λαμπρός τουρκόφιλος πατριάρχης έλεγε (και έχει διασωθεί): «Ο φιλεύσπλαχνος σουλτάνος (ο Μωάμεθ Β'), έχει εντολή από το θεό να επαναφέρει τους αμαρτωλούς χριστιανούς στο σωστό δρόμο!» Δηλαδή ήταν αιχμάλωτο το πατριαρχείο στην «εντολή του θεού»; Η συγκεκριμένη επιλογή της λέξης «αιχμαλωσία» προετοιμάζει τον αναγνώστη ψυχολογικά να αποδεχτεί ότι η Επανάσταση του 1821, η οποία έγινε ενάντια στη θέληση και τα συμφέροντα της εκκλησίας, οφείλεται στις δικές της προσπάθειες και επιθυμίες. Στην πραγματικότητα, η εκκλησία πέρασε αναγκαστικά από το πολυφυλετικό κράτος στο εθνικό και επιθυμούσε να ηγείται, αλλιώς δεν θα είχε λόγο ύπαρξης.