Χρειαζόμαστε έναν «καλό» αισυμνήτη;

Η λύση είναι εκλογή «αισυμνήτη»

του ΑΝΤΩΝΗ ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΥ, ΑΥΓΗ, 13/8/2011

Είμαστε σαν εκείνον που ήθελε να περάσει στην απέναντι όχθη ένα δεμάτι χόρτα, μια κατσίκα και έναν λύκο, και στο βαρκάκι του χωρούσε να πάρει μόνο ένα από τα τρία.

Εάν εξακολουθήσει η κυβέρνηση να προσθέτει φόρους και να μειώνει τις κρατικές παροχές, θα μεγαλώνει η φτώχεια και θα περιορίζονται η φορολογητέα ύλη και τα έσοδα του κράτους. Θα συνεχίζεται έτσι ένας σπειροειδής καθοδικός φαύλος κύκλος.

Εάν απιστήσει η κυβέρνηση στις οδηγίες του Μνημονίου και πάψει την εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους και την συμπίεση των λαϊκών εισοδημάτων, η τρόικα δεν θα μας καταβάλει την επόμενη δόση. Οπότε το κράτος δεν θα είναι σε θέση να πληρώσει τις τρέχουσες οφειλές του (μισθούς, συντάξεις κ.λπ.) προς τους πολίτες.

Και ενώ ο άνθρωπος της σπαζοκεφαλιάς που γράψαμε στην αρχή, κινδύνευε, αν δεν έκανε τη σωστή αλληλουχία ενεργειών, να χάσει είτε την κατσίκα είτε το χορτάρι, εμείς στην κατάσταση που βρισκόμαστε κινδυνεύουμε να χάσουμε τα πάντα. Γιατί χωρίς μια μεγάλη αλλαγή, που θα καταργήσει τον καθοδικό φαύλο κύκλο, θα ξεσπάσουν ταραχές ασύγκριτα μεγαλύτερες από αυτές που έγιναν στις 29 και 30 Ιουνίου, οι οποίες θα διαλύσουν τη χώρα.

Την απολύτρωσή μας από τα τωρινά αδιέξοδα δεν μπορούν να προσφέρουν οι συνελεύσεις στις πλατείες. Πρώτον, γιατί σε κάθε τέτοια συνέλευση μετέχει ένα ελάχιστο μέρος του εκλογικού σώματος και δεν έχει τη νομιμοποίηση για να πάρει αποφάσεις για το σύνολο. Δεύτερον, γιατί η διαδικασία της επίλυσης των προβλημάτων μας θα πάρει χρόνο και απαιτεί τη συνεχή απασχόληση ενός εξειδικευμένου φορέα. Και γενικότερα: η άμεση δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει σε κράτη εκατομμυρίων πολιτών.

Η αποτυχία της παρούσας κυβέρνησης (μεγαλύτερη ακόμη και από αυτήν της προηγούμενης), βάζει στη σκέψη ότι τη διέξοδο μπορεί να προσφέρει μια κυβέρνηση του είδους των «οικουμενικών», που δεν θα έχει τις αναστολές λόγω πολιτικού κόστους. Τα μέλη κάθε κυβέρνησης όμως έχουν στα μεγαλύτερα προβλήματα διαφορές απόψεων και οι αποφάσεις παίρνονται με έναν συμβιβασμό. Τα προβλήματα σήμερα είναι τόσο μεγάλα και οι απόψεις των κομμάτων τόσο αντίθετες μεταξύ τους, που μια πολυκομματική κυβέρνηση δεν θα είναι σε θέση να τηρεί κοινή πολιτική.

Ούτε μπορεί να ελπίσει κανείς, ότι από νέες εκλογές, τον Σεπτέμβριο ή τον Οκτώβριο όπως πιθανολογείται, θα προκύψει μια ισχυρή κυβέρνηση που θα πάρει γενναίες αποφάσεις. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, δεν θα αποκτήσει την απόλυτη πλειοψηφία της Βουλής κανένα κόμμα, άρα θα προκύψει μια συμμαχική κυβέρνηση με μεγαλύτερες αντιφάσεις και αναστολές από αυτές της σημερινής. Αλλού λοιπόν πρέπει να αναζητηθεί η λύση.

Στην αρχαία Ελλάδα, όταν σε μια πόλη διχαζόταν η κοινωνία και ανέκυπτε κίνδυνος εμφυλίου πολέμου, οι πολίτες όριζαν έναν «αισυμνήτη». Με την ψήφο τους εξέλεγαν για ένα ορισμένο διάστημα έναν αδέσμευτο διαχειριστή της εξουσίας, ο οποίος αφού έβαζε σε τάξη τα πράγματα και επιτύγχανε μια συμφιλίωση των αντιθέτων μερίδων, κατέθετε την εξουσία του και λογοδοτούσε. (Και η Ρώμη την εποχή της δημοκρατίας, φαίνεται ότι έφτιαξε τον θεσμό του προσωρινού δικτάτορα από το ελληνικό πρότυπο του αισυμνήτη.)

Χρειαζόμαστε έναν αισυμνήτη που θα ανακατανείμει τα οικονομικά βάρη που είναι σήμερα πολύ πρόχειρα και άδικα μοιρασμένα. Που να κυβερνήσει με στιβαρό χέρι για να κάνει τα ιδιαίτερα συμφέροντα (ατομικά, τοπικά, συνδικαλιστικά) να υποχωρούν κατά τη διάρκεια της ανώμαλης εποχή μπροστά στο κοινό συμφέρον της ολότητας. Που να φτιάξει μια νέα σχέση μας με την τρόικα, της οποίας η οικονομική φιλοσοφία εμποδίζει την πραγματοποίηση επενδύσεων, τις οποίες έχουμε απόλυτη ανάγκη για να αναπτύξουμε την παραγωγή μας και να μην τρέχουμε συνεχώς για δανεικά. (Η αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου δεν επιτρέπεται - αλλά η διαπραγμάτευση νέων ρυθμίσεων για την αντιμετώπιση νέων συνθηκών με τίποτε δεν μπορεί να απαγορευτεί.)

Πηγή της εξουσίας του αισυμνήτη δεν μπορεί να είναι άλλη από τη Βουλή. Αυτή να τον επιλέξει ανάμεσα σε πρόσωπα με εγνωσμένο πατριωτισμό, με δεδομένη ικανότητα και κοινωνική αναγνώριση, διατεθειμένα να μην ξανα-αναλάβουν πολιτικό αξίωμα μετά τον τερματισμό της αποστολής τους. (Δεν λείπουν τέτοια πρόσωπα.) Η Βουλή να τον στηρίξει σε όλη τη διάρκεια της θητείας του, ψηφίζοντας χωρίς δισταγμούς τα μέτρα που θα της προτείνει. Αν θα χρειαζόταν αυτός να την πείθει κάθε φορά για την ορθότητα μιας πρότασής του (να αποκαλύπτει τα χαρτιά του) η ευελιξία και αποτελεσματικότητά του θα χανόταν. Η ανάδειξη του αισυμνήτη από τη Βουλή και η ψήφιση εκ μέρους της των μέτρων που θα προτείνει, θα κάνει την εξουσία του να κινείται απολύτως μέσα στο πλαίσιο του Συντάγματος. Μια συνταγματική εκτροπή θα ήταν η κορωνίδα των δεινών μας.

Γεννάται το εύλογο ερώτημα, γιατί να δεχθούν οι βουλευτές να γίνουν για ορισμένα χρόνια πειθήνιοι διεκπεραιωτές των αποφάσεων ενός προσώπου έξω και υπεράνω του πολιτικού συστήματος; Η απάντηση είναι ότι δεν φαίνεται δυνατός άλλος δρόμος για τη διάσωσή μας. Αλλά και για διάσωση της τάξης των πολιτικών. Αν η χώρα περιέλθει σε ένα οικονομικό χάος και σε πλήρη ανομία, θα χαθούν και οι απολαβές, τα προνόμια και οι προοπτικές περαιτέρω σταδιοδρόμησης των βουλευτών. Φιλοπατρία λοιπόν, που για τους περισσότερους από αυτούς είναι δεδομένη, αλλά και ατομικό συμφέρον υπαγορεύουν την ανάγκη η μεγάλη πλειοψηφία της Βουλής να ξεπεράσει τα κομματικά σχήματα και να στηρίξει την Ενός Ανδρός Αρχή.

Δεν θα είναι εύκολη αυτή η απόφαση, όπως δεν θα είναι εύκολο και το έργο του διασώστη. Δεν υπάρχει όμως άλλη λύση.

Σκέφτομαι ότι η λύση αυτή που προτείνει ο δικηγόρος Αντώνης Δροσόπουλος, δοκιμάστηκε στη δεκαετία του 1930 με τον Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος πήρε ως εκπρόσωπος πολύ μικρού κόμματος εντολή διακυβέρνησης από τον τότε βασιλιά και ψήφο εμπιστοσύνης από τεράστια πλειοψηφία της Βουλής... Το αποτέλεσμα με τη "δικτατορία Μεταξά" είναι γνωστό πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα! Και δεν είναι της στιγμής να σκεφτούμε, αν θα ήταν καλύτερα τα πράγματα χωρίς αυτόν...

Οπωσδήποτε όμως αποτελεί έσχατη κατάπτωση να μετράμε τη διάρκεια ζωής της σημερινής δημοκρατίας μας από την ημέρα που έπεσε η χούντα και να έχουμε φτάσει στο σημείο να αναζητάμε για τη σωτηρία μας έναν «καλό» αισυμνήτη ή έναν «καλό» δικτάτορα - που εισήγαγαν οι Ρωμαίοι και αποτέλεσε παράδειγμα προς αποφυγή στους νεότερυς χρόνους σε όλο τον κόσμο!

Άλλη μια εποχή μεγαλείου για το χριστιανισμό

Ο ανήλικος ευνούχος πατριάρχης Θεοφύλακτος

-Απόσπασμα από το ευλαβικόν βλόγιον του ευσεβούς Ροΐδη-

Το έτος 931, ο 16χρονος, Θεοφύλακτος, γιός του Αρμένη αυτοκράτορα της Ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας Ρωμανού Λεκαπηνού, ανέβηκε στον πατριαρχικό θρόνο, χειροτονημένος ήδη διάκος σε ηλικία μόλις 8 ετών ως βοηθός και σύγκελος του πατριάρχη άγιου Νικόλαου Μυστικού, ο οποίος στην πολυκύμαντη καριέρα του εκτέλεσε και χρέη αντιβασιλιά. Όταν ο Θεοφύλακτος έφτασε τα 14, ο πατέρας του υποπτεύθηκε πως ο πατριάρχης Τρύφων δεν θα τηρούσε την υπόσχεσή του να παραιτηθεί υπέρ του Θεοφύλακτου -με τον όρο αυτό τον είχε διορίσει από απλό καλόγερο πατριάρχη- και τον ανάγκασε σε παραίτηση δολοπλοκώντας με τον Καισαρείας Θεοφάνη τον αποκαλούμενο για τη βουλιμία του “χοίρο”.

Το επισκοπικό γουρούνι με δόλιο τρόπο απέσπασε την υπογραφή του ανυποψίαστου Τρύφωνα σε λευκό χαρτί, λέγοντάς του πως ο αυτοκράτορας αμφιβάλει αν ο πατριάρχης ξέρει να γράφει κι από πάνω πλαστογράφησε ένα κείμενο παραίτησής του. Έτσι ο άθλιος Τρύφων που προσπάθησε να αθετήσει την αισχρή σύμβαση που είχε συνάψει, από καλογερική βουλιμία, αποσύρθηκε και πέθανε σε τρεις μήνες από μαρασμό για τα χαμένα μεγαλεία. Για την απατεωνιά του η Εκκλησία τον  ανακήρυξε Άγιο. Ο πατριαρχικός θρόνος κρατήθηκε κενός για δυο χρόνια, μέχρι να μεγαλώσει κάπως ο μικρός που είχε στο μεταξύ ευνουχιστεί από τον ευσεβή πατέρα του (ευνουχισμός στην εικόνα) για να γίνει ένας καλός γυναικωτός πατριάρχης.

O Θεοφύλακτος χειροτονήθηκε επίσκοπος από τους αντιπρόσωπους του αρχηγού της ενωμένης ακόμη Εκκλησίας, του πάπα Ιωάννη του 11^ου, νόθου γιού του σεπτού πάπα Σέργιου του 3^ου, με την παλλακίδα του την περιβόητη Μαροζία, η οποία διοικούσε την ορθόδοξη δυτική Εκκλησία από την κρεβατοκάμαρά της, ως κατά καιρούς ερωμένη, μητέρα και σύζυγος πάπα.

Ο Σέργιος που είχε στραγγαλίσει τον Πάπα Λέοντα Ε΄ και τον Αντίπαπα Χριστόφορο, είχε επίσης ξεθάψει για δεύτερη φορά και αποκεφαλίσει το πτώμα ενός παλιότερου πάπα του ιερού Φορμόζου, που και ο προκάτοχός του ο ιερός Στέφανος το είχε κι αυτός ξεθάψει, ντύσει με παπικά άμφια, καθίσει σε θρόνο, δικάσει, καταδικάσει, του είχε κόψει τρία δεξιά δάχτυλα για να τον πετάξει τελικά στον Τίβερη, από όπου το ανέσυρε κάποιος καλόγερος για να το παραλάβει αργότερα και ο Σέργιος για τα περαιτέρω (βλέπε την ιεράν ανάρτησιν «Η πτωματική σύνοδος και η περίοδος της πορνοκρατίας»).

Aυτή η πρακτική δεν ήταν μοναδική. Ανάλογη τύχη επιφύλαξαν οι ειδωλολάτρες ορθόδοξοι της Ανατολής στον εξαιρετικής παιδείας Αρμένη εικονομάχο πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Ιωάννη Γραμματικό με εντολή του Μιχαήλ Γ' του μέθυσου, γιού της εικονόδουλης Αρμένισσας αυτοκράτειρας αγίας Θεοδώρας της εξολοθρεύτριας των Παυλικανών χριστιανών, η οποία σήμερα λατρεύεται στην Κέρκυρα. Ξέθαψαν το πτώμα του, το μαστίγωσαν και το έκαψαν στον Ιππόδρομο. Το πατριαρχείο αμβλύνει αυτήν την εκδοχή ως εξής «…μετὰ δὲ τὸν θάνατό του τὸ λείψανο του ἐκάη, ἐντολῇ τοῦ αὐτοκράτορος…». Δεν φταίει λοιπόν η εκκλησία, σου λέει, ο αυτοκράτορας διέταξε...

Αλλά ξεφύγαμε από το θέμα μας! Ο αυτοκράτορας Λεκαπηνός λοιπόν, ευνούχισε μετά και τον ετεροθαλή αδελφό τού Θεοφύλακτου, το μπάσταρδο γιό του το Βασίλειο, που αργότερα τον διόρισε παρακοιμώμενο. Ο νόθος Βασίλειος, αργότερα συνωμότησε για να ανέβει στο θρόνο ο Αρμένης αρχιχασάπης Άγιος (+11 Δεκεμβρίου) Νικηφόρος Φωκάς, (εκχριστιανιστής με τη βοήθεια του αιμοσταγή συμπατριώτη του, του αντισημίτη καλόγερου Άγιου Νίκωνα της Σπάρτης, όσων ελάχιστων Κρητικών επέζησαν από τη σφαγή που διέταξε, πνίγοντας στο αίμα πάνω από 200.000 Κρητικούς άντρες και γυναικόπαιδα), ευεργέτης του Αγίου Όρους, εραστής της συζυγοκτόνου βασίλισσας της ευλαβικής Θεοφανούς, που κι αυτός μετά δολοφονήθηκε από τον ευσεβή Αρμένη ανιψιό του Ιωάννη Τσιμισκή με τη βοήθεια πάλι της Θεοφανούς που μετά κι από το νέο της έγκλημα ο Τσιμισκής για να διαχωρίσει τη θέση του από τη φόνισσα την έκανε με τη βία καλόγρια.

Αργότερα το νόθο Βασίλειο εκδικήθηκε για τις δολοπλοκίες του που είχαν στραφεί και κατά της Θεοφανούς, στέλνοντάς τον εξορία, ο γιός της Βασίλειος Βουλγαροκτόνος, ο εκτυφλωτής 100.000 Βούλγαρων στρατιωτών. Ο αυτοκράτορας Λεκαπηνός τέλος, το 944 συνελήφθη από τους γιούς του Στέφανο και Κωνσταντίνο, που είχε κάνε το λάθος να μην τους έχει ευνουχίσει κι αυτούς, εξορίστηκε και δια της βίας έγινε μοναχός και πέθανε φορώντας το τιμημένο ράσο.

Ο Θεοφύλακτος δεν περιορίστηκε στα πληκτικά θρησκευτικά του καθήκοντα, όπως αποκαλύπτει ο Κεδρηνός, που όπως και ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος («Περί της βασιλείου τάξεως…») μας άφησαν περιγραφές του πατριαρχικού του βίου. Μεταξύ των καινοτομιών του ήταν και η εγκατάσταση στο ναό της Αγίας Σοφίας σκηνικής ορχήστρας για να παρουσιαστούν δραματοποιημένες σκηνές καθώς και διάφορες θεατρινίστικες καινοτομίες στη θεία λειτουργία που αντιμετωπίστηκαν όμως εχθρικά από το συντηρητικό παπαδαριό, καθώς και γιορτές με την ευκαιρία της μνήμης Αγίων, όπου διάφοροι νεαροί κουνιόντουσαν με τρόπο ασυνήθιστο. Στράφηκε παράλληλα στις ιπποδρομίες και στις κραιπάλες. Διατηρούσε 2.000 άλογα, οργάνωνε κυνήγια, γλέντια και θεατρικές παραστάσεις στην αγ.Σοφία, "αγέλας όλας τρέφων ίππων και κυνών πλήθη, πολλάς δε μετερχόμενος επαισχύντους πράξεις" και καθιέρωσε γιορτές στην διάρκεια των οποίων νεαροί ορχούμενοι άσεμνα, διέσχιζαν την αγορά. Παρατούσε τη λειτουργία στη μέση για να παραβρεθεί στα γεννητούρια κάποιας φοράδας του.

Πουλούσε (με τη λεγόμενη Σιμωνία) όπως είναι σχεδόν έθιμο στην Ορθοδοξία, ειδικά επί Τουρκοκρατίας («Αλλαξοπατριαρχίες»), τα εκκλησιαστικά αξιώματα (σήμερα ο πατριάρχης απονέμει τίτλους πατριαρχικών αρχόντων σε απλούς ευσεβείς ανθρώπους όπως οι Λάτσης, Γουλανδρής, Αγγελόπουλοι, Κόκκαλης κλπ) και κατάφερε να μείνει στον θρόνο 23 χρόνια, παρά την έκπτωση των Λεκαπηνών, χάρις στο γυναικαδελφό του αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ζ'. Καθώς είχε τη συνήθεια να τρέχει σαν τρελός με άλογα, τραυματίστηκε καλπάζοντας σε ξέφρενη κούρσα, και μετά από διετή νοσηλεία, στην οποία παρέμεινε κατάκοιτος, χωρίς να τολμήσει κανείς να εισηγηθεί την αντικατάστασή του, πέθανε το 956.

Ένα χρόνο πριν σκοτωθεί ο Θεοφύλακτος, ανέβηκε 19 χρονών στον παπικό θρόνο της ενιαίας τότε Εκκλησίας, ο ακόλαστος Ιωάννης ο 12^ος, ανιψιός του πάπα Ιωάννη του 11^ου και γιός του ύπατου της Ρώμης από το γάμο του με την ετεροθαλή αδελφή του. Η διαφθορά της Νέας και της Πρώτης Ρώμης λειτουργούσε με την αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων όσο και οι δύο παρέμεναν πιστές στην Ορθοδοξία. Μάλιστα συμπτωματικά μια από τις κατηγορίες που απευθύνθηκαν στο νέο πάπα που έκανε κι αυτός την αυλή του πραγματικό πορνείο, ήταν πως πουλούσε τις χειροτονίες και πως έχρισε ένα διάκο μέσα σε ένα σταύλο.

Ο Θεοφύλακτος αναδείχθηκε υπέρμαχος της Ορθόδοξης πίστης αφού όχι μόνο ξεκίνησε τον εκχριστιανισμό των Ούγγρων και χειροτόνησε τον πρώτο τους επίσκοπο τον Άγιο Ιερόθεο Α', χάριν των κυβερνητικών συμφερόντων (η Ιεραποστολή ήταν για τη βυζαντινή Ορθοδοξία υπόθεση ιμπεριαλιστικής επέκτασης του κράτους), αλλά έδωσε και συμβουλές στο συγγενή του τον ορθόδοξο Βούλγαρο τσάρο Πέτρο Α', για το πώς να αντιμετωπίσει τους αιρετικούς Βογόμιλους, που ήθελαν κάθαρση στην Εκκλησία. Αργότερα η Ορθοδοξία -προς μεγάλη χαρά του Φώτη Κόντογλου- τους τιμώρησε καίγοντας ζωντανούς τους αρχηγούς τους στον Ιππόδρομο (επί πατριαρχίας του πάνσεπτου Ιωάννη Θ' του Ιερομνήμονα), μπροστά στο σαδιστικό όχλο των πιστών.

Η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος μας δουλεύει ασύστολα. Στο βίο του αγίου Αρσενίου επισκόπου Κέρκυρας αναφέρει χωρίς να ντρέπεται, πως τάχα «Ο Πατριάρχης Θεοφύλακτος (933-956) τον επέλεξε, για την οσιότητα του βίου του». Μπορούμε να υποθέσουμε λοιπόν κι εμείς πόσο ενάρετος ήταν και ο βίος του Αρσένη, αφού όπως λέει διπλωματικά η Αποστολική Διακονία οι γονείς του τον ξεφορτώθηκαν: «Σε μικρή ηλικία τον αφιέρωσαν σε ένα από τα μοναστήρια, όπου διδασκόταν τα της μοναχικής πολιτείας».

(βλέπε επίσης >>>)

Η κόκα, τα ράσα και οι ζαρτιέρες

Η Ελλάδα πένεται, η Εκκλησία της ευδαιμονεί (και επιχορηγείται)

του Κώστα Βαξεβάνη, Lifo, 14/9/2011

Η θρησκεία δεν είναι το όπιο του λαού. Είναι η κόκα του. Δίκιο έχει ο Ουμπέρτο Έκο και όχι ο Μαρξ. Δεν υπάρχει πόλεμος στην υφήλιο που να μην είναι καθαγιασμένος απ’ το θρησκευτικό μίσος. Δεν υπάρχει θρησκευτικός δρόμος αγάπης που δεν είναι στρωμένος με πτώματα απίστων.

Αν υπάρχει Θεός, κριτικός και παντοδύναμος, τότε σίγουρα θα έχει τη δύναμη να αυτοαναιρεθεί, βλέποντας όλα αυτά που έχει δημιουργήσει. Αφού πρώτα κάψει τους αντιπροσώπους του στη Γη. Ο Θεός δεν χρειάζεται ενδιάμεσους, δόγματα, τελετουργικά. Αν υπάρχει Θεός, δεν μπορεί να γίνει κακός ή καλός επειδή του καίνε πέντε γραμμάρια παραφίνης ή γδέρνουν τα γόνατά τους για να φτάσουν ως το ευλογημένο θησαυροφυλάκιο της Τήνου.

Προσωπικά, δεν έχω καταλάβει γιατί ο Θεός, ο οποίος είναι Παντογνώστης, δημιούργησε πλούσιους για να τους δοκιμάζει και ταυτόχρονα φτωχούς για να τους δοκιμάζει και αυτούς. Και γιατί να τους δοκιμάσει, αφού ο ίδιος το γνωρίζει το αποτέλεσμα και το προκαθορίζει; Μάλλον δίκιο έχει ο Ταρκόφσκι που έλεγε πως «γι’ αυτούς που πιστεύουν, Θεός υπάρχει, ενώ γι’ αυτούς που δεν πιστεύουν, δεν υπάρχει». Ας αφήσουμε, όμως, τον Θεό ν’ ασκήσει το τιμωρητικό του έργο στα χιλιάδες παιδιά της Αφρικής που πεθαίνουν και ας πάμε στους ανθρώπους του.

Σε μικρή ηλικία δεν μπορούσα να καταλάβω πώς οι παπάδες είναι τόσο χοντροί με τόση νηστεία. Παιδική αφέλεια, που στην ηλικία μου ακούγεται ως αυθάδης λαϊκισμός. Η ιστορία, λοιπόν, των εκπροσώπων της Εκκλησίας στην Ελλάδα δεν είχε τίποτα θαυματουργό. Στάθηκαν στο πλευρό της εξουσίας, όπως αυτή εκφράστηκε. Αφόρισαν τη Φιλική Εταιρεία, τον Υψηλάντη, την Επανάσταση και αργότερα τον Καζαντζάκη. Προσκύνησαν τους Γερμανούς κατακτητές, ευλόγησαν το μυστρί του Παττακού και τις θηριωδίες του Παπαδόπουλου ως αναπλαστική διαδικασία του Έθνους.

Στις μέρες μας συνεχίζουν να ασχημονούν. Το ότι μετατρέπουν τη μεταφυσική αγωνία σε φυσικό εμπόριο είναι το λιγότερο. Εμπορεύονται ακόμη και τα πτώματα. Ποια θρησκευτικότητα έχει αυτό; Καμία.

Τις δύσκολες ημέρες που περνάμε, το κήρυγμά τους είναι κήρυγμα μισαλλοδοξίας. Τους φταίνε ο Κύρκος, οι μετανάστες, οι γκέι. Μισούν προκαταβολικά τη σκέψη που μπορεί να τους αφήσει απ’ έξω ως περιττούς κι επικίνδυνους.

Θα ήθελα πολύ να δω άγιους Πατέρες, αλλά βλέπω, όπως πάντα, αφιονισμένους φονταμενταλιστές και υποκριτές. Και δεν έχει σημασία ποιο δόγμα εκπροσωπούν. Είναι τραγικά ίδιοι. Ενοχοποιούν το ανθρώπινο σώμα, τον έρωτα, το γέλιο. Θέλουν πόνο, αίμα, ανέχεια. Για τους άλλους, συνήθως. Ακόμη και η αγάπη, συναίσθημα χωρίς όρους και όρια, γι’ αυτούς είναι ένα σύστημα προαπαιτούμενων. Η αγάπη τους παράγεται απ’ τον φόβο της τιμωρίας. Ηθικολογούν υποκριτικά με την ίδια ευκολία που έλεγαν κάποτε πως η μαλακία τυφλώνει. Μόνο που τώρα λένε πως η ομοφυλοφιλία είναι κουσούρι. Τακτοποιώντας προσεκτικά τα ράσα, μη φανεί από κάτω η ζαρτιέρα.

Ανακαλύπτουν τη φιλανθρωπία μόνο όταν είναι εξευτελιστική για την ανθρώπινη προσωπικότητα και γεμίζει ιδρύματα όπου παιδιά, δεκαετίες τώρα, πέφτουν θύματα κακοποίησης και παιδοφιλικών ορέξεων.

Πού είναι, αλήθεια, η φιλανθρωπία τους τώρα που η χώρα δοκιμάζεται; Απειλούν για να μη φορολογηθεί η Εκκλησία, για να μη χάσουν ούτε ουγγιά από τα θησαυροφυλάκια της Τήνου, της Σουμελά, της Αγιάσου. Παναγίες καρατίων για φτηνή θεολογία.

Δεν τους αγγίζει κανένας. Συναλλάσσονται μόνο μαζί τους για να γεμίζει μαζί με το παγκάρι των εκκλησιών και αυτό της κάλπης. Ο κόσμος ήδη πεινάει και αυτοί συνεχίζουν να φτιάχνουν εκείνους τους ναούς-τέρατα για να ικανοποιούν μια θρησκευτικότητα τέρας. «Υπέρ αποπερατώσεως του ιερού ναού». Έχω γίνει μεσήλικας και αυτοί ακόμη αποπερατώνουν τη ματαιοδοξία του Πλουμιστή, με χρυσά καντήλια, χρυσές απολαβές κι έναν θεό φιλάργυρο. Μόνο το πρετ α πορτέ του Άνθιμου με τα χρυσά άμφια και οι σταυροί θα έχτιζαν ένα νοσοκομείο. Έχω μετρήσει 20 διαφορετικά, μόνο από φωτογραφίες στο ίντερνετ.

Το θέμα δεν είναι αν εγώ είμαι βλάσφημος και άπιστος, αλλά αν αυτοί έχουν πραγματικά Θεό. Αν υπάρχει Θεός, δεν θα πάω στην κόλαση. Θα είναι ασφυκτικά γεμάτη απ’ αυτούς.

Τα μυστικά του Παρθενώνα

Με ελληνικούς υπότιτλους!

 

Κοτόπουλο στα κρυφά

του Γιάννη Ζουμπουλάκη, ΒΗΜΑ, 16/9/2011

Όταν ο πατέρας μου ήταν παιδί, στα χρόνια της Κατοχής, είδε έναν παπά να καταβροχθίζει ένα κοτόπουλο μέσα στο Ιερό, λίγο πριν ο μάγκας ο παπάς βγει έξω και ανάμεσα σε ρεψίματα αρχίσει την λειτουργία υμνώντας τη… νηστεία.

Ηταν Πάσχα, οπότε εξηγείται η περίοδος νηστείας αλλά ούτως ή άλλως και να' θελε κάποιος, τι θα μπορούσε να φάει εκείνη την εποχή; Εκτός βέβαια αν ήταν παπάς...

Πήγε λοιπόν ο μπαμπάς μου και το' πε στη μάνα του. «Ρε μάνα, είδα τον παπά να τρώει το μπούτι του κοτόπουλου και μετά να βγαίνει και να λέει για νηστείες.» Κι εκείνη, έξυπνη μεν παρά την αμορφωσιά της γυναίκα αλλά «πάνω-από-όλα-η-Εκκλησία», γύρισε και του είπε «Δεν είδες τίποτε!». Μα εκείνο μα το άλλο ο μπαμπάς μου. «Βρε δεν είδες τίποτε» επέμεινε η γιαγιά. Οπότε ο μικρός το βούλωσε. ΟΚ. Δεν είδε τίποτε. Αλλά όταν μεγάλωσε ήξερε πια πολύ καλά τι σημαίνει εκκλησία και ευτυχώς πέρασε την «αιρετική» νοοτροπία του στον δικό του γιο.

Έχω την εντύπωση ότι σε αυτό ακριβώς το «δεν είδες τίποτε» ποντάρει η κυβέρνηση. Μιλώ για τον ειδικό φόρο στα ακίνητα από τον οποίο όπως μάθαμε εξαιρείται η εκκλησία. Αναρωτιούνται πολλοί πού ακούστηκε να μην πληρώσει φόρο η εκκλησία;

Να σας πω εγώ πού ακούστηκε: Κανένα πρόβατο δεν θα παραπονεθεί! Διότι η νοοτροπία της γιαγιάς μου, δυστυχώς, υπάρχει ακόμα. Όταν εμπλέκεται η εκκλησία κανείς δεν θέλει να βλέπει τίποτε. Τα εκατομμύρια των φανατικών θρήσκων στην χώρα μας είναι τόσο τυφλά που μπορούν να ξεχάσουν την αθλιότητα, μέσα στην οποία ζουν, από τη στιγμή που η εκκλησία θίγεται.

Γι' αυτούς η εκκλησία είναι υπεράνω και ας το ξέρουν ότι οι παπάδες τρώνε με χρυσά μαχαιροπήρουνα κοτόπουλα σε περίοδο νηστείας. Για ποιόν λόγο λοιπόν η κυβέρνηση να μην αποκλείσει την εκκλησία από τον ειδικό φόρο; Ετσι όμως, με αυτήν την νοοτροπία, ας μην παραπονιόμαστε ενώ οδεύουμε στην ολοκληρωτική καταστροιφή.