του Χρήστου Χωμενίδη, Capital.gr, 28/8/23
Ποιος είναι ο Στέφανος Κασσελάκης; Από πού ξεφύτρωσε;
Την ίδια απορία θα είχατε πιθανότατα το 2010, όταν εν μέσω της χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους, ορμητικός εισέβαλε στον δημόσιο χώρο ένας καθηγητής πανεπιστημίου, κοσμοπολίτης, σε στενή επαφή με τα πιο σύγχρονα διεθνώς ρεύματα σκέψης και μάς ανήγγειλε πως η μιζέρια που προοιωνιζόταν το μνημόνιο δεν αποτελούσε μονόδρομο. Ότι η χώρα είχε τη δύναμη να αντισταθεί στην ύπουλη θωπεία των τροϊκανών και να χαράξει τη δική της επαναστατική πορεία. Αρκεί οι πολίτες της να το αποφάσιζαν και να εμπιστεύονταν τη ρηξικέλευθη θεώρησή του. Οι πνιγμένοι από τα μαλλιά τους πιάνονται. Αναρίθμητοι Έλληνες γοητεύτηκαν, πίστεψαν, εξιδανίκευσαν τον Γιάνη με ένα νι. Όταν, το 2015, εντάχθηκε στα ψηφοδέλτια του Σύριζα, έλαβε περισσότερους από 135000 σταυρούς. Ο Αλέξης Τσίπρας του ανέθεσε το Υπουργείο Οικονομικών.
Ο Κασσελάκης δεν διαθέτει μάλλον την επιστημονική σκευή και την ευγλωττία του Βαρουφάκη. Οι πολιτικές του θέσεις, όπως τις εκθέτει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν εντυπωσιάζουν για την πρωτοτυπία τους. Δεν είναι αυτό που λένε "out of the box". Για διαφάνεια μιλάει ο άνθρωπος, για χτύπημα της διαφθοράς, για δικαιότερη φορολόγηση, μείωση του ΦΠΑ και εξομοίωση των μπλοκάκηδων με τους μισθωτούς. Για χωρισμό του κράτους από την εκκλησία. Για ίσα δικαιώματα στις κοινωνικές μειονότητες. Μας τα είπαν κι άλλοι. Όταν άλλωστε η κοινωνία βρίσκεται σε τροχιά ομαλότητας και ανάπτυξης -με δομικές έστω στρεβλώσεις- δεν έχει ανάγκη από μαγικές λύσεις. Ούτε από δραματικές αφηγήσεις. Διεκτραγωδώντας ο Σύριζα στην προεκλογική του εκστρατεία την καθημερινότητα, εμφανίζοντας τους Έλληνες να υποφέρουν το 2023 όσο σχεδόν το 2012, το μόνο που κατάφερε ήταν να συντριβεί.
Εκείνο που κινεί το ενδιαφέρον στον Στέφανο Κασσελάκη δεν είναι οι προτάσεις του. Μα το προφίλ του. Παιδί πλούσιας οικογένειας, η οποία καταστράφηκε -διαβάζω- εξαιτίας του παραδικαστικού κυκλώματος, μετανάστευσε στα δεκατέσσερά του στην Αμερική. Ο θρίαμβός του σε έναν διαγωνισμό μαθηματικών για εφήβους τού έδωσε την ευκαιρία να φοιτήσει στα καλύτερα σχολεία και μια υποτροφία από τον Ανδρέα Δρακόπουλο, πρόεδρο του ιδρύματος Νιάρχος, να λάβει δύο πτυχία από το πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια. Ξεκίνησε τις δημόσιες παρεμβάσεις του αρθρογραφώντας στην εφημερίδα της ομογένειας "Εθνικός Κήρυκας". Ασχολήθηκε παραλλήλως με το επιχειρείν και στα τριάντα του ήταν ήδη ένας ταχέως ανερχόμενος εφοπλιστής. Πολίτης με εντονότατες κοινωνικές ευαισθησίες ο Στέφανος Κασσελάκης δεν θα αρκούνταν στην επαγγελματική επιτυχία και στον πλούτο. Συμμετείχε εθελοντικά στην καμπάνια του Τζο Μπάιντεν. Και έπειτα προσχώρησε στον Σύριζα και αποδέχθηκε μια μη εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας.
Δεν εντυπωσιαστήκατε ιδιαίτερα; Δείτε τον σε ένα από τα πολλά βίντεο που υπάρχουν στο διαδίκτυο. Είναι νεότατος, μόλις τριανταπέντε. Ευειδέστατος, με μια "clean cut” ομορφιά - παρόμοιά της έχουμε να θαυμάσουμε στο πολιτικό μας στερέωμα από την εποχή που εμφανίστηκε ο Παύλος Γερουλάνος. Ξανθός, ευσταλής, γυμνασμένος. Είναι επιπλέον γκέι. Γκέι μοντέρνας κοπής, με μόνιμο σύντροφο, με τον οποίον έχει επισημοποιήσει τη σχέση του, φωτογραφίζονται αγκαλιά με έναν γλυκύτατο σκύλο, σχεδιάζουν να αποκτήσουν παιδί με παρένθετη μητέρα. Μπορεί ο δυστυχής πολιτευτής της "Ελληνικής Λύσης" που τον αντιμετώπισε τηλεοπτικά να επικαλούνταν τα ιερά και τα όσια της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας, μεγάλο μέρος όμως του κοινού, σίγουρα οι εν δυνάμει ψηφοφόροι του, εντυπωσιάστηκαν από τον αστραφτερό και γενναίο Στέφανο Κασσελάκη.
Τι άλλο θέλετε; Εάν ρωτούσατε τo ChatGPT τι σημαίνει προοδευτικός πολιτικός στην Ελλάδα του 2023, θα σας περιέγραφε ή θα σας ζωγράφιζε τον Στέφανο Κασσελάκη.
Προφανώς η δημόσια ζωή μας δεν λειτουργεί -ακόμα τουλάχιστον- με όρους τεχνητής νοημοσύνης. Στην πιάτσα οι πολιτικοί κρίνονται από τα λόγια και τα έργα τους, περνιούνται από λεπτό κόσκινο, οφείλουν να διαθέτουν υπομονή ιώβεια, επιμονή γαϊδουρινή, να αντέχουν τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη και ενδεχομένως να τα ανταποδίδουν, να γονατίζουν, να ξανασηκώνονται. Δεν αρκεί ένα ελκυστικό παρουσιαστικό και ένας στρωτός λόγος. Πολύ αμφιβάλλω εξάλλου για το κατά πόσο η ελληνική κοινωνία έχει ωριμάσει αρκετά ώστε να αναδείξει ως αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάποιον με την ερωτική ιδιαιτερότητα του Στέφανου Κασσελάκη. Το γεγονός και μόνο -εννοείται- ότι ένας διακηρυγμένος ομοφυλόφιλος διεκδικεί την ηγεσία του δεύτερου σε δύναμη κόμματος, γεννά μεγάλη αισιοδοξία.
Το ζήτημα δεν είναι ο Στέφανος Κασσελάκης, ο οποίος πιθανόν να μάς απασχολεί για τα επόμενα τριάντα χρόνια, το πιθανότερο εντούτοις -κατά τη γνώμη μου- είναι να σύντομα να μπουχτίσει και να επιστρέψει στην Αμερική. Είναι το σύνδρομο του μεσσία από τα ξένα.
Όσο βαθιές ρίζες έχει στην κοινωνία μας η οικογενειοκρατία, όσο οι τίτλοι και τα οφίκια μεταβιβάζονται κληρονομικά, άλλο τόσο φαντασιωνόμαστε πως θα έρθει κάποιος από μακριά, σκίζοντας στεριές και θάλασσες, και θα μας αλλάξει τη μοίρα. Στον τόπο του κανείς δεν περνάει για προφήτης. Εκείνον αντιθέτως που έχει διαφορετικό λούστρο, διαφορετικό αέρα, ίσως και μια ελαφρά προφορά, τον ερωτευόμαστε. Αποκαλυπτόμαστε μπροστά του. Θαμπωνόμαστε από τα παράσημά του κι ας φαίνονται με τη δεύτερη μόλις ματιά κίβδηλα. Τρανό παράδειγμα ο "δόκτωρ" Γεώργιος Κοσκωτάς.
Πρόκειται για συλλογική ανάμνηση που ξεκινάει από την περίπτωση του Ελευθερίου Βενιζέλου; Ή του Ιωάννη Καποδίστρια; Αποτελεί επαρχιωτισμό, ξενομανία; Ή όντως ένα φρέσκο βλέμμα πάνω στα δεινά, στις κακοδαιμονίες μας μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμο, αποκαλυπτικό;
Ο μοναδικός πάντως πολιτικός στην Ελλάδα ο οποίος τα συνδύαζε αμφότερα, ήταν και γόνος -γιός πρωθυπουργού- και φερμένος απ’ έξω, θριάμβευσε, κυριάρχησε επί δεκαετίες. Ονομαζόταν Ανδρέας Παπανδρέου.
Έχει καμιά τύχη ο Κασσελάκης;
Capital.gr, 30/8/23, του Μανόλη Καψή
Μήπως γιατί είναι νέος, ωραίος, μοντέρνος, επιτυχημένος και πλούσιος;
Απέναντί του έχει έναν αιώνιο φοιτητή που αν δεν είχε έναν κληρονομημένο κοσμοπολιτισμό και ένα χιούμορ που τον διασώζει, θα περνούσε τελείως απαρατήρητος ακόμα και σε πάρτι με πωλητές τάπερ, έναν νταραβεριστή της εξουσίας που μοστράρει την ποινική του καταδίκη ως παράσημο αριστεροσύνης, έναν υπερήλικα παλαιοπασόκο, οπαδό των ψεκασμένων θεωριών συνωμοσίας, που δεν έχει συναίσθηση ούτε της αλλαγής εποχής, ούτε του κοινωνικού περιβάλλοντος και μια οπαδό της αριστερής παλινόρθωσης που ξεχωρίζει όχι τόσο με τις ιδέες της, αλλά με το γεγονός ότι το physique της κάνει τόσο μεγάλο κοντράστ με τις παρωχημένες απόψεις της, που προξενεί εντύπωση και περιέργεια. Γιατί όχι ο Στέφανος Κασσελάκης λοιπόν;
Κάτω από τις αναρτήσεις του, για τις ιδέες και τις προτάσεις που του στέλνουν οι followers και που θέλει να εντάξει στο πρόγραμμά του, διαβάζω την κριτική ότι όλες είναι κοινότοπες και δεν έχει πρωτότυπες, ριζοσπαστικές ιδέες. Εντάξει η πρόταση να γίνει η Ελλάδα "πρότυπο ισότητας στην Ευρώπη" μπορεί να μην μας άφησε με το στόμα ανοιχτό, αλλά η ιδέα να ανοίξει το δημόσιο πανεπιστήμιο σε δωρεές και συνεργασίες με ξένα πανεπιστήμια δεν είναι αδιάφορη - τουλάχιστον για στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ -, ούτε είναι για πέταμα η πρόταση για τη γενίκευση της επιστολικής ψήφου ή τη μετατροπή του ελληνικού Στρατού σε αμιγώς επαγγελματικό. Ή η μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης των μισθωτών.
Μπορεί να μην είναι τόσο πετυχημένη βέβαια όσο η πρόταση του μαστρο - Νίκου Παππά στους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, που τους κάλεσε να "χτίσουν μαζί το σπίτι κάθε προοδευτικού πολίτη" ή η πρόταση Αχτσιόγλου, για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο "που θα επενδύει στην έρευνα και την καινοτομία και θα υποστηρίζει την προσπάθεια του κάθε εργαζόμενου, ελεύθερου επαγγελματία, επιστήμονα, αγρότη και επιχειρηματία", αλλά υποθέτω ότι έτσι είναι με τα προγράμματα των υποψηφίων. Είναι γενικόλογα.
Μήπως δεν είναι αρκετά αριστερός; Συγνώμη που προβοκάρω τις ευαίσθητες ψυχές όσων θα πάνε να ψηφίσουν για τον διάδοχο του κ. Τσίπρα, αλλά γιατί είναι προσόν να είσαι αριστερός σήμερα ή γιατί είναι απαραίτητο να είναι παραδοσιακός αριστερός ο νέος ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ; Βασικό προσόν του ηγέτη είναι να ενώνει τους οπαδούς, να πείθει τους ψηφοφόρους και να μπορεί να κερδίσει τις εκλογές, όχι να είναι αριστερός. Εκτός και αν πιστεύουν ακόμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αλλάξει τον κόσμο και την Ελλάδα και θα μεταμορφώσει τις αγορές, τα νταούλια και τον καπιταλισμό στην Ευρώπη. Ούτε η Αχτσιόγλου δεν τα λέει πια αυτά.
Εν πάση περιπτώσει, αν δεν με πιστεύουν ας ρωτήσουν και τον Αλέκο Αλαβάνο που κάτι ξέρει παραπάνω. Άλλωστε αν το αριστερόμετρο έβγαζε τους ηγέτες, θα ήταν απλό. Θα αρκούσε να βρούνε τον τελευταίο αναγνώστη των "Ιστοριών του κυρίου Κόινερ" και θα τον εξέλεγαν πρόεδρο. Φοβάμαι ότι δεν θα βρουν προκοπή…
Μήπως φταίει που ο Στέφανος Κασσελάκης είναι πλούσιος και έχει κάνει την περιουσία του στις ΗΠΑ; Και μάλιστα στα ναυτιλιακά; Η αλήθεια είναι ότι τα προσόντα αυτά δεν είναι και τα πιο δυνατά για τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου ο κρατισμός είναι ακόμα αξία αδιαπραγμάτευτη και οι προσλήψεις στο δημόσιο το φάρμακο δια πάσα νόσον και πάσα μαλακία, αλλά θα ήμασταν άδικοι αν θεωρούσαμε το βιογραφικό του Στέφανου Κασσελάκη το μεγάλο εμπόδιο για την εκλογή του. Άλλωστε, ο Στέφανος Κασσελάκης έχει εγκαταλείψει την Goldman Sachs γιατί είδε - λέει - την αλαζονεία που δημιουργεί ο πλούτος (μεταξύ μας ακούγεται λίγο υπερβολικό αυτό) και έχει δουλέψει και για τον Μπάιντεν.
Το μεγάλο του εμπόδιο μάλλον είναι ότι δεν είναι δικός μας. Δεν ήταν μαζί μας ούτε στις πορείες για το Πολυτεχνείο, ούτε στις καταλήψεις, δεν ήταν μαζί μας ούτε στη Γενοβα, ούτε στις διαδηλώσεις έξω από την ΕΡΤ, δεν ήταν μαζί μας στις ΚΟΒες με τον Μπανιά, ούτε στις κινητοποιήσεις για τον νόμο του Αρσένη, δεν έτρεχε στις διαδηλώσεις για τον Γρηγορόπουλο, δεν έχει καν ακούσει για τη Β Πανελλαδική, ούτε έκλαψε όταν κατέβηκε η κόκκινη σημαία από το Κρεμλίνο. Είναι άλλη εποχής και άλλης κουλτούρας. Είναι ξένος.
Και αυτό είναι το χειρότερο. Γιατί αυτή είναι η μεγάλη αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα που γνώρισε δόξες υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα, απευθυνόμενο σε άλλα κοινά εκτός της στενής αριστεράς, τώρα συρρικνώνεται σε κόμμα μιας αυστηρής ιδεολογικής μονοχρωμίας και όσοι δεν ανήκουν σε αυτό το θρησκευτικό γκρουπ, θεωρούνται περίπου παρείσακτοι και αιρετικοί. Μη αποδεκτοί. Ύποπτοι ξενιστές. Και γι αυτό δεν έχουν και καμία ελπίδα εκλογής…κακά τα ψέματα.
Σε κάθε περίπτωση ο Στέφανος Κασσελάκης τάραξε τα νερά. Έδωσε προς στιγμήν τουλάχιστον ένα απρόσμενο ενδιαφέρον, σε μια κομματική διαδικασία που προκαλούσε την αφόρητη πλήξη και την αδιαφορία ακόμα και των άμεσα εμπλεκομένων. Ταυτόχρονα έδειξε πόσο "ολίγοι" και άχρωμοι είναι οι υπόλοιποι υποψήφιοι, πόσο δύσκολο θα είναι με τις παλαιοκομματικές τους ιδέες και το στιλ των κλασικών απαρατσίκ, να αναβιώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και να τον βγάλουν από το τέλμα του 18%. Και αυτό από μόνο του είναι μεγάλο κέρδος.
Ίσως, μάλιστα να είναι κέρδος τελικά και για τον ΣΥΡΙΖΑ, αν θελήσουν να δουν την αλήθεια.
Υ.Γ. Το καλύτερο που κυκλοφορεί για τον Κασσελάκη και δείχνει πόσο θετικά γράφει στην κοινή γνώμη, γεγονός που αποτυπώνεται και στον μιντιακό θόρυβο που ξεσήκωσε, είναι ότι "αν δεν καταφέρει τελικά να εκλεγεί πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί πάντα να τον πάρει ο Μητσοτάκης για το κυβερνητικό του επιτελείο". Δίπλα στον Πιερρακάκη και τον Σκέρτσο.
