Εμμονές.
του Ι.Κ. Πρετεντέρη (από ΤΑ ΝΕΑ):
Ο Ερντογάν συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον Μητσοτάκη τον Σεπτέμβριο 2019 στη Νέα Υόρκη. Τα πράγματα κύλησαν ήρεμα.
Συζητώντας με διπλωμάτες και δημοσιογράφους που βρέθηκαν εκεί κατάλαβα ότι η τουρκική πλευρά χαρακτήρισε τον Μητσοτάκη «άπειρο» – λογικό, δύο μηνών Πρωθυπουργός ήταν...
Κατάλαβα επίσης ότι δεν υπήρξε καμία χημεία μεταξύ των δύο. Λογικό και αυτό. Για όποιον ξέρει έστω και ελάχιστα τον Μητσοτάκη, το αντίθετο θα αποτελούσε έκπληξη.
Οι Τούρκοι μάλιστα φαίνεται πως θεώρησαν ότι δεν έδειξε τον δέοντα «σεβασμό» στον πρόεδρό τους.
Επειδή όμως ο Μητσοτάκης ούτε αγενής είναι, ούτε ανάγωγος, αναρωτήθηκα τι είδους «σεβασμό» δεν έδειξε. Κατάλαβα ότι εννοούσαν σεβασμό στο εικαζόμενο μέγεθος της Τουρκίας και στο διαμέτρημα του Ερντογάν.
Υποθέτω δηλαδή ότι περίμεναν πως ο Έλληνας Πρωθυπουργός θα απευθυνόταν στον τούρκο πρόεδρο περίπου σαν «junior» προς «senior».
Τον αντιμετώπισε όμως ισότιμα. Χωρίς αίσθημα μειονεξίας. Ίσως και με έναν τόνο ελαφράς ανωτερότητας – «αστικής αυτοπεποίθησης» θα έλεγε ο Τσακαλώτος.
Έκτοτε το ρήγμα βάθυνε. Ο Ερντογάν που οικοδομούσε για τον εαυτό του ένα διεθνές προφίλ ευρύτερης αποδοχής είδε ότι ο «κύριος» από την Ελλάδα ούτε του το αναγνωρίζει, ούτε το αποδέχεται.
Ακολούθησε ο Έβρος, το καλοκαίρι του 2020, οι αμυντικές συμφωνίες, οι εξοπλισμοί, ο ΟΗΕ, η Πράγα κι άλλες τρεις μεταξύ τους συναντήσεις που δεν φαίνεται να διασκέδασαν τις εντυπώσεις.
Εν τω μεταξύ ο «junior» ψήλωσε, απέκτησε έρμα και έβγαλε γλώσσα. Ενώ ο «senior» περιφέρει όλο και πιο εκνευρισμένος μια μεταφράστρια με μαντίλα και εξωφρενικές απαιτήσεις.
Αποτέλεσμα; Ο εκνευρισμός είναι κακός σύμβουλος. Όπως και οι προσωπικές εμμονές.
Αυτά για την ψυχολογία, παρόλο που δεν κάνω τον ψυχολόγο. Αλλά να μιλήσουμε και για την πολιτική.
Γιατί ο Ερντογάν ξεκίνησε άραγε αυτήν την κόντρα στον ΟΗΕ ή την Πράγα; Υπήρχε περίπτωση να μείνει ο άλλος μουγγός; Και τι κέρδισε αλείφοντας βούτυρο στο ψωμί του Μητσοτάκη;
Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω ποιος μπορεί να ερμηνεύσει τον Ερντογάν. Φοβάμαι ότι καθίσταται όλο και πιο ακατανόητος, άρα δεν ξέρεις σε τι αποβλέπει.
Ακόμη περισσότερο που έχουμε να κάνουμε με έναν πολιτικό περιορισμένου κοσμοπολιτισμού, απολυταρχικής νοοτροπίας, δύσκολης συνεννόησης και μάλλον αναχρονιστικής ανατολίτικης ιδιοσυγκρασίας.
Πολύ φοβούμαι δηλαδή ότι η κόντρα με τον Μητσοτάκη δεν είναι μια κόντρα δύο ανθρώπων που δεν μιλούν την ίδια γλώσσα, ούτε δύο χωρών με αποκλίνοντα συμφέροντα.
Είναι μια κόντρα δύο κόσμων.
