Πώς αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ τη συντριβή του στις εκλογές;

Ο Μάνος Βουλαρίνος εξηγεί.

Το πώς στέκεσαι απέναντι στην ήττα δεν δείχνει μόνο το ήθος σου. Δείχνει και την ευφυΐα. Δείχνει τη δυνατότητα αντίληψης για όλα αυτά που σε έκαναν να χάσεις αλλά και την ικανότητα προσαρμογής στις μέρες που έρχονται. Δείχνει πόσο μπορείς να συνειδητοποιήσεις τι έφταιξε, αλλά και αν μπορείς να καταλάβεις τι πρέπει να κάνεις έτσι ώστε η ήττα να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο οδυνηρή. Δυστυχώς, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ούτε για το ήθος τους φημίζονται, ούτε και ιδιαίτερα σημάδια ευφυίας έδειξαν όλα αυτά τα χρόνια. Καταλαβαίνετε λοιπόν πως ο συνδυασμός της ήττας με την απουσία ήθους και ευφυίας δεν μπορεί παρά να είναι ιδιαιτέρως κωμικός. Όπως ακριβώς και οι δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών που δείχνουν είτε ότι δεν έχουν πάρει χαμπάρι τίποτα είτε ότι ελπίζουν να είστε τόσο ηλίθιοι ώστε να μην έχετε πάρει χαμπάρι εσείς.  

To τελευταίο κρούσμα ήταν η ικανοποίηση της Κουμουνδούρου επειδή Δούρου και Ηλιόπουλος αύξησαν τα ποσοστά τους στο δεύτερο γύρο. Με δεδομένο ότι στον δεύτερο γύρο τα ποσοστά των υποψηφίων είναι δύσκολο να μην αυξηθούν (αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι έχουν μείνει μόνο δύο), η ικανοποίηση των κυβερνητικών θα μπορούσε, κατά την ταπεινή μου άποψη, να εκφραστεί με ακόμα πιο ευφάνταστο τρόπο: ένα πανηγύρι για τη δεύτερη θέση σε αντίθεση με την προτελευταία θέση που πήραν οι αντίπαλοι, δεν θα ήταν καθόλου κακή ιδέα και καλό είναι να την κρατήσουν για το βράδυ των βουλευτικών εκλογών.   

Προφανώς, η ωραία ερμηνεία της «επιτυχίας» των συριζαίων υποψηφίων δεν ήταν η αρχή του μεγαλειώδους τρόπου με τον οποίο στην κυβέρνηση αντιμετωπίζουν τη συντριβή τους αλλά σίγουρα είναι μια ωραία συνέχεια σε όσα είχαν προηγηθεί:

Ο σύντροφος πρωθυπουργός Αλέκσης, μιλώντας στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ανέφερε ως μια από τις αιτίες της συντριβής το ότι δεν τους ήταν δυνατό «να αλλάξουμε την Ελλάδα από τη μια μέρα στην άλλη». Με δεδομένο ότι η μια ήταν η 26η Ιανουαρίου του 2015 και η άλλη η 26η Μαΐου του 2019 και οι μέρες που μεσολάβησαν ήταν αρκετές εκατοντάδες, δυσκολεύομαι να καταλάβω τι είναι χειρότερο. Η δικαιολογία του ή η αίσθηση του χρόνου που (δεν) έχει;   

Ο σύντροφος Βίτσας, θέλοντας να περιγράψει τις εθνικές εκλογές που έρχονται, είπε πως θα είναι «η μάχη των λίγων, της ελίτ» εναντίον «της Δημοκρατίας, της πλειοψηφίας του 99%, των κανονικών ανθρώπων», αποκαλύπτοντας πως όποιον δεν ψηφίζει το κόμμα του, όχι απλώς δεν τον αναγνωρίζει ως δημοκράτη, αλλά ούτε καν ως κανονικό άνθρωπο.

Η κυρά Τασία η Χριστοδουλοπούλου, κάνοντας ρελάνς και θέλοντας να πάρει εκείνη την πρώτη θέση στον διαγωνισμό παπαρολογίας που διεξάγεται στην Κουμουνδούρου, είπε πως το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών «ήττα δεν μπορούμε να το πούμε». Επειδή για την περιγραφή του αποτελέσματος των ευρωεκλογών η λέξη «ήττα» χρησιμοποιήθηκε ελάχιστα (είναι πολύ λίγη για να περιγράψει αυτό που συνέβη) στην αρχή θεώρησα την φράση αυτή αφοπλιστικά ειλικρινή. Όντως, αλλιώς την έλεγαν οι περισσότεροι συμπολίτες και όχι «ήττα». Δυστυχώς, διευκρινίζοντας, είπε ότι αυτό που εννοεί είναι ότι το αποτέλεσμα των εκλογών «δεν ήταν ήττα του πολιτικού σχεδίου της κυβέρνησης, το οποίο δεν είχε τον επαρκή χρόνο να μπορέσει να γίνει αντιληπτό» ίσως επειδή οι ψηφοφόροι δεν έχουν την αντίστοιχη με τους σχεδιασμούς του Μαξίμου, ευφυΐα.

Η ανοησία των ανθρώπων στους οποίους απευθύνονται πρέπει, σύμφωνα με τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, να είναι η πιο σημαντική αιτία του αποτελέσματος που δεν μπορούν να το πουν ήττα, καθώς επανέρχεται συνεχώς στις δηλώσεις των στελεχών του κόμματος. Η συντρόφισσα Σβίγκου ισχυρίστηκε ότι «οι θετικές επιπτώσεις των θετικών μέτρων δεν έγιναν ακόμα αντιληπτές σε μια μεγάλη μάζα του πληθυσμού» υπονοώντας ότι οι λίγοι έξυπνοι τις κατάλαβαν, αλλά οι πολλοί είναι αρκετά χαζοί για κάτι τέτοιο και ο σύντροφος Φλαμπουράρης πήγε τον προβληματισμό για την ανοησία του ποιμνίου ένα βήμα πιο πέρα αναρωτώμενος «αν κατάλαβαν τι ψήφισαν» οι ψηφοφόροι που δεν τίμησαν το κόμμα του.

Ο σύντροφος Κυρίτσης δήλωσε «νομίζω ότι στο ύφος της εξουσίας δεν υπήρξε ποτέ στα 190 χρόνια ελεύθερου εθνικού βίου κυβέρνηση η οποία να ήταν πιο σεμνή, πιο ταπεινή, πιο μετρημένη, που να είχε σηκώσει περισσότερο τα μανίκια και να είχε κάνει περισσότερη δουλειά» και πρέπει να πω πως η δήλωση του με μπερδεύει αρκετά. Θέλω να πω πως είναι τόσο ακραία που δεν μπορώ να αποκλείσω ο σύντροφος, βλέποντας πως η πολιτική δεν έχει πια μέλλον γι αυτόν, να ξεκινάει μια καριέρα στην κωμωδία. Κατά συνέπεια διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για το αν ορθώς τη βάζω σ’ αυτήν την ανθολογία.

Ο σύντροφος Βερναρδάκης αποφάσισε να κάνει ένα μάθημα αισιοδοξίας βλέποντας το ποτήρι μισογεμάτο εκεί που το ποτήρι έχει πέσει κι έχει σπάσει σε χίλια κομμάτια. Πιο συγκεκριμένα, μιλώντας για το κατόρθωμα της διαφοράς του 9.5% είπε «Αν η διαφορά ήταν 15 και 17 μονάδες καταφέραμε να το μειώσουμε στο μισό, έτσι δεν είναι;». Πέρα από το μικρό λαθάκι στη διαίρεση (μικρό πρόβλημα καθώς είναι αριστερός και ως εκ τούτου οι μαθηματικές πράξεις, έτσι κι αλλιώς, δεν είναι το φόρτε του) ο σύντροφος Βερναρδάκης, πιθανόν από υπερβολική σεμνότητα, παρέλειψε να αναφερθεί και σε άλλες περιπτώσεις: αν, ας πούμε, η διαφορά ήταν 30 ή 35 μονάδες, η διαφορά των 9,5 μπορεί να θεωρηθεί και νίκη, ενώ αν ήταν 80 τότε δεν μπορούμε παρά να μιλάμε για θρίαμβο.

 Η συντρόφισσα Νοτοπούλου έδωσε ένα πραγματικό ρεσιτάλ και αν η πλήρης απουσία οποιασδήποτε επαφής με την πραγματικότητα ή η υποτίμηση της νοημοσύνης (χωρίς το ένα να αποκλείει το άλλο) θεωρούντο ικανότητες, τότε το επόμενο Ελλάδα Έχεις Ταλέντο θα είχε ήδη βρει τη μεγάλη του νικήτρια. Αφού αποκάλυψε πως «συνηθίζω να κάνω έντονη αυτοκριτική» συνέχισε λέγοντας ότι «δεν μπορώ να εντοπίσω λάθη από την παράταξή μας. Οι υπόλοιπες παρατάξεις πράγματι έκαναν λάθη». Προφανώς αυτή η απουσία λαθών είναι που την οδήγησε να ανεβάσει μια φωτογραφία γεμάτη χαμόγελα και πανηγύρια και να γράψει «Στον Δήμο Θεσσαλονίκης η παράταξη Θεσσαλονίκη Μαζί, που με τιμή εκπροσωπώ, η μόνη προοδευτική επιλογή, κατακτά μια από τις πρώτες θέσεις». Όλα αυτά είναι υπέροχα και ίσως να έβγαζαν και περισσότερο νόημα αν η παράταξη, που με τιμή εκπροσωπεί, δεν είχε έρθει τέταρτη.  

Ή αν η κυβέρνηση είχε προλάβει να κυβερνήσει λίγο περισσότερο από τους 9 μήνες, καθώς, σύμφωνα με τη συντρόφισσα Θεανώ Φωτίου, «εμείς στην πραγματικότητα κυβερνάμε 9 μήνες». Η συντρόφισσα δεν πρόσθεσε ότι πριν από αυτούς τους 9 μήνες κυβερνούσαν κάποιοι άλλοι που είναι από χωριό και δεν τους ξέρουμε, ούτε ότι κάτι κακά ρακούν τους είχαν αλυσοδεμένους σε ένα υπόγειο και δεν τους άφηναν να κυβερνήσουν, ούτε ότι αυτοί που κυβερνούσαν πιο πριν ήταν οι κακοί δίδυμοι αδερφοί τους, αλλά νομίζω πως τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Και μπράβο τους.