Να μιλήσουμε λοιπόν για το Mega

του Γιάννη Πρετεντέρη, Το Βήμα, 14/1/2018

Το Mega το έζησα από την πρώτη έως την τελευταία (έως σήμερα...) στιγμή του. Και είμαι υπερήφανος γι' αυτό. Δεν χρειάζεται να πω ότι ήταν το καλύτερο και ισχυρότερο μέσο που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα. Αυτό όμως δεν έτυχε. Πέτυχε.

Ήταν το καλύτερο επειδή είχε καλύτερη διοίκηση, πρόγραμμα, ειδήσεις, εκπομπές και σειρές. Eπειδή διέθετε τα καλύτερα στελέχη, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους.

Και ήταν το καλύτερο επειδή όλα αυτά τα έθετε στην υπηρεσία μιας ευγένειας, ενός πολιτισμού και μιας αισθητικής που καταλάβαμε πόσο σημαντικά ήταν μόνο όταν έλειψαν. To Mega έγινε το ισχυρότερο επειδή ήταν το καλύτερο. Τόσο απλά. Έβγαλε λεφτά. Μοίρασε λεφτά. Ήταν μετρημένα δανειοδοτημένο και γενικώς (ακόμα και στο τέλος) μια υγιής και άψογα οργανωμένη τηλεοπτική επιχείρηση.

Το πρόβλημα του Mega ήταν η ισχύς του. Κάτι που αποτελεί τεκμήριο υγείας μιας δημοκρατίας (η ύπαρξη δηλαδή ισχυρών και αυτοπροσδιοριζόμενων Μέσων...) θεωρήθηκε περίπου αμάρτημα καθοσιώσεως ή στρέβλωση. Αυτή η θεμιτή και επιθυμητή ισχύς ενοχλούσε. Οι απέξω δεν την άντεχαν.

Θυμάμαι ακόμη κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που μου έλεγε το 2012:
-Να ξέρεις ότι ξέρουμε πως από εσάς χάσαμε τις εκλογές του Ιουνίου! Είναι το μεγαλύτερο εύσημο που έχω ακούσει - κάναμε απλώς τη δουλειά μας. Αλλά από τότε άρχισε ο πόλεμος. Η επίθεση στο Mega δεν ήταν απλώς μια κριτική ή μια αντιπαράθεση. Ήταν συνειδητό πολιτικό σχέδιο. «Το τρίγωνο της διαπλοκής».

Ενεργοποιήθηκε ο παλαιός αφελής ψόγος της «διαπλοκής» - παρότι η ιδρυτική ομάδα του Τηλέτυπου (Λαμπράκης, Βαρδινογιάννης, Μπόμπολας, Αλαφούζος. Τεγόπουλος) ήταν όλοι εκδότες και μόνο ένας είχε δοσοληψίες με το Δημόσιο. Είναι δυνατόν ο ένας να χρησιμοποιεί για ίδιο όφελος κάτι που ανήκει σε πέντε; Από δίπλα επιστρατεύθηκε το οπλοστάσιο μιας αντισυστημικής και βαθιά διαταραγμένης ψυχοπαθολογίας.

«Τζάμπα συχνότητες» - τα κανάλια πλήρωναν τέλος συχνοτήτων. «Χωρίς άδεια» - υπήρχαν ετήσιες άδειες. «Νταβατζήδες», «φερέφωνα», «θαλασσοδάνεια», «προπαγάνδα» - πάντα υπάρχουν βλαμμένοι για τέτοια πραμάτεια. Ενα επιθετικό μείγμα ανορθολογισμού, χυδαιότητας και φθόνου. Το οποίο υπέσκαψε το Mega επειδή δεν απαντήθηκε εγκαίρως. Λάθος.

Δεν νομίζω να αμφισβητεί κανείς ότι ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ και η «κομπανία των απέξω» (που ενισχύθηκε με την κρίση) ήθελαν να κλείσει το Mega. Εκαναν τα πάντα. Στην αντιπολίτευση. Και στην κυβέρνηση. Εβρισαν. Συκοφάντησαν. Εκφόβισαν. Πίεσαν τις τράπεζες, το ΕΣΡ, την DIGEA, τη Δικαιοσύνη, τα άλλα κανάλια. Πίεσαν τους μετόχους του Mega.

Κινήθηκαν εκτός ορίων και κανόνων. Ο πρώην πρόεδρος του Τηλέτυπου Στ. Ψυχάρης έχει περιγράψει δημοσίως, με στοιχεία και ονόματα, τις πιέσεις για να ελέγξουν το κανάλι και τα πρόσωπά του. Και δεν έχει διαψευστεί ούτε για τα μάτια του κόσμου. Δεν φταίνε εκείνοι όμως αν οι τράπεζες ή η Δικαιοσύνη ενέδωσαν και τους έκαναν το χατίρι. Ο Χρήστος Λαμπράκης έλεγε «δεν υπάρχουν εκβιασμοί, υπάρχουν εκβιαζόμενοι». Και από τέτοιους σήμερα, να φάνε κι οι κότες!

Ακόμα κι έτσι όμως το Mega μπορούσε να αντέξει. Έπεσε, όπως όλα τα μεγάλα κάστρα, όχι απέξω αλλά «από μέσα». Η δεύτερη γενιά μετόχων (η δεύτερη γενιά των ιδρυτών εννοώ, διότι οι πιο πρόσφατοι απλώς κληρονόμησαν το πρόβλημα...) αποδείχθηκε κατώτερη όχι μόνο των περιστάσεων αλλά και ενός μεγέθους που δεν κατάφεραν να διαχειριστούν.

Ο ένας δεν μπορούσε - για υποκειμενικούς ή αντικειμενικούς λόγους, αδιάφορο... Ο δεύτερος ήταν ανεπαρκής και, όπως όλοι οι ανεπαρκείς, προβληματικός. Ο τρίτος δεν ήθελε - για δικούς του λόγους που δεν γνωρίζω, αλλά μπορώ  υποθέσω.

Ενα κάστρο μπορεί να αντέξει όλους τους εχθρούς του κόσμου, όπως άντεξαν «Το Βήμα» και «Τα Νέα» απέναντι στους ίδιους εχθρούς. Αποκλείεται όμως να αντέξει αν δεν το στηρίζουν οι δικοί του, οι ιδιοκτήτες του. Και αυτοί δεν στήριξαν το Mega.

Δεν γνωρίζω τη συνέχεια, αν και δεν είμαι αισιόδοξος. Ούτως ή άλλως, το Mega ήταν για μένα και για πολλούς ένα υπέροχο ταξίδι ζωής το οποίο έχει ολοκληρωθεί.
Απλώς δεν του αξίζει τέτοιο τέλος.