Ο Ζουράρις είχε πλατυποδία

του Δημήτρη Χριστοδουλάκη, Liberal, 16/1/2018

Υπάρχει ένα ανέκδοτο που αφορά μία αρκούδα η οποία δεν ήθελε να λάβει μέρος στον πόλεμο που είχε ξεσπάσει ανάμεσα στα ζώα του δάσους. Για να τη σκαπουλάρει, αποφάσισε να γίνει Ι5 όπως λέμε και στο στρατό. Το «Ι» σημαίνει «Ικανότητα» και δηλώνεται με ένα νούμερο: Ι1, Ι2, Ι3, Ι4 και Ι5. Το Ι5, γνωστό και ως «τρελόχαρτο», σημαίνει απαλλαγή από την υποχρέωση στράτευσης, για ψυχολογικούς ή παθολογικούς λόγους. Άρχισε λοιπόν η αρκούδα να αντιγράφει άλλα ζώα που είχαν πάρει Ι5, για να τη γλιτώσει. Έκοψε την ουρά της όπως έκανε η πονηρή αλεπού. Έκοψε τα αυτιά της όπως έκανε ο δειλός λαγός, έβαλε φωτιά και έκαψε το τρίχωμα της, όπως έκανε ο τρελός ασβός, αυτό-ευνουχίστηκε, όπως έκανε και ο σκαντζόχοιρος. Τελικά όταν παρουσιάστηκε στον στρατονόμο, εκείνος την απάλλαξε αμέσως από την υποχρέωση στράτευσης, λόγω πλατυποδίας…

Από την ώρα που ο Κώστας Ζουράρις, ορκίστηκε υφυπουργός Παιδείας, μου ήρθε στο μυαλό το παραπάνω ανέκδοτο. Μου έδινε πάντοτε την εντύπωση πως η βασική του επιδίωξη κατά την διάρκεια της θητείας του, ήταν η απομάκρυνση του. Βέβαια, ο κύριος Ζουράρις δεν είναι και χθεσινός. Είναι ο άνθρωπος που ως επίτιμος πρόεδρος του κόμματος, με το χαρακτηριστικό όνομα, «Πυρίκαυστος Ελλάδα», δήλωνε το 2013 πως «Θέλουμε κατάληψη εξουσίας, οτιδήποτε λιγότερο θα ήταν γελοίο». Και αυτή δεν είναι η μόνη δήλωση που είχε κάνει στο παρελθόν και θα έπρεπε να ληφθεί σοβαρά υπόψη, έτσι ώστε να μην του δοθεί ποτέ το δικαίωμα συμμετοχής σε κυβερνητικό σχήμα. Θέλω να σας θυμίσω πως ο κύριος Ζουράρης, είχε παραστεί στην δίκη της 17Ν με την ιδιότητα του μάρτυρα υπεράσπισης του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου. Του αρχηγού της τρομοκρατικής οργάνωσης, στον οποίο απαγγέλθηκαν κατηγορίες για 963 αδικήματα και καταδικάστηκε σε 17 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη.

Απαντώντας στο ερώτημα αν επικροτεί τις δολοφονίες που διέπραξε η 17Ν, ο κ. Ζουράρις απάντησε πως κάποιοι από τους δολοφονημένους, ήταν σύμφωνα με τη γνώμη του, εγκληματίες, και επομένως από την στιγμή που το κράτος το ελληνικό, επισήμως, δεν έπραξε το καθήκον, το έπραξαν πολίτες! Ενώ στη διευκρινιστική ερώτηση αν ο Γιωτόπουλος και ο Κουφοντίνας «είναι αντίστοιχοι και ανάλογοι με τον Καραϊσκάκη και τον Κολοκοτρώνη», ο κύριος Ζουράρις, απάντησε με μια θερμή κατάφαση. Ο μέχρι πρότινος, υφυπουργός Παιδείας, είχε χαρακτηρίσει ως σύγχρονο Κολοκοτρώνη και Καραϊσκάκη τον Δημήτρη Κουφοντίνα που έχει καταδικαστεί 11 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη για συμμετοχή σε 11 δολοφονίες, εκρήξεις και ληστείες. Η δήλωση του αυτή είχε γίνει το 2003. Πολύ πριν υπουργοποιηθεί. Την γνωρίζαμε και δεν ενοχληθήκαμε που ορκίστηκε ως υφυπουργός στο υπουργείο Παιδείας. Όχι το Αθλητισμού, το Περιβάλλοντος ή το Τουρισμού αλλά το υπουργείο Παιδείας.

Λήθη των ιδίων κακών θρασύτητα γεννά. Όπως θα έλεγε ίσως και ο ίδιος ο κύριος Ζουράρις για την απόφαση του κόσμου να ξεχάσει το ποιόν του και να αποδεχτεί την υπουργοποίηση του. Ακόμα και μετά την ανάληψη των νέων του καθηκόντων, όμως δεν έδειξε να πτοείται. Έκρινε για παράδειγμα, σκόπιμο να παραχωρήσει  συνέντευξη με την ιδιότητα του υφυπουργού Παιδείας, πριν ένα χρόνο, στο περιοδικό Down Town και να πει για την εμπειρία που είχε με έναν σωματώδη ομοφυλόφιλο μαύρο άνδρα, ο οποίος τον πήγαινε… φιλώντας για περίπου ένα τέταρτο, καθώς και την εμπειρία που είχε με μια ιερόδουλη στο Παρίσι. Καμία ντροπή. Κανένας αυτοέλεγχος. Τώρα, ζητώ κι εγώ ο αφελής, να νιώσει ντροπή ένας άνθρωπος που δεν είχε ντραπεί, σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Alpha 96.5 το 2016, να αποκαλέσει μαλάκες όσους αποκαλούν τον Κάστρο δικτάτορα. Τον χαρακτηρισμό «Μαλάκες», δεν τον είπε με την ιδιότητα του οπαδού ή του καφενόβιου της γειτονιάς αλλά με την ιδιότητα του υπουργού της κυβέρνησης της Ελλάδας. Και μάλιστα του υφυπουργού Παιδείας!

Και πώς αντέδρασε ο κόσμος για το «Μαλάκες»; Ουδεμία αντίδραση. Απόλυτη ησυχία από το ακροατήριο. «Ο σιωπών συναινεί», όπως θα έλεγε και ο Ζουράρις.

Βέβαια, ο κ. Ζουράρις, φρόντισε από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τα καθήκοντά του να δηλώσει το ποιόν του. Κατά την άφιξη του στο Προεδρικό Μέγαρο, για την ορκωμοσία του ως υφυπουργού, φρόντισε να «απειλήσει» ένα ταλαίπωρο δημοσιογράφο που προσπαθούσε να του αποσπάσει μία δήλωση, λέγοντας του: «…στον Έβρο σε βλέπω εγώ». Κατάλαβες κύριε; Από την πρώτη στιγμή έδειξε να κατανοεί τη δύναμη της θέσης του. Αν το έλεγε αυτό ένας υπουργός της Νέας Δημοκρατίας, δεν θα είχε προλάβει καν να ορκιστεί από τις αντιδράσεις. Και για να μη λησμονούμε τη γλώσσα του κυρίου Ζουράρι, για την συγκεκριμένη περίπτωση, φαντάζομαι θα έλεγε «δειλών γυναίκες δεσποτών θρασύστομοι».

Σχετικά δε, με το λεγόμενο μνημόνιο διαρκείας, που συμφώνησε με τους δανειστές η κυβέρνηση, είχε δηλώσει: «Έχω την εντύπωση ότι το 2060 δεν θα ζουν ούτε αυτοί (οι δανειστές)… Μπορεί να πέσει ένα κομήτης του Χάλεϊ στο κεφάλι του Διεθνές Νομισματικού Ταμείου και να μην υπάρχει Νέα Υόρκη. Τι να πω;». Με μία τέτοια προσέγγιση, στο θέμα των μνημονιακών δεσμεύσεων, θα κόβονταν στην έκθεση ένας μαθητής γυμνασίου. Κανείς όμως δεν ενοχλήθηκε που τις έκανε ο ίδιος ο υφυπουργός Παιδείας. Στην ίδια συνέντευξη είχε δηλώσει και πως δεν έχει καμία σημασία η ψήφιση των μέτρων. Δηλαδή ένας υφυπουργός της κυβέρνησης, είχε δηλώσει πως δεν έχει καμία σημασία τι ψηφίζει η κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει και δεν ξεσηκώθηκε το πανελλήνιο. «Ου φροντίς Ιπποκλείδη», (δηλαδή σκασίλα τους, στη νεοελληνική), θα σχολίαζε για την στάση του κόσμου στις απίστευτες αυτές δηλώσεις του, ο ίδιος ο κ. Ζουράρις.

Και επειδή δεν ξεσηκώθηκε το πανελλήνιο, απτόητος σε άλλη του συνέντευξη στα Παραπολιτικά, για τα νέα μέτρα είπε: «Ποιος ζει, ποιος πεθαίνει μετά το 2019». Και το είπε, επειδή είδε την απάθεια του κόσμου στην προηγούμενη δήλωση του για το ίδιο θέμα. Ή όπως θα έλεγε και πάλι ο κύριος Ζουράρις για τη περίσταση, «παρά κωφόν αποπαρδείν», δηλαδή σαν να κλάνεις δίπλα σε κουφό.

Σε μία άλλη του συνέντευξη στον ΣΚΑΪ, πριν λίγους μήνες, ερωτηθείς για τη «μεγάλη έξοδο» πτυχιούχων στο εξωτερικό, είχε απαντήσει πως καλώς φεύγουν τα παιδιά στο εξωτερικό, γιατί είμαστε λίγο χειρότερα από την Ινδία. Εγώ δεν ξέρω κανένα στρατηγό, να λέει στο στράτευμα πως ο πόλεμος είναι χαμένος και ο εχθρός είναι ισχυρότερος, οπότε δεν είναι και κακή επιλογή το να την κοπανήσουν. Γιατί αυτό είπε από τη θέση του υφυπουργού Παιδείας. Δεν το είπε ως απλός πολίτης. Δεν προσήλθε σε εκείνη την συνέντευξη στον ΣΚΑΪ, ως απλός πολίτης αλλά ως υφυπουργός Παιδείας. Αρχή άνδρα δείκνυσι, όπως θα έλεγε και ο ίδιος για τον εαυτό του…

Για το Σκοπιανό δε, σε πρόσφατη συνέντευξή του, είχε δηλώσει πως δεν είναι βασικό θέμα το Σκοπιανό. Συγκεκριμένα δήλωσε πως «Ένας νόμος είναι. Θα ψηφιστεί αυτός, έρχεται άλλος νόμος. Δεν είναι βασικό το θέμα των Σκοπίων. Δεν είναι από αυτά που διαμορφώνουν την αποκλειστικότητα στη διαμόρφωση μιας συνολικής πολιτικής». Με τον ίδιο τρόπο που υποτίμησε την αξία της νομοπαρασκευαστικής εξουσίας της βουλής στο θέμα του μνημονίου, το έκανε και για το Σκοπιανό. Για τον κύριο Ζουράρι, δεν έχει καμία λοιπόν σημασία, το τι ψηφίζει η βουλή των Ελλήνων. Και πάλι, κανείς δεν έδειξε να ενοχλείται ιδιαίτερα. Ο σιωπών συναινεί, όπως θα έλεγε και πάλι ο κύριος Ζουράρις…

Η χειρότερη ωστόσο δήλωση κατ’ εμέ, έγινε τον Δεκέμβριο του 2016, όταν υποστήριξε πως δεν έχει σημασία να χάσουμε και μερικά νησιά. Είπε συγκεκριμένα: «Νομίζετε ίσως ότι δεν απειλούμαστε τώρα ως χώρα, μόνο κάποια νησιά μάς ζητάει ο Ερντογάν. Και να χάσουμε μερικά νησιά δεν πειράζει». Για την παραπάνω δήλωση του, ενοχληθήκαμε βέβαια κάποιοι, αλλά όχι τόσο ώστε να τον πετάξουμε με τις κλωτσιές από το Ελληνικό κοινοβούλιο. Προφανώς σκεφτήκαμε πως υπουργός Παιδείας είναι, μπορεί να λέει και καμία λαλακία…

Σαν την αρκούδα από το ανέκδοτο λοιπόν. Έκοψε τα αυτιά του, έκοψε την ουρά του, έκαψε το τρίχωμα του, έκοψε και τα αποτέτοια του και κανένας δεν είδε πως είναι ακατάλληλος για το αξίωμα που του δώσαμε. Τελικά αποπέμφθηκε επειδή έβρισε τους οπαδούς του Ολυμπιακού και του Άρη. Λες και δεν είχε ξαναβρίσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τους οπαδούς του Ολυμπιακού τον Απρίλιο του 2017 σε παρουσία του στην εκπομπή του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Λες και δεν είχε αντιδράσει με τον ίδιο τρόπο ο Ολυμπιακός, προτρέποντας τους οπαδούς του, να το θυμηθούν αυτό στην κάλπη.

Ο Κώστας Ζουράρις είναι ένας ευφυής επιστήμων με πολύ κακή αγωγή. Και στον άνθρωπο με κακή αγωγή, το θάρρος γίνεται θράσος, η σοφία σχολαστικότητα, η ευφυΐα κοροϊδία, η απλότητα βαναυσότητα και η καλοσύνη γίνεται κολακεία. Όπως σοφά είχε παρατηρήσει ένας Άγγλος φιλόσοφος με το όνομα John Locke. Θεωρώ πως η αποπομπή του Ζουράρι με την δικαιολογία της εξύβρισης των οπαδών κάποιας ποδοσφαιρικής ομάδας, είναι στην πραγματικότητα, η επιβεβαίωση της ορθότητας των προηγούμενων δηλώσεων του. Γιατί εάν κρίθηκαν ως ικανές για την αποπομπή του οι τελευταίες του δηλώσεις και όχι οι προηγούμενες, τότε οι προηγούμενες δεν ήταν κατά την κυβέρνηση, λανθασμένες, δεν ήταν για τον βούρκο, δεν αποτελούσαν ντροπή για το κοινοβούλιο και την ίδια την κυβέρνηση, δεν λέρωναν το κύρος της. Ίσως γιατί όπως σωστά θα παρατηρούσε και ο κύριος Ζουράρις, «ύες βορβόρω ήδονται μάλλον ή καθαρώ ύδατι». Δηλαδή τα γουρούνια ευχαριστιούνται περισσότερο στον βούρκο, παρά στο καθαρό νερό.

Κλείνοντας, θέλω να πω πως από το υπουργείο Παιδείας, έχουν περάσει πολλές και διαφορετικές προσωπικότητες. Ελάχιστοι από αυτούς κατάφεραν να αφήσουν το σημάδι τους. Ο Κώστας Ζουράρις, μάλλον θα αφήσει ένα λεκέ…

Να μιλήσουμε λοιπόν για το Mega

του Γιάννη Πρετεντέρη, Το Βήμα, 14/1/2018

Το Mega το έζησα από την πρώτη έως την τελευταία (έως σήμερα...) στιγμή του. Και είμαι υπερήφανος γι' αυτό. Δεν χρειάζεται να πω ότι ήταν το καλύτερο και ισχυρότερο μέσο που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα. Αυτό όμως δεν έτυχε. Πέτυχε.

Ήταν το καλύτερο επειδή είχε καλύτερη διοίκηση, πρόγραμμα, ειδήσεις, εκπομπές και σειρές. Eπειδή διέθετε τα καλύτερα στελέχη, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους.

Και ήταν το καλύτερο επειδή όλα αυτά τα έθετε στην υπηρεσία μιας ευγένειας, ενός πολιτισμού και μιας αισθητικής που καταλάβαμε πόσο σημαντικά ήταν μόνο όταν έλειψαν. To Mega έγινε το ισχυρότερο επειδή ήταν το καλύτερο. Τόσο απλά. Έβγαλε λεφτά. Μοίρασε λεφτά. Ήταν μετρημένα δανειοδοτημένο και γενικώς (ακόμα και στο τέλος) μια υγιής και άψογα οργανωμένη τηλεοπτική επιχείρηση.

Το πρόβλημα του Mega ήταν η ισχύς του. Κάτι που αποτελεί τεκμήριο υγείας μιας δημοκρατίας (η ύπαρξη δηλαδή ισχυρών και αυτοπροσδιοριζόμενων Μέσων...) θεωρήθηκε περίπου αμάρτημα καθοσιώσεως ή στρέβλωση. Αυτή η θεμιτή και επιθυμητή ισχύς ενοχλούσε. Οι απέξω δεν την άντεχαν.

Θυμάμαι ακόμη κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που μου έλεγε το 2012:
-Να ξέρεις ότι ξέρουμε πως από εσάς χάσαμε τις εκλογές του Ιουνίου! Είναι το μεγαλύτερο εύσημο που έχω ακούσει - κάναμε απλώς τη δουλειά μας. Αλλά από τότε άρχισε ο πόλεμος. Η επίθεση στο Mega δεν ήταν απλώς μια κριτική ή μια αντιπαράθεση. Ήταν συνειδητό πολιτικό σχέδιο. «Το τρίγωνο της διαπλοκής».

Ενεργοποιήθηκε ο παλαιός αφελής ψόγος της «διαπλοκής» - παρότι η ιδρυτική ομάδα του Τηλέτυπου (Λαμπράκης, Βαρδινογιάννης, Μπόμπολας, Αλαφούζος. Τεγόπουλος) ήταν όλοι εκδότες και μόνο ένας είχε δοσοληψίες με το Δημόσιο. Είναι δυνατόν ο ένας να χρησιμοποιεί για ίδιο όφελος κάτι που ανήκει σε πέντε; Από δίπλα επιστρατεύθηκε το οπλοστάσιο μιας αντισυστημικής και βαθιά διαταραγμένης ψυχοπαθολογίας.

«Τζάμπα συχνότητες» - τα κανάλια πλήρωναν τέλος συχνοτήτων. «Χωρίς άδεια» - υπήρχαν ετήσιες άδειες. «Νταβατζήδες», «φερέφωνα», «θαλασσοδάνεια», «προπαγάνδα» - πάντα υπάρχουν βλαμμένοι για τέτοια πραμάτεια. Ενα επιθετικό μείγμα ανορθολογισμού, χυδαιότητας και φθόνου. Το οποίο υπέσκαψε το Mega επειδή δεν απαντήθηκε εγκαίρως. Λάθος.

Δεν νομίζω να αμφισβητεί κανείς ότι ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ και η «κομπανία των απέξω» (που ενισχύθηκε με την κρίση) ήθελαν να κλείσει το Mega. Εκαναν τα πάντα. Στην αντιπολίτευση. Και στην κυβέρνηση. Εβρισαν. Συκοφάντησαν. Εκφόβισαν. Πίεσαν τις τράπεζες, το ΕΣΡ, την DIGEA, τη Δικαιοσύνη, τα άλλα κανάλια. Πίεσαν τους μετόχους του Mega.

Κινήθηκαν εκτός ορίων και κανόνων. Ο πρώην πρόεδρος του Τηλέτυπου Στ. Ψυχάρης έχει περιγράψει δημοσίως, με στοιχεία και ονόματα, τις πιέσεις για να ελέγξουν το κανάλι και τα πρόσωπά του. Και δεν έχει διαψευστεί ούτε για τα μάτια του κόσμου. Δεν φταίνε εκείνοι όμως αν οι τράπεζες ή η Δικαιοσύνη ενέδωσαν και τους έκαναν το χατίρι. Ο Χρήστος Λαμπράκης έλεγε «δεν υπάρχουν εκβιασμοί, υπάρχουν εκβιαζόμενοι». Και από τέτοιους σήμερα, να φάνε κι οι κότες!

Ακόμα κι έτσι όμως το Mega μπορούσε να αντέξει. Έπεσε, όπως όλα τα μεγάλα κάστρα, όχι απέξω αλλά «από μέσα». Η δεύτερη γενιά μετόχων (η δεύτερη γενιά των ιδρυτών εννοώ, διότι οι πιο πρόσφατοι απλώς κληρονόμησαν το πρόβλημα...) αποδείχθηκε κατώτερη όχι μόνο των περιστάσεων αλλά και ενός μεγέθους που δεν κατάφεραν να διαχειριστούν.

Ο ένας δεν μπορούσε - για υποκειμενικούς ή αντικειμενικούς λόγους, αδιάφορο... Ο δεύτερος ήταν ανεπαρκής και, όπως όλοι οι ανεπαρκείς, προβληματικός. Ο τρίτος δεν ήθελε - για δικούς του λόγους που δεν γνωρίζω, αλλά μπορώ  υποθέσω.

Ενα κάστρο μπορεί να αντέξει όλους τους εχθρούς του κόσμου, όπως άντεξαν «Το Βήμα» και «Τα Νέα» απέναντι στους ίδιους εχθρούς. Αποκλείεται όμως να αντέξει αν δεν το στηρίζουν οι δικοί του, οι ιδιοκτήτες του. Και αυτοί δεν στήριξαν το Mega.

Δεν γνωρίζω τη συνέχεια, αν και δεν είμαι αισιόδοξος. Ούτως ή άλλως, το Mega ήταν για μένα και για πολλούς ένα υπέροχο ταξίδι ζωής το οποίο έχει ολοκληρωθεί.
Απλώς δεν του αξίζει τέτοιο τέλος.

Κροκόδειλοι στην Εύβοια και κόμπρες στον Αξιό πριν 18 εκατ. χρόνια

Ζούγκλα το Αλιβέρι, σαβάνα η Νέα Μεσήμβρια

in.gr, 11/1/2018

Κροκόδειλοι ζούσαν στην Εύβοια και συγκεκριμένα στο Αλιβέρι πριν από 18 εκατομμύρια χρόνια, ενώ κόμπρες και μεγάλες σαύρες στον Αξιό, σύμφωνα με πρόσφατα ευρήματα επιστημόνων που μελέτησαν σειρά απολιθωμάτων.

Συγκεκριμένα, τα δόντια των προϊστορικών κροκοδείλων βρέθηκαν από την μορφή απολιθωμάτων στο Αλιβέρι Ευβοίας από το Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης στην Ολλανδία και μελετήθηκαν/ταυτοποίησαν από επιστήμονες με επικεφαλής τον Γιώργο Γεωργαλή, παλαιοντολόγο από το Πανεπιστήμιο του Φρίμπουργκ και το Πανεπιστήμιο του Τορίνο.

«Πρόκειται για κάποια από τα αρχαιότερα απολιθώματα κροκοδείλων που βρέθηκαν στην Ελλάδα», διευκρινίζει ο κ. Γεωργαλής, ο οποίος δημοσίευσε σχετική εργασία στο επιστημονικό έντυπο Historical Biology.

Δόντια προϊστορικών κροκοδείλων βρέθηκαν στο Αλιβέρι Ευβοίας

Προσθέτει ότι στην περιοχή βρέθηκαν και απολιθώματα από χαμαιλέοντες, που είναι και μοναδικά στην Ελλάδα, καθώς και διάφορα φίδια, σαύρες, χελώνες και βάτραχοι.

«Όπως καταλαβαίνετε, στην περιοχή εκείνη την εποχή επικρατούσε πολύ πιο θερμό κλίμα, είχε πολύ έντονο υδάτινο στοιχείο και κατά πάσα πιθανότητα έμοιαζε με ζούγκλα», αναφέρει ο ερευνητής.

Παράλληλα, κόμπρες και τεράστιες σαύρες, που μοιάζουν με τον σημερινό Δράκο του Κόμοντο, ζούσαν πριν από εκατομμύρια χρόνια στην περιοχή του Αξιού, που ήταν σαβάνα. Απολιθώματα που ταυτοποιήθηκαν πρόσφατα δείχνουν ότι το ιδιαίτερα θερμό κλίμα στην περιοχή του Αξιού, κατά το Μειόκαινο (η πρώτη γεωλογική εποχή της Νεογενούς Περιόδου), πριν από περίπου 9 εκατομμύρια χρόνια, ήταν ιδανικό για κόμπρες και βαράνους, μεγαλόσωμες δηλαδή σαύρες, στις οποίες ανήκει και ο σημερινός Δράκος του Κόμοντο, που ζει σε νησιά της Ινδονησίας.

Τα απολιθώματα των ερπετών αυτών είχαν εντοπισθεί πριν από χρόνια στην περιοχή της Νέας Μεσήμβριας και φυλάσσονται στο Τμήμα Γεωλογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αλλά μόλις πρόσφατα έγινε η ταυτοποίησή τους.

Τα ευρήματα περιγράφηκαν σε άρθρο, στο ελβετικό επιστημονικό έντυπο Swiss Journal of Geosciences, από τους παλαιοντολόγους Γιώργο Γεωργαλή, Ζαν-Κλοντ Ραζε (Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Παρισίου), Λουις ντε Μπονις (Πανεπιστήμιο του Πουατιέ) και Γιώργο Κουφό (Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης).

«Εγινε ταυτοποίηση των περίπου 10 απολιθωμάτων και αναγνωρίσαμε ένα μικρό φίδι, μία μεγάλη σαύρα, μία κόμπρα και έναν βαράνο που αποτελούσαν τότε την ερπετοπανίδα της περιοχής», εξηγεί ο κ. Γεωργαλής.

Διευκρινίζει, μάλιστα, ότι πρόκειται για τα πρώτα απολιθώματα σαυρών και φιδιών στον Αξιό, μιας περιοχής όπου έως τώρα είχαν ταυτοποιηθεί κυρίως οστά θηλαστικών όπως ο Ουρανοπίθηκος (Ouranopithecus macedoniensis), λιοντάρια, ύαινες και αντιλόπες.

Καταλήγοντας, ο κ. Γεωργαλής τονίζει ότι δεν έχει γίνει ενδελεχής έρευνα στην Ελλάδα για τα απολιθωμένα ερπετά, τα οποία βρίσκονταν σε πολλές θέσεις στην χώρα και η μελέτη τους θα συντελούσε στην κατανόηση της εξέλιξης των σαυρών και των φιδιών σε ολόκληρη την Ευρώπη, σε συνδυασμό με την παλαιογεωγραφία και το κλίμα της ευρύτερης περιοχής.

H Λέσχη των Ανυπότακτων Γέρων

της Λένας Παπαδημητρίου, ΒΗΜΑgazino, 30/12/2017

«Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα στο να είσαι ηλικιωμένος;». Το ερώτημα είχε θέσει ένας νεαρός στον υπέργηρο Αλβιν Στρέιτ, κεντρικό ήρωα της ταινίας του Ντέιβιντ Λιντς «The Straight Story» (1999). Εκείνος είχε απαντήσει: «Το να θυμάσαι ότι υπήρξες νέος». Θυμάμαι ότι με είχε συγκινήσει τόσο αυτή η ταινία, που στο πλαίσιο ενός ρεπορτάζ σταματούσα ηλικιωμένους στους δρόμους στης Αθήνας για να τους απευθύνω, με περισσό θράσος, το ίδιο ερώτημα. Θυμάμαι ακόμη την απορία στα πρόσωπά τους. Ιδού κάποιες από τις απαντήσεις τους. «Προτιμώ να σας απαντήσω ποια είναι τα ωραιότερα πράγματα που έχω βρει εγώ τώρα που μεγάλωσα: το διάβασμα και η σκέψη». «Ο φόβος του θανάτου». «Να μην μπορείς να σταθείς όρθιος και να μην υπάρχει κανείς να σου δώσει ένα ποτήρι νερό». «Το ότι όλα δείχνουν πια τελείως μάταια. Ακόμη και οι παλιές ιστορίες». «Ο φόβος μήπως χάσεις το μυαλό σου. Ένας εξάδελφός μου ρωτούσε και ξαναρωτούσε ανήσυχος: "Μήπως είπα καμιά κουταμάρα;"». «Το ότι δεν γεύεσαι τον έρωτα». «Η μοναξιά». «Το ότι μπορείς να θαυμάσεις έναν ωραίο πίνακα αλλά όχι και ένα ωραίο κορίτσι που θα δεις στον δρόμο. Γιατί θα σε πουν αμέσως "γεροσάτυρο"».

Ανυπότακτοι γέροντες στην «Ωραία Ελλάδα», Μοναστηράκι

Σε έναν κόσμο που το προσδόκιμο όριο ζωής αυξάνεται (στην Ευρώπη κατά 5 ώρες την ημέρα), οι σχέσεις μας με τους ηλικιωμένους είναι μια περίεργη ιστορία. Και δεν είναι μόνο ο ηλικιακός ρατσισμός, η εγγενής δηλαδή απέχθεια των «νέων και ενεργών» για τη φυσική φθορά. Είναι αυτή η απροκάλυπτη παθολογικοποίηση του γήρατος από τμήματα μάρκετινγκ, κλινικές πλαστικής χειρουργικής και όλους αυτούς τους «amortals» («άθνητους») που έχουν «σιτέψει» αλλά μένουν αγκιστρωμένοι σε εφηβικά σύνδρομα.

Ακόμη πιο περίεργη είναι οι σχέση με τους «γέρους» μας (πάντα απεχθανόμουν την έκφραση), δηλαδή τους ηλικιωμένους γονείς μας. Κάποιοι τους αποφεύγουν γιατί ποτέ δεν τους άντεχαν, γιατί έχουν ακόμη ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί τους ή γιατί τους υπενθυμίζουν τη θνητότητά τους. Στη σημερινή Ελλάδα αρκετοί τους απομυζούν (οικονομικά και συναισθηματικά), επιβάλλοντάς τους ατελείωτες εργατοώρες babysitting με τα λατρεμένα εγγονάκια. Αλλοι πάλι τους «παρκάρουν» και δεν ασχολούνται μαζί τους ποτέ (διόλου τυχαίες κάτι γλυκερές διαφημίσεις, συνήθως τέτοιες μέρες, με ξεχασμένα γεροντάκια). Αλλοι τους «παρκάρουν» και απλώς νιώθουν άσχημα (ένα περίεργο μείγμα ενοχής και αδράνειας του τύπου «Ναι, ξέρω ότι η μάνα μου είναι μόνη της... Ανησυχώ μην της συμβεί κάτι» και ας πατάω στο πατρικό μία φορά το δίμηνο, μόνο και μόνο για να φάω εκείνον τον απίθανο μουσακά). Η πλειονότητα, βέβαια, τους νοιαζόμαστε. Μόνο που είμαστε υπερβολικά απασχολημένοι για να αφιερώσουμε χρόνο σε εκείνους που νομοτελειακά έχουν στη διάθεσή τους τόσο λίγο.

Παρά τα στερεότυπα, τελευταία έχει αρχίσει να ξεμυτίζει μια «νέα τρίτη ηλικία». Είναι αυτοί που αναζητούν καινούργιους τρόπους να είσαι «γέρος». Που σπάνε το «καλούπι» και προσαρμόζονται στην εποχή (εξ ου και τα μαθήματα υπολογιστών για τους 65+ κάνουν θραύση στο «Νιάρχος»). Ή που πάνε ακόμη παραπέρα, π.χ. χωρίζουν σε προκεχωρημένη ηλικία. Πρόσφατα, μου έλεγαν για ένα έξτρα ώριμο παντρεμένο ζευγάρι που πήρε διαζύγιο. Εκείνος 79, εκείνη 70+. Χώρισαν γιατί εκείνος ερωτεύτηκε μια συνομήλική του.

Το ενδιαφέρον είναι ότι εσχάτως ακόμη και η λογοτεχνία αποπειράται να προσεγγίσει αυτήν τη μέχρι πρότινος θαμμένη ηλικία. Διαβάζω τις τελευταίες γραμμές από το αγαπημένο μου «Προσπάθειες να κάνω κάτι με τη ζωή» (εκδόσεις Πατάκη). Ο 83χρονος ήρωας Χέντρικ Χρουν γράφει στο ημερολόγιό του την τελευταία ημέρα του χρόνου: «...Η νέα χρονιά δεν θα μου ξεφύγει... Αντε, να αντέξω μέχρι την άνοιξη! Και έπειτα υπάρχει και το ταξίδι οινογνωσίας που με περιμένει... Ο φόβος είναι δεδομένος. Ομως η Λέσχη των Γέρων αλλά όχι Νεκρών πρέπει να σταθεί στο ύψος του ονόματός της, αλλιώς θα είναι η Λέσχη του Τίποτα. Και μετά το ταξίδι θα αρχίσω να κάνω καινούργια σχέδια. Οσο υπάρχουν σχέδια, υπάρχει ζωή».