Αποχαιρετισμός στη θρησκευτική πίστη (25)

Nemertes, 33 ετών, Computer freak

Δαιμονισμένη και άθεη!

Δεν νομίζω πως υπάρχει ελληνόπουλο που να μην γεννήθηκε χριστιανό και μάλιστα ορθόδοξο. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, όλοι ακολουθήσαμε άκριτα τις πεποιθήσεις των γονέων μας, που και εκείνοι είχαν ακολουθήσει των δικών τους κ.λπ. κ.λπ. Και όλοι όσοι ξεφύγαμε από αυτή την λαίλαπα είχαμε ένα ερέθισμα, κάτι ξεχωριστό, άλλες φορές καλό και άλλες κακό που μας έκανε να δούμε έξω από το κουτί. Ο δικός μου αποχαιρετισμός μοιάζει -και ήταν- δυσάρεστος, όμως ήταν αυτός που ουσιαστικά με επανέφερε στην ζωή. Στην κυριολεξία...

Η ζωή μου κυλούσε ήρεμα ως παιδί μιας κλασικής ελληνικής οικογένειας. Οι γονείς μου αν και χριστιανοί, λάτρευαν την αρχαία Ελλάδα και έτσι από μικρή έμαθα για τους αρχαίους Έλληνες, τα κατορθώματά τους, τις ιστορίες τους. Ακολουθούσαμε όλα τα χριστιανικά ήθη και έθιμα, σαν καλοί χριστιανοί, αν και δεν είμαι σίγουρη αν γινόταν επειδή πιστεύαμε πραγματικά ή επειδή έτσι έκαναν όλοι. Όσο περνούσαν τα χρόνια και μάθαινα για τον χριστιανισμό, όλο έβλεπα κομμάτια του που δεν μου κόλλαγαν στην λογική.

Το πρώτο μου ερώτημα ήταν πώς γίνεται όλοι όσοι δεν ήταν χριστιανοί να πάνε στην κόλαση. Αυτό και το γιατί θα πρέπει να πηγαίνουμε στην εκκλησία για να προσευχηθούμε μια και ο θεός είναι παντού. Απάντηση δεν είχε να μου δώσει κανείς, αν και δεν με ένοιαξε να τα ψάξω και ποτέ. Ζούσα και ζω σε μια χώρα που ο χριστιανισμός κυριαρχούσε. Εφόσον ήταν κάτι που δεν με έβλαπτε, γιατί να μην το αποδεχτώ;

Αυτή η κλασική χριστιανική ζωή θα συνεχιζόταν μέχρι σήμερα... αν δεν έμπαινε ο Σατανάς μέσα μου. Στην κυριολεξία!!! Κάποια στιγμή εκεί στην εφηβεία, εντελώς ξαφνικά εμφάνισα ένα χρόνιο νόσημα. Ναι, από αυτά που δεν φεύγουν ποτέ. Και κάπου εκεί, αρχίζει το μαρτύριό μου. Το τι τάματα και εκκλησίες πέρασα δεν περιγράφεται! Ξαφνικά γίναμε οι καλύτεροι θαμώνες των μοναστηριών, τρέχαμε σε ναούς και τρύπες θαυματουργές, κάναμε τάματα και όποια άλλη βλακεία άκουγαν οι δικοί μου, μπας και φύγει το χρόνιο. Χρόνιο είπαμε, κοινώς εδώ θα μείνει για μια ζωή.

Και κάπου εδώ ξεκινάει η αμφισβήτηση. Γιατί ο θεός επέλεξε εμένα για να μου δώσει τέτοιο βάσανο; Παιδάκι ήμουν, τι αμαρτίες είχα προλάβει να κάνω; Και όσο και να το έψαχνα, η άριστη μαθήτρια και το καλύτερο παιδί του σχολείου και όχι μόνο, δεν θα μπορούσε να είναι αμαρτωλή. Οι δικαιολογίες τύπου «ο θεός σε δοκιμάζει» έβρισκαν τοίχο. Γιατί εμένα και όχι τον διπλανό; Και πού ήξερε ο θεός ότι μπορούσα να αντέξω τη δοκιμασία; Μήπως από κει πάνω έβλεπε πως αγαπούσα και τους αρχαίους; Αλλά και πάλι, τι πείραζε; Αφού ο θεός μας αγαπάει όλους και όπως είμαστε!!!

Τα επόμενα χρόνια πέρασαν βασανιστικά. Κάτι είχε αρχίσει να ξεφτίζει μέσα μου, όμως δεν τολμούσα να αποσπαστώ από την χριστιανική θρησκεία. Ίσως τελικά ο θεός με έσωζε μια μέρα...

Μέχρι που ήρθαν τα χρόνια των σπουδών μου και των υπολογιστών. Αχ αυτοί οι υπολογιστές. Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο. Όμως το χρόνιο μου έβαζε φρένο. Απαγορευόταν η χρήση υπολογιστών. Και εκεί ο θεός ξαναέκανε την εμφάνισή του. Μα τι θεός ήταν αυτός που μου έδωσε το χρόνιο, εκείνο το χρόνιο από όλα τα χρόνια που θα μου απαγόρευε να κάνω το μοναδικό πράγμα που λάτρευα; Τι αδικία ήταν αυτή; Το σοκ μεγάλο και τα ερωτήματα περί δικαιοσύνης του θεού άπειρα. Όσο άπειροι ήταν οι αμαρτωλοί γύρω μου που ζούσαν ζωή χαρισάμενη...

Όμως αυτό που έγινε λίγο καιρό μετά, με την άνθιση του Internet που μου έδωσε άπειρες πληροφορίες, ήταν υπεράνω κάθε προσδοκίας. Ναι αγαπητοί, ΕΙΜΑΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ! Βάσει της χριστιανικής μου θρησκείας, της θρησκείας με την οποία γαλουχήθηκα, της θρησκείας στην οποία αποτάθηκα για να με σώσει... έχω τον σατανά μέσα μου. Για την ακρίβεια όλοι όσοι έχουν το δικό μου χρόνιο νόσημα χρίζουν εξορκισμού. Θα δείτε αρκετούς από μας στα μοναστήρια να χτυπιόμαστε σαν τα ψάρια κάτω από πετραχήλια και προσευχές, ακόμη ψάχνω να βρω πώς το γλύτωσα αυτό.

Και κάπου εκεί... άρχισε να δένει το παζλ. Αν μου λέγανε για τον διπλανό, μπορεί να έλεγα πως ίσως έχει κάνει κάποια αμαρτία. Ίσως να το "άξιζε". Αλλά εγώ; Το παιδί υπόδειγμα, εγώ, δεν άξιζα τέτοια συμπεριφορά από τον καλό θεό. Οι σκέψεις άρχισαν να με χτυπούν η μία μετά την άλλη. Όλα δένανε μεταξύ τους. Αυτά που είχα μάθει για τους προγόνους μου -οι οποίοι σημειωτέον θεωρούσαν το χρόνιο ως επικοινωνία με τους θεούς-, αυτά που δεν μου κολλάγανε, αυτά που δεν μου πηγαίνανε σε αυτή την θρησκεία, όλα αυτά που το απόλυτα λογικό κομπιουτερίστικο μυαλό μου, δεν μπορούσε με τίποτα να τα χωρέσει.

Λίγους μήνες μετά το τέλος των σπουδών μου, ήρθε και το αναπάντεχα καλό νέο. Εγώ, η δηλωμένη πλέον άθεη, απαλλαγμένη από το βάρος των αμαρτιών μου, ξέροντας πως μπορώ να πατάω μόνο στα πόδια μου, πως δεν υπάρχει κανείς εκεί έξω να με βοηθήσει, βρήκα στον θεό Νημερτής -εμένα δηλαδή!- την σωτηρία μου. Αυτός ο μικρός θεός, είχε αποφασίσει να ζήσει την ζωή του, να ακολουθήσει τα όνειρά του και να μην αφήσει κανέναν να κάνει κουμάντο στην ζωή του. Μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο έδωσε λύση στο χρόνιο νόσημά μου. Δεν με θεράπευσε. Μου επέτρεψε και μου επιτρέπει όμως να ζω ως φυσιολογικός άνθρωπος, χωρίς τίποτα να θυμίζει εκείνο το αμαρτωλό, δαιμονισμένο, χριστιανόπουλο που κουβαλούσα τόσα χρόνια μέσα μου.

Συχνά με ρωτούν, γιατί κάνω τόσο μεγάλο θέμα την αθεΐα. Δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος. Απλά, η αθεΐα μου έδωσε πίσω τη ζωή μου... :-)

Μια συνέντευξη για να μην είσαι χριστιανός

(Συνέντευξη με τον καρδινάλιο Robert Zollitsch, πρόεδρο των καθολικών επισκόπων Γερμανίας, περίπου αρχιεπίσκοπος, απόσπασμα από το περιοδικό SPIEGEL, 3/10/2011)

Με κόκκινο χρώμα δικά μου σχόλια!

[...]

SPIEGEL: Πώς γνωρίζετε ότι υπάρχει θεός;

Zollitsch: Μεγάλωσα σε μια καθολική οικογένεια. ο θεός ανήκε ανέκαθεν στη ζωή μου. Συζητάω τα πάντα μαζί του, όταν χαίρομαι ή εκνευρίζομαι με κάποιο πράγμα. Παρατηρώ ότι ο θεός με αγαπάει και μου δίνει ηρεμία και δύναμη. (Καμία γνώση, καμία βεβαιότητα, το έμαθα από μικρό παιδί και μου έμεινε! Ένα ηρεμιστικό και δυναμωτικό είναι ο θεός...)

SPIEGEL: Αφού ο θεός αγαπάει τους ανθρώπους, γιατί επιτρέπει να υπάρχουν σεισμοί και τσουνάμια;

Zollitsch: Ο θεός έφτιαξε βέβαια τον κόσμο, αλλά δεν έχει ρυθμίσει κάθε λεπτομέρεια. Η Γη βρίσκεται σε εξέλιξη (μπα μπα, καινοφανείς ιδέες αυτές, θα τον κυνηγήσουν οι δικοί του!) και σ' αυτό το πλαίσιο προκύπτουν τραγικές καταστάσεις, όπως σεισμοί και πλημμύρες. Για μας τους ανθρώπους είναι μια υπενθύμιση ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα και ότι είμαστε ένα μέρος αυτού του μεγάλου κόσμου. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τέτοια γεγονότα σαν πρόκληση να βοηθάμε τους ανθρώπους που περιέρχονται σε δύσκολη κατάσταση. (Άρα ο θεός είναι αδιάφορος ή δεν είναι πάνσοφος ώστε να προβλέψει τις επιπτώσεις κάποιων "λεπτομερειών". Η "αγάπη" του περιορίζεται από τους νόμους της φύσης... και με την ευκαιρία λέει "κάντε και κάτι μόνοι σας, όλα από το θεό τα περιμένετε;")

SPIEGEL: Δεν έχετε αμφιβάλλει ποτέ για το θεό; 

Zollitsch: Πώς δεν έχω αμφιβάλλει, υπήρξαν τέτοιες στιγμές. Ανήκω σ' εκείνους που έζησαν το τέλος του β' παγκόσμιου πολέμου. Το 1944, ήμουν 6 ετών, ήρθαν στρατιώτες στο Filipovo (στη σημερινή Σερβία) και εκτέλεσαν φρικιαστικά 200 άντρες, μαζί τους τον 16χρονο αδελφό μου. Σε τέτοιες στιγμές αναρωτήθηκα, γιατί το επιτρέπει αυτό ο θεός (ο "σιωπηλός θεός" που λένε οι αμφισβητίες!). Όμως ταυτόχρονα προσευχόμουνα και κατάλαβα ότι ο θεός μπορεί να μας παρηγορεί και σε δύσκολους καιρούς. (Δεν πήρε καμιά απάντηση από τον σιωπηρό θεό του, μόνος του παρηγορήθηκε ο πιστός με αυτοαπασχόληση! Ούτε οι αγρότες στο Βιετνάμ κατάλαβαν ποτέ, γιατί επιτρέπει ο θεός των χριστιανών να τους βομβαρδίζουν οι πιστοί στρατιώτες... Με μια προσευχή ξεχνάω τα προβλήματά μου και λέω ότι ο θεός με παρηγορεί!) 

SPIEGEL: Μπορεί κάποιος να πάει "στον ουρανό", αν δεν πιστεύει στο θεό;

Zollitsch: Νομίζω ναι! Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν γνώρισαν ποτέ το θεό, ούτε στην παιδική ηλικία, ούτε αργότερα. Αν αυτοί οι άνθρωποι είναι ειλικρινείς και κάνουν καλές πράξεις, τότε μπορεί να "πάνε στον ουρανό". (Πάει και η ιστορία των χριστιανών ότι μόνο με τη "σωστή πίστη" -ό,τι κι αν σημαίνει αυτό- πηγαίνεις στον παράδεισο! Τώρα πας και ως καλός μουσουλμάνος, βουδιστής ή άθεος... Αρκεί να είμαστε λοιπόν καλοί άνθρωποι, όπως έλεγαν και όλοι οι σοφοί από την απώτερη αρχαιότητα ήδη!)

SPIEGEL: Όταν προσεύχεται κάποιος, προσφωνεί το θεό με "Πάτερ ημών..." Γιατί άραγε είναι ο θεός άντρας;

Zollitsch: Για την ακρίβεια ο θεός δεν είναι ούτε άντρας ούτε γυναίκα. Δεν έχει σώμα όπως εμείς! Αλλά είναι σαν ένας καλός πατέρας, σαν μια καλή μητέρα, που μας φροντίζουν και μας προσέχουν... (Αφού είναι το ίδιο, γιατί δεν λένε και "Μήτηρ ημών..."; Έτσι για ανανέωση και συνήθεια; Να μην κολλάνε οι πιστοί μόνιμα με το αρσενικό... Και μετά, πώς είναι "εδώ" για μας και μας φροντίζει, αφού σεισμοί και τσουνάμια μας σκοτώνουν; Άρα είναι εδώ αλλά ο καθένας ας κοιτάξει μόνος του να βολευτεί. Ο θεατής θεός θα μας βαθμολογήσει στο τέλος για τις προσπάθειές μας να γλιτώσουμε από το σεισμό, το ηφαίστειο, τις πλημμύρες και τις σεξουαλικές δραστηριότητες των εκπροσώπων του!)

SPIEGEL: Τα τελευταία χρόνια γράφτηκαν πολλά για σεξουαλική κακοποίηση παιδιών στην καθολική εκκλησία. Πρέπει να φοβόμαστε όταν πηγαίνουμε πλέον σε μια καθολική διοργάνωση, π.χ. στην κατασκήνωση;

Zollitsch: Όχι, δεν χρειάζεται να φοβάστε! Δυστυχώς υπήρξαν πολλές κακομεταχειρίσεις στην εκκλησία μας, αλλά και σε αθλητικά σωματεία. Κάναμε προσπάθειες για να διαλευκανθούν αυτές οι υποθέσεις. Όλοι που είναι υπεύθυνοι σε καθολικές κατασκηνώσεις, αλλά και τα παιδιά, ξέρουν πλέον! Όλοι γίναμε πιο ευαίσθητοι... (Σωστός, τελείωσαν οι ανώμαλοι, δεν μπαίνουν πια παιδεραστές στην εκκλησία, τους δοκιμάζουμε προκαταρκτικά! Οι παλιοί, επί 17-18 αιώνες, μας ξέφυγαν! Και η αναφορά στα αθλητικά σωματεία είναι υποκριτική: ποτέ δεν ισχυρίστηκαν οι προπονητές και άλλοι παράγοντες εκεί ότι εκπροσωπούν την ηθική και το θεό! Άλλοι προβάλλουν τέτοιους ισχυρισμούς και με αυτούς κρίνονται...)

SPIEGEL: Γιατί υπάρχει λόγος να πηγαίνουν τα παιδιά στην εκκλησία;

Zollitsch: Εκεί πηγαίνουν μόνο γέροι, είναι αλήθεια! Αλλά έχουμε και εκδηλώσεις που απευθύνονται σε νέους, μαθητές, εφήβους κλπ. Χαίρομαι πάντα την ενασχόληση με νεαρά παιδιά. Αλλά χαίρομαι επίσης που είναι και ηλικιωμένοι εκεί, από τους οποίους δεν επιτρέπεται να απομακρύνονται τα παιδιά... Είναι όμορφα αν αλλάζει κάποιος περιβάλλον και δεν είναι πάντα με τους δικούς του. (Προφανώς, ο καρδινάλιος δεν βρίσκει κανένα σοβαρό λόγο για να πηγαίνουν τα παιδιά στην εκκλησία, όπου πάνε πλέον μόνο υπερήλικες... Γιατί να πάνε τα παιδιά να δουν τελετές που δεν καταλαβαίνουν, κάτι σαν όπερα με ξένα λόγια και σκηνική δραστηριότητα;)

SPIEGEL: Γιατί δεν υπάρχουν γυναίκες ιερωμένοι στην καθολική εκκλησία; (το αναφέρει σε αντιδιαστολή με τους προτεστάντες!)

Zollitsch: Είναι μια παράδοση που ισχύει από την ίδρυση της εκκλησίας. Δεν είναι δυνατόν να την αλλάξουμε έτσι απλά, αν και κάποιοι θα το επιθυμούσαν! Ο Ιησούς επέλεξε τότε μόνο άντρες για μαθητές του και οι κληρικοί είναι οι διάδοχοί τους. (Και ο ευνουχισμός των πατέρων της εκκλησίας και η φτωχή διαβίωση των κληρικών και η κοινοκτημοσύνη κλπ. κλπ. ήταν παράδοση αλλά δεν τα διατήρησαν... Διατήρησαν μόνο ό,τι τους βόλευε. Τι να τις κάνουν τις γυναίκες στα ενδότερα της εκκλησίας, αφού αυτοί -η πλειοψηφία τους- ψάχνουν για άντρες;;)
[...]

Πλαστές αποδείξεις για ανύπαρκτες δωρεές στην εκκλησία

tvxs.gr, 29/9/2011

Τρανταχτή περίπτωση διασπάθισης του δημόσιου χρήματος βρήκε το φως της δημοσιότητας στην Πάτρα, όπου εντοπίστηκαν 300 εικονικές δωρεές ιδιωτών προς την εκκλησία, με αποτέλεσμα την υψηλή επιστροφή φόρου. Για «σαθρό θεσμικό πλαίσιο των δωρεών» αλλά και «άκρως περίεργη ασυλία» της εκκλησίας κάνουν λόγο βουλευτές της ΔΗΜΑΡ οι οποίοι έθεσαν το θέμα στη Βουλή.

Μόνο στη Β’ ΔΟΥ της Πάτρας, για την περίοδο 2008 - 2010, το συνολικό ποσό των υποτιθέμενων δωρεών με προορισμό ναούς και μονές ανέρχεται στα 4 εκατ. ευρώ και αντιστοιχεί σε επιστροφή φόρου για τους ιθύνοντες που ξεπερνά το 1,5 εκατ. ευρώ. Μετά από έρευνα η οποία διαπίστωσε ότι οι συγκεκριμένες δωρεές δεν έγιναν ποτέ, και πως οργανωμένο κύκλωμα εξέδιδε πλαστές αποδείξεις, η εφορία φέρεται να έχει καλέσει τους εμπλεκόμενους (Πατρινοί επιχειρηματίες, έμποροι και εισοδηματίες που δήλωναν εισόδημα από 70.000 έως και 200.000 ευρώ) να πληρώσουν το φόρο που πραγματικά τους αναλογεί, μέσα από την υποβολή νέων δηλώσεων.

Τις υποψίες που οδήγησαν στην αποκάλυψη της υπόθεσης κίνησαν τα μεγάλα ποσά τα οποία δηλώνονταν ως δωρεές προς την εκκλησία, τα οποία βρίσκονταν σε πλήρη αναντιστοιχία με τη σημερινή οικονομική συγκυρία. Είναι ενδεικτική η κατάθεση απόδειξης 40.000 ευρώ για δωρεά σε μοναστήρι. Η υπόθεση κινητοποίησε και την Ασφάλεια Πατρών η οποία αναζητά τα μέλη του κυκλώματος.

«Η περίπτωση αυτή είναι σχεδόν βέβαιο ότι είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, μία απίστευτου μεγέθους και σύλληψης λεηλασία του δημόσιου πλούτου, στην οποία εμπλέκονται δυστυχώς και άνθρωποι της Εκκλησίας», δηλώνουν οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ Θαν.Λεβέντης, Ν.Τσούκαλης και Γρ.Ψαριανός, οι οποίοι προσθέτουν: «Η μέθοδος είναι γνωστή και άκρως προσοδοφόρα με την εκμετάλλευση του σαθρού θεσμικού πλαισίου των δωρεών αλλά και την άκρως περίεργη ασυλία που απολαμβάνει ο χώρος της εκκλησίας από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους, μεθοδεύονταν οι χορηγήσεις δωρεών (εικονικές ή και πραγματικές αρκετές φορές) είτε προς την εκκλησία, είτε προς κοινωφελή ιδρύματα. Είναι χαρακτηριστικό πως ο «δωρητής» έχει δικαίωμα να λάβει επιστροφή φόρου το 40-45% επί της δωρεάς». Χαρακτηρίζουν δε «άκρως εξοργιστικό ότι οι «δωρητές» μπορούν, σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 4002/11 και την Υπουργική Απόφαση 1184/20.8.2011 να καταβάλλουν τον αναλογούντα φόρο εφάπαξ και χωρίς προσαυξήσεις».

Άλλωστε, επικριτές του ισχύοντος καθεστώτος χαρακτηρίζουν ζητούμενο κατά πόσο νομιμοποιούνται οι φοροαπαλλαγές δωρεών προς την εκκλησία, χωρίς να μπορεί το κράτος να εξακριβώσει την τελική αξιοποίηση των χρημάτων προς όφελος του κοινωνικού συνόλου και παράλληλα ενισχύοντας το ρόλο του θεσμού της εκκλησίας στο πλαίσιο μιας λογικής ελεημοσύνης προς τις ευπαθείς πληθυσμιακές ομάδες, μακριά από την υποχρέωση της πολιτείας για την ουσιαστική θωράκιση των τελευταίων.

Aυξήσεις μισθών και προσλήψεων ιερέων

tvxs.gr, 2/10/2011

Το ζήτημα της εξαίρεσης των κληρικών από το γενικό κανόνα του Μνημονίου 1 πρόσληψη για κάθε 5 αποχωρήσεις από το Δημόσιο, όπως εκείνο και της αύξησης των κονδυλίων μισθοδοσίας των ιερέων, την ώρα που το σύνολο των εργαζομένων και των συνταξιούχων βλέπει μισθούς και συντάξεις να μειώνονται συνεχώς" επαναφέρει με επίκαιρες ερωτήσεις του στους Υπουργούς Οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλο και Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου, ο βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς, Γρηγόρης Ψαριανός.

Συκεκριμένα ο βουλευτής καταγγέλλει πως κατά τη διάρκεια του 2010 χειροτονήθηκαν, δηλαδή προσλήφθηκαν και μισθοδοτούνται από το κράτος, 423 κληρικοί ενώ οι συνταξιοδοτήσεις ήταν 332. Οι προσλήψεις κληρικών μέσα στο 2010 ήταν πολύ περισσότερες από τις αντίστοιχες του 2009, την ώρα που το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα προβλέπουν δραστική μείωση του δημοσίου τομέα. Όπως αναφέρει αναρωτιέται κανείς με ποια κριτήρια προσλήφθηκαν οι εν λόγω κληρικοί και ποια είναι η αναλογία αποχωρήσεων και προσλήψεων στον εκκλησιαστικό τομέα.

Ο ίδιος θίγει και το ζήτημα της αύξησης των κονδυλίων για τη μισθοδοσία ιερέων. Παρά την απάντηση που έλαβε από το Υπουργείο Οικονομικών πως τα μέτρα που ψηφίστηκαν αφορούν όλους τους υπαλλήλους και λειτουργούς του Δημοσίου, των Ν.Π.Δ.Δ. και των Ο.Τ.Α. συμπεριλαμβανομένων και των κληρικών και αρχιερέων, ο βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς αναφέρει ότι το ποσό της μισθοδοσίας των αρχιερέων και ιεροκηρύκων ενώ το 2009 ήταν 6.100.000 ευρώ, το 2010 αυξήθηκε στα 6.200.000 ευρώ και το 2011, με το Μεσοπρόθεσμο, αυξήθηκε επιπλέον στα 6.654.000 ευρώ.

Αποχαιρετισμός στη θρησκευτική πίστη (24)

Χρυσοβαλάντης Ζ., 37 ετών, ελεύθερος επαγγελματίας.

Οι περισσότεροι Έλληνες μαθαίνουν από μικροί να πιστεύουν όσα λέει η ελληνορθόδοξη εκκλησία. Την ύπαρξη του Θεού, του γιου του, του Ιησού, του Αγίου Πνεύματος, των αγίων, των θαυμάτων. Κάποιοι μεγαλώνουν και συνεχίζουν να τα πιστεύουν. Κάποιοι άλλοι απλά μεγαλώνουν.

Μεγάλωσα με την πεποίθηση ότι η γέννησή μου ήταν ένα θαύμα. Βλέπετε, στη δεκαετία του '70 τα διαγνωστικά μέσα των γυναικολόγων δεν ήταν σαν τα σημερινά. Ούτε η ενημέρωση και οι γνώσεις των γυναικών. Έτσι, μια αποβολή στους πρώτους μήνες και ένα ακόμα βρέφος που γεννήθηκε νεκρό οδήγησαν τη μητέρα μου στο «θαυματουργό» μήλο της Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου. Για όσους δεν το γνωρίζουν, πρέπει να νηστέψεις 3 μέρες, να φας από το συγκεκριμένο μήλο και η θεραπεία είναι εγγυημένη. Φαίνεται ότι η μεγαλύτερη επιτυχία παρουσιάζεται σε γυναίκες που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά, ενώ δεν έχουν ακουστεί περιστατικά με καρκίνους, εγκεφαλικά, αλτσχάιμερ και άλλα συναφή.

Η τύχη –ίσως και η καλή ψυχολογία που δίνει η άδολη πίστη σε κάτι– οδήγησαν στο να γεννηθώ. Οδήγησαν επίσης και στο αντιεμπορικό όνομα που μου έδωσαν, καθώς, εκτός από το μήλο, φρόντισαν να με τάξουν στη συγκεκριμένη αγία. Και ως γνωστόν, «μην τάξεις σε μικρό και σε άγιο».

Ως αποτέλεσμα θαύματος, λοιπόν, μεγάλωσα σε μια τυπική αστική οικογένεια. Ο πατέρας μου στρατιωτικός, από τα ορεινά της Ηπείρου. Η μητέρα μου από αγροτική οικογένεια, νοικοκυρά, σύζυγος, μητέρα. Πιστοί και οι δύο, όσο έμαθαν από τους δικούς τους γονείς, με τις δοξασίες και τις συνήθειες που κληρονόμησαν. Δεν πηγαίναμε και κάθε Κυριακή στην εκκλησία, αλλά κοινωνούσαμε τη Μ. Εβδομάδα και 1-2 φορές το χρόνο ακόμη.

Δε θυμάμαι να αμφισβήτησα ποτέ τίποτα που να αφορούσε τη θρησκεία. Στο σχολείο τα θρησκευτικά ήταν το σίγουρο 19-20 στη βαθμολογία, και ήμουν ο αγαπημένος των θεολόγων. Στην εκκλησία πήγαινα μέχρι και μετά τα 20. Ωστόσο είχα την τύχη να διδαχθώ την εξέλιξη, στην ιστορία της 1ης Λυκείου και στη Βιολογία της Δέσμης. Κατάφερνα όμως να ακροβατώ σε αντιφάσεις και να αποφεύγω τις δύσκολες σκέψεις και επιλογές.

Ακόμα κι αν ήθελα να αμφισβητήσω όμως, την εποχή εκείνη επικρατούσε ο τρόμος της Αποκάλυψης, του Αντίχριστου που θα ερχόταν το 2000, ακόμα και οι εικόνες από τον «Εξορκιστή», ταινία που καμιά εκκλησία δεν είπε ότι δεν πρέπει να προβάλλεται σε παιδιά 12 χρονών (λαθραία σε video φίλου). Και ο τρόμος είναι ισχυρό όπλο για τη θρησκευτική πίστη.

Όσο το σκέφτομαι βέβαια –προς υπεράσπισή μου– σε όλη την εφηβεία μου και μέχρι εκείνη τη στιγμή, ένα υπόβαθρο δημιουργούνταν σιγά σιγά και έψαχνε τρόπο να εκφραστεί. Κατ’ αρχάς, η μουσική. Ό,τι και να μου έλεγαν, ό,τι και να διάβαζα, το Metal ήταν η μόνη μουσική που την ένιωθα πραγματικά. Και δεν μπορείς να ακούς metal χωρίς να βλέπεις τους στίχους. Δεν αναφέρομαι στα «σατανιστικά» του εντυπωσιασμού, αλλά σε στίχους όπως:

«religion and sex are powerplays
manipulate the people for the money they pay
selling skin, selling God
the number look the same on their credit cards»
(Queensryche - Spreading the Disease / Operation Mindcrime)

ή

«[lord] if you take all the fame
then who’ll accept the blame
for all the hurt
down here on earth
Unnecessary pain»
(Savatage - St. Patrick’s / Streets).


Εκτός από τη μουσική, ήταν και το διάβασμα, μια πολύτιμη παρακαταθήκη από τον πατέρα μου. Διάβαζα τα πάντα. Από Isaac Asimov (κυριολεκτικά τα πάντα) μέχρι Νοστράδαμο, και από Sherlock Homes και Agatha Christie μέχρι «έρευνες» για UFO και βιβλία για το 666, το ΕΚΑΜ κ.τ.λ. Ευτυχώς, το μυαλό μου δούλευε αρκετά καλά, ώστε να διαπιστώσω ότι τα βιβλία με επιστημονικό υπόβαθρο ήταν πιο πειστικά. Εξάλλου, όλα όσα διάβαζα περί προφητειών, Αντίχριστου κ.τ.λ. δεν επαληθεύτηκαν ποτέ.

Τέλος, ήταν και η Δέσμη, η κατεύθυνση που λένε τα σημερινά παιδιά. Φυσική, Χημεία, Βιολογία εξηγούσαν αρκετά καλά τον κόσμο. Πολύ καλύτερα από τις Διαθήκες. Θυμάμαι ακόμα τον καθηγητή της Φυσικής στο φροντιστήριο να λέει ότι λίγο πολύ η προέλευση του κόσμου έχει εξηγηθεί από την πρώτη σχεδόν στιγμή.

Αυτά ήταν λοιπόν ένα υπόβαθρο που στη συνέχεια φάνηκε χρήσιμο.

Στα 17 μου η μητέρα μου πέθανε από καρκίνο, μετά από 12 χρόνια ταλαιπωρίας. Οι προσευχές (και το προαναφερθέν μήλο) δεν βοήθησαν στην αποφυγή του μοιραίου, αλλά όλοι θεωρήσαμε θαύμα το ότι άντεξε τόσο καιρό. Στο τέλος ο θεός την πήρε κοντά του και η σκέψη μιας μετά θάνατον συνάντησης έμοιαζε παρήγορη.

Στα 23 μου πέθανε και ο πατέρας μου. Από καρκίνο επίσης. Αυτό δεν μπόρεσα να το δικαιολογήσω, όσο και αν προσπάθησα.

Και εκεί σταμάτησα τις προσευχές.

Εκείνη την εποχή γνώρισα και τη σημερινή γυναίκα μου, η οποία δεν ήταν καθόλου της θρησκείας. Είδα ότι μπορούσε να είναι κάποιος ηθικός, με αρχές και αξίες, με αγάπη για τους άλλους, χωρίς να πιστεύει σε κάποια θρησκεία ή να ακολουθεί τελετουργικά.

Ακόμα όμως δεν είχα ολοκληρώσει τη διαδρομή. Νομίζω ότι το σημείο καμπής για να καταλήξω άθεος ήταν 4 βιβλία. Το πρώτο, ο Στοιχειωμένος Κόσμος του Carl Sagan. Έδιωξε από το κεφάλι μου πολλές δεισιδαιμονίες και ψεύδη και μου έδειξε την αξία της λογικής και της επιστημονικής μεθοδολογίας.

Το δεύτερο, Το Αίνιγμα του Ιησού της Γαλιλαίας (Ν. Κόκκινος), έπεσε στα χέρια μου τυχαία. Μου φάνηκαν τόσο απίστευτα αυτά που έγραφε, ώστε το διάβασα έχοντας μαζί και μια Καινή Διαθήκη, για να επιβεβαιώνω ότι τα αποσπάσματα ήταν γνήσια. Τεράστια ήταν η έκπληξή μου όταν είδα τις αντιφάσεις, τις ανοησίες, τις ανακρίβειες, μέσα από το πρίσμα της λογικής.

Το τρίτο βιβλίο, Το Μυστήριο Του Μωυσή (Gary Greenberg) ανέπτυσσε με πειστικό τρόπο την προέλευση των Εβραίων και τη σχέση της μυθολογίας τους με την Ιστορία.

Τέλος, ο Τυφλός Ωρολογοποιός (Richard Dawkins, φυσικά) έδωσε τη χαριστική βολή και έβαλε όλα τα πράγματα στη θέση τους. Εδώ το υπόβαθρο της Βιολογίας βοήθησε σημαντικά.

Από εκεί και μετά, ήταν απλά θέμα χρόνου και ψυχολογίας. Χρόνου, ώστε να αφομοιώσω όλες αυτές τις γνώσεις, να τις συνδυάσω με προηγούμενες και με αυτές που ακολούθησαν και να φτιάξω στο μυαλό μου μια πιο στερεή, ορθολογική κοσμοθεωρία. Και ψυχολογίας, γιατί χρειάζεται πολλή δουλειά για να εξηγήσεις λογικά τους αρχέγονους φόβους, να πείσεις τον εαυτό σου ότι υπάρχει μόνο αυτή η ζωή, να αποτινάξεις τις ψεύτικες παρηγοριές και ταυτόχρονα να διατηρήσεις την ισορροπία σου.

Ο αποχαιρετισμός μου στη θρησκευτική πίστη ήταν σαν ένα πλοίο που σαλπάρει. Αφήνεις στην ακτή βαρίδια, ψυχαναγκασμούς και πλάνες. Τα βλέπεις καθώς απομακρύνεσαι, γνωρίζοντας ότι έχουν φύγει από τη ζωή σου, ωστόσο παραμένουν στο οπτικό σου πεδίο και γίνονται όλο και πιο μικρά, όλο και πιο ανίσχυρα, μέχρι που στο τέλος δεν μπορείς να πεις ποια ήταν ακριβώς η στιγμή που εξαφανίστηκαν.