05 December 2009

Το φονικό ενός παιδιού

του Μάριου Βερέττα, Συγγραφέα-Εκδότη

(Το ακόλουθο κείμενο γράφτηκε για τη µνήµη του αθώου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, και πρωτοδηµοσιεύτηκε στο 7ο τεύχους του περιοδικού Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ)

Είχα την ατυχία να διατηρώ εκδοτικό οίκο στην οδό Μεσολογγίου, λίγα µέτρα µακριά από το σηµείο όπου έγινε το φονικό του µικρού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις αρχές του περασµένου ∆εκέµβρη. Ως εκ τούτου, πολυάριθµοι φίλοι, που µε γνώριζαν ως γέννηµα – θρέµα του κέντρου της Αθήνας, µου ζήτησαν να τους πληροφορήσω σχετικά µε τα αιµατηρά γεγονότα του περσινού χειµώνα. Τούτο το άρθρο γράφτηκε γι’ αυτούς…

Όλη η περιοχή του κέντρου της Αθήνας που περικλείεται από τις οδούς Πανεπιστηµίου, Πατησίων, Αλεξάνδρας και Ιπποκράτους λέγεται επισήµως Νεάπολη Αθηνών. Το σχέδιό της χαράχτηκε µετά την απελευθέρωση από τον µεγάλο Έλληνα πολεοδόµο Σταµάτη Κλεάνθη και ήταν η "νέα πόλη" ή η νέα συνοικία, αν θέλετε, που κτίστηκε µε σύγχρονα αρχιτεκτονικά πρότυπα στα βόρεια της παλιάς πόλης, δηλαδή της Πλάκας και του εµπορικού κέντρου.

Στα δυτικά της Νεάπολης, όχι µακριά από την οδό Πατησίων, υπάρχει µια πλατεία. Παλιά την έλεγαν Πιθαράδικα, επειδή εκεί πουλούσαν πιθάρια και άλλα πήλινα αντικείµενα, πριν από την εισαγωγή του πλαστικού στα οικιακά σκεύη. Μετά ονοµάστηκε άτυπα πλατεία Εξαρχείων από το µπακάλικο του Έξαρχου, που έχει κλείσει εδώ και δεκαετίες.

Η γειτονιά του βιβλίου

Στα Εξάρχεια λοιπόν, καθόλη τη διάρκεια του 19ου αλλά και του 20ου αιώνα, έµεναν φοιτητές, διανοούµενοι αλλά και επαγγελµατίες, που εξυπηρετούσαν τις πνευµατικές και επαγγελµατικές δραστηριότητες των δύο πρώτων κατηγοριών. ∆ηλαδή συγγραφείς, µεταφραστές, επιµελητές, τυπογράφοι, στοιχειοθέτες, βιβλιοδέτες, χαρτέµποροι και εκδότες, που όλοι τους παρήγαγαν βιβλία για τους φοιτητές που σπούδαζαν στις πανεπιστηµιακές σχολές των οδών Πανεπιστηµίου και Σόλωνος καθώς και στο Πολυτεχνείο της οδού Πατησίων.

Βεβαίως στην ίδια περιοχή άνθισε και η µοναδική στον κόσµο επιχείρηση του φροντιστηρίου, µια γνήσια νεοελληνική επινόηση, για την εξυπηρέτηση των αµελών µαθητών και φοιτητών, αλλά και την βελτίωση των οικονοµικών των κακοπληρωµένων καθηγητών. Βεβαίως στην ίδια περιοχή εγκαταστάθηκαν και πλήθος δικηγόρων, λόγω του γεγονότος ότι παλαιότερα τα δικαστήρια στεγάζονταν σε κτίρια της οδού Πανεπιστηµίου.

Κι επειδή τελικά όλοι αυτοί έπρεπε κάπου να φάνε, στην ίδια περιοχή προέκυψαν ωραιότατες, γραφικότατες και οικονοµικότατες λαϊκές ταβέρνες, µε εκλεκτούς µεζέδες και ξανθιά ρετσίνα.

Με λίγα λόγια από την εποχή του Κλεάνθη Σταµάτη (που προσανατόλισε όλους τους δρόµους της περιοχής σύµφωνα µε το χειµερινό ηλιοστάσιο, ώστε να φωτίζονται και να αερίζονται επαρκώς) µέχρι σήµερα, η περιοχή του κέντρου της Αθήνας, που σήµερα ονοµάζουµε Εξάρχεια, ήταν πάντα το κέντρο των φοιτητών, των διανοουµένων, των καλλιτεχνών αλλά προπάντων των ανθρώπων της βιοτεχνίας του βιβλίου. Ουσιαστικά, ακόµη και σήµερα, το 90% του ελληνικού βιβλίου παράγεται στα Εξάρχεια, διότι εκεί εδρεύουν οι περισσότεροι εκδοτικοί οίκοι.

Το βιβλίο ενοχλεί

Το βιβλίο ωστόσο ξυπνάει τα µυαλά. Το βιβλίο παρέχει πληροφορίες που ενοχλούν το εκάστοτε κατεστηµένο. Το βιβλίο διαµορφώνει ανθρώπους που δεν ξεγελιούνται εύκολα από τα τερτίπια της όποιας εξουσίας. Κατά συνέπεια, οι άνθρωποι των Εξαρχείων είναι ενοχλητικοί για την όποια εξουσία, και προπάντων για τις συµµορίες των κυβερνώντων που θεωρούν "κληρονοµικό" τους δικαίωµα να θησαυρίζουν εκµεταλλευόµενοι την αγραµµατοσύνη, την άγνοια και την αφέλεια των πολλών.

Είναι τυχαίο άραγε που η Ελλάδα αποτελεί µοναδικό παράδειγµα χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που αρνήθηκε να απορροφήσει κονδύλια για 2.500 σχολικές βιβλιοθήκες, ενώ τα λεφτά υπήρχαν και προσφέρονταν; Είναι τυχαίο άραγε που στην Ελλάδα ακόµη και οι λίγες υπάρχουσες βιβλιοθήκες υπολειτουργούν; Είναι τυχαίο άραγε ότι ένα βιβλίο, το οποίο κατατίθεται σήµερα από τον εκδότη του στην Εθνική Βιβλιοθήκη, χρειάζεται κάπου τρία χρόνια για να τεθεί στη διάθεση του αναγνωστικού κοινού;

Το βιβλίο, µε άλλα λόγια, βρίσκεται υπό διωγµό στη χώρα όπου κυβερνούν οι άρπαγες του δηµόσιου χρήµατος, οι θαλασσοπνίχτες εφοπλιστές και οι ρασοφόροι καταπατητές, και κατά συνέπεια, δεν είναι τυχαία η κατασυκοφάντηση από τους µηχανισµούς της εξουσίας του τόπου όπου παράγεται το ελληνικό βιβλίο, τα Εξάρχεια.

Η οδός Μεσολογγίου

Η οδός Μεσολογγίου είναι ένας µικρός δρόµος προς την νοτιοανατολική πλευρά των Εξαρχείων. Αν δεν την έκλεινε µια πολυκατοικία θα ξεκινούσε από την πασίγνωστη οδό Σόλωνος. Αλλά ξεκινά από την µικροσκοπική οδό Λόντου, στο ύψος περίπου της διασταύρωσης της οδού Σόλωνος µε την οδό Ζωοδόχου Πηγής, και εκτείνεται σε µήκος τριών µόλις τετραγώνων, για να τελειώσει στην οδό Ανδρέα Μεταξά.

Η οδός Μεσολογγίου είναι πεζόδροµος. Φιλοξενεί τέσσερις καφετέριες, περισσότερους από δέκα εκδοτικούς οίκους, άλλα τόσα φροντιστήρια, αρκετά γραφεία διαφόρων εµπορικών δραστηριοτήτων, µερικές πολυκατοικίες µε διαµερίσµατα, ένα ψιλικατζίδικο και δυο τυπογραφεία.

Από τη µια πλευρά, στη µέση της οδού Μεσολογγίου, υπήρχε µέχρι πέρσι ένα άκτιστο οικόπεδο. Στην άκρη αυτού του οικοπέδου, και συγκεκριµένα στη διασταύρωση της οδού Μεσολογγίου µε την οδό Τζαβέλα, έγινε, στις 6 ∆εκεµβρίου του 2008, το κακό.

Το βράδυ της 6 Δεκεµβρίου 2008

Στη διασταύρωση αυτή συνηθίζουν εδώ κι αρκετό καιρό, κυρίως τις Παρασκευές και τα Σάββατα, να µαζεύονται µετά τις 8 το βράδυ, νέα παιδιά, έφηβοι και των δύο φύλων, και να λένε τα δικά τους. Στέκονται όρθια, ανταλλάσσουν αστεία, ανέκδοτα και πειράγµατα, πίνουν αναψυκτικά, γελάνε, διασκεδάζουν. Μάλλον δεν τους περισσεύουν λεφτά για να κάτσουν στις γειτονικές καφετέριες.

Συναντιούνται σ' αυτό το σηµείο προερχόµενοι από πολλά µέρη της Αθήνας, κι αφού τα πουν µεταξύ τους, διαλύονται πολύ πριν τα µεσάνυχτα. Είναι νέα, πολύ νέα, αυτά τα παιδιά. Από 14 έως 17 χρονών. Είναι λίγα. ∆έκα, είκοσι το πολύ. Και δεν ενοχλούν κανέναν απολύτως.

Το βράδυ της 6 ∆εκεµβρίου, φαίνεται, πως πάλι είχαν µαζευτεί στο ίδιο σηµείο, για να βρεθούν εκεί και να τα πουν. Εκείνη την ώρα, δεν κυκλοφορούσε κανένας άλλος στην οδό Μεσολογγίου. Οι εκδοτικοί οίκοι όλοι κλειστοί. Οι καφετέριες ανοιχτές αλλά µε ελάχιστους πελάτες.

Το τι έγινε ακριβώς, το έχουν πει οι αυτόπτες µάρτυρες. Φαίνεται πως πέρασε κάποιο περιπολικό της αστυνοµίας, φαίνεται πως οι πιτσιρικάδες (αυτοί ή άλλοι) εκτόξευσαν κάποιες βρισιές, φαίνεται πως οι δυο αστυνοµικοί του περιπολικού παράτησαν το όχηµα λίγο παραπάνω, στην οδό Χαριλάου Τρικούπη, κατέβηκαν µε τα πόδια την οδό Τζαβέλα, και ο ένας από αυτούς, έβγαλε το πιστόλι, πυροβόλησε και σκότωσε, ένα από τα παιδιά, τον δεκαπεντάχρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.

Οι κουκουλοφόροι

Το σίγουρο είναι πως το παιδί έπεσε αιµόφυρτο στην οδό Μεσολογγίου. Το σίγουρο είναι πως οι δυο αστυνοµικοί αποχώρησαν χωρίς να βοηθήσουν το θύµα. Το σίγουρο είναι πως δυο τρεις ώρες αργότερα η Αθήνα καιγόταν.

Συµµορίες νεαρών, που συνηθίζουν να φορούν στο κεφάλι τους κουκούλα, ώστε να µην αναγνωρίζονται, έσπασαν βιτρίνες καταστηµάτων και τραπεζών, έβαλαν φωτιά σε κάδους απορριµµάτων, µαγαζιά και αυτοκίνητα, πέταξαν πέτρες, ξύλα, σίδερα προς κάθε κατεύθυνση, έκαναν πλιάτσικο σε σπασµένα καταστήµατα.

Τι είναι αυτοί οι κουκουλοφόροι; Ουκ ολίγοι αυτόπτες µάρτυρες έχουν πει ότι πρόκειται για αµόρφωτους φανατισµένους νεαρούς, στρατολογηµένους στα γήπεδα, που αγανακτισµένοι από προσωπικά, οικονοµικά και κοινωνικά αδιέξοδα, χρησιµοποιούνται από την εξουσία για να αµαυρώνουν µε τους βανδαλισµούς τους τις ειρηνικές διαδηλώσεις των εργαζοµένων, των φοιτητών, των µαθητών.

Άλλοι πάλι έχουν δηλώσει ότι πρόκειται για γόνους εύπορων οικογενειών, που καταστρέφοντας ό,τι βρουν στο πέρασµά τους, διασκεδάζουν, σίγουροι για την ατιµωρισία τους, εφόσον εάν ποτέ τους συλλάβουν, θα τη γλυτώσουν χάρη στις ισχυρές γνωριµίες των µπαµπάδων τους.

Άλλοι πάλι έχουν πει - κυρίως µεγαλοδηµοσιογράφοι - ότι πρόκειται για νεαρούς «αντεξουσιαστές», δηλαδή νέους πολίτες που αντιτίθενται πολιτικά σε κάθε εξουσία και αποβλέπουν µε τη δράση αυτή στην κατάλυση του αστικού κράτους.

Άλλοι ακόµη έχουν εκτιµήσει ότι είναι περιθωριοποιηµένοι αλλοδαποί οικονοµικοί µετανάστες, που αναζητούν ευκαιρίες, αφενός να εκδικηθούν τη χώρα που -άθελά της- τους φιλοξενεί, κι αφετέρου να βγάλουν κάποιο κέρδος αρπάζοντας ό,τι βρεθεί µπροστά τους.

Και, τέλος, ουκ ολίγοι αυτόπτες µάρτυρες έχουν κατά καιρούς καταγγείλει ότι κάποιοι κουκουλοφόροι είναι µυστικοί αστυνοµικοί, που βγαίνουν από τα περιπολικά, φορούν τις κουκούλες και προβαίνουν σε βανδαλισµούς, κατ' εντολήν της υπηρεσίας τους, είτε για να συλλάβουν µε αυτό τον τρόπο τους αληθινούς κουκουλοφόρους, είτε για να εξυπηρετήσουν -ενδεχοµένως χωρίς καν να το γνωρίζουν- συγκεκριµένα συµφέροντα της πλουτοκρατίας. ∆ιότι µε µια εκτεταµένη καταστροφή στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, ή σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, η προσοχή της κοινής γνώµης στρέφεται προς τα εκεί και λησµονούνται τα σκάνδαλα, οι λοβιτούρες, οι µεγαλοαπάτες και οι κοµπίνες των εκάστοτε κυβερνώντων και των συνεργατών τους.

Ποιοι έχουν συµφέρον;

Άρα για την εξουσία, την όποια εξουσία, η οποία καρπώνεται τα κέρδη της από τις παλιανθρωπιές, η παρουσία και η δράση των κουκουλοφόρων συµφέρει. Γι' αυτό ενδεχοµένως καλλιεργείται και ευδοκιµεί αυτό το ιδιαίτερο φρούτο τόσα χρόνια στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και στις άλλες µεγάλες πόλεις της Ελλάδας.

Όπως συµφέρει και η καλλιέργεια του µύθου περί του δήθεν αυτόνοµου "κράτους των Εξαρχείων", όπου οι δήθεν αντεξουσιαστές λύνουν και δένουν, κι όπου δήθεν επίσης δεν τολµούν να πλησιάσουν οι αστυνοµικές δυνάµεις, ενώ στην πραγµατικότητα ούτε ένας "αντεξουσιαστής" δεν κυκλοφορεί τις κανονικές ηµέρες στα Εξάρχεια, και η αστυνοµία είναι πανταχού παρούσα στη δύσµοιρη γειτονιά των φοιτητών, των διανοουµένων, των καλλιτεχνών και των ανθρώπων του βιβλίου. Τη γειτονιά όπου οι περισσότεροι άνθρωποι λένε ακόµη «καληµέρα».

Λογικά, τόσο ο µύθος του «κράτους των Εξαρχείων», όσο και η βανδαλιστική δράση των κουκουλοφόρων συµφέρει. Αν είσαι, για παράδειγµα, υπουργός και έχεις συµµαχήσει µε κάποιον βρωµερό καλόγερο προκειµένου να κατακλέψεις εκατοµµύρια από τα δηµόσια ταµεία, σε συµφέρει, τη στιγµή που σε ανακαλύπτουν, να αµολήσεις τους κουκουλοφόρους να τα σπάσουν όλα στην Αθήνα, προκειµένου να λησµονηθούν οι παλιανθρωπιές σου.

Εάν επίσης είσαι µέλος της κυβέρνησης και κάποιοι διαδηλώνουν µε δίκαια αιτήµατα κι εσύ δεν θέλεις να ακουστούν, για να µην υποχρεωθείς να τα ικανοποιήσεις -έστω κι αν προεκλογικά είχες υποσχεθεί το ακριβώς αντίθετο- εξαπολύεις δίπλα στους κανονικούς διαδηλωτές τους κουκουλοφόρους, και είσαι ήσυχος πως οι φακοί των τηλεοπτικών σταθµών θα στραφούν προς τα σπασµένα τζάµια και τα καµένα αυτοκίνητα, και όχι προς τα πανώ µε τα αιτήµατα των διαδηλωτών. Κι επειδή στην Ελλάδα δεν λείπουν ούτε οι απατεώνες υπουργοί, ούτε οι φιλάργυροι ρασοφόροι, ούτε οι διπρόσωπες κυβερνήσεις, οι κουκουλοφόροι δυστυχώς θα συνεχίσουν να τα σπάνε όλα µε την κάθε ευκαιρία, εφόσον η ύπαρξη και η δράση τους συµφέρει απόλυτα την κάθε ανέντιµη εξουσία.

Τα φονικά

Εντάξει οι βανδαλισµοί, οι εµπρησµοί, το πλιάτσικο. Αλλά τα φονικά; ∆υστυχώς τούτα τα εγκληµατικά παιχνίδια γίνονται πειστικότερα όταν χυθεί και αίµα. Όπως φαίνεται, διεστραµµένοι εγκέφαλοι γράφουν και σκηνοθετούν εις βάρος της κοινής γνώµης φονικότατα σενάρια.

Ο φόνος του δεκαπεντάχρονου µαθητή δεν ήταν, όπως συνηθίζεται να λέγεται, ένα µεµονωµένο περιστατικό. Λίγες µέρες αργότερα, άλλος νεαρός µαθητής, πυροβολήθηκε στο Περιστέρι, στο χέρι ευτυχώς χωρίς θανατηφόρες συνέπειες. Και µετά εκδηλώθηκε η "αντεπίθεση". Κάποιοι πυροβόλησαν µια κλούβα της αστυνοµίας από την πανεπιστηµιούπολη. Και λίγες µέρες αργότερα έπεσε αιµόφυρτος από πυροβολισµούς ένας νεαρός αστυνοµικός, πίσω από το Εθνικό Μουσείο, πολύ κοντά στο Πολυτεχνείο, και φυσικά µέσα στα Εξάρχεια.

Ήδη στήθηκε δηλαδή το σκηνικό για να ξαναφουντώσει ο ακήρυχτος ψευτοπόλεµος µεταξύ «αντεξουσιαστών» και αστυνοµικών. Πόλεµος που θα συνεχίζεται από τους µηχανισµούς της εξουσίας για να συνεχίσουν να κλέβουν ανενόχλητοι οι µεγαλοκλέφτες. Πόλεµος της πλάκας, µε αίµα και φιλολογία περί τροµοκρατίας, για να συσπειρώνει γύρω από τον πρώτο νεκρό τους «προοδευτικούς» και γύρω από τον βαριά τραυµατισµένο αστυνοµικό τους «εθνικόφρονες», ώστε να ψηφίσουν αντίστοιχα και να πάψουν να αµφισβητούν την αποτελεσµατικότητα αλλά και την χρησιµότητα των κοµµάτων τους.

Χρήµα κι εξουσία

Μη σας τροµάζει λοιπόν το αίµα που χύνεται στους δρόµους. Είναι µέρος του σεναρίου. Όσο περισσότερα τα φονικά, όσο πιο έντονη η βανδαλιστική δράση των κουκουλοφόρων, τόσο περισσότερα τα κουκουλωµένα οικονοµικά σκάνδαλα.

Ζούµε σε έναν κόσµο που λατρεύει το χρήµα και κάνει κάθε τι για να το αποκτήσει, πιστεύοντας ότι µε το χρήµα θα εξαγοράσει το ψυχικό του κενό και τον υπαρξιακό του φόβο. Κι ας γνωρίζουµε πως εύκολα αποκτιέται ότι είναι αληθινά σηµαντικό για την ευτυχία µας, όπως τόνισε κι ο Αθηναίος φιλόσοφος Επίκουρους. Λίγοι φίλοι, λίγο φαγάκι, ένα ποτήρι κρασί... Καλή παρέα και υγεία...

Όµως άλλοι θεωρούν ότι εάν αποκτήσουν εκατοµµύρια και δισεκατοµµύρια, θα νιώσουν πιο ευτυχισµένοι. Κι έτσι καταφεύγουν ακόµη και στο έγκληµα. Οι µικροεγκληµατίες συλλαµβάνονται βέβαια από την αστυνοµία. Οι µεγαλοεγκληµατίες ωστόσο εγκληµατούν χρησιµοποιώντας την αστυνοµία. Κι έτσι, το ένα παιδί πυροβολείται από κάποιον αστυνοµικό, το άλλο παδί πυροβολείται από κάποιον άγνωστο, το τρίτο - ένστολο αυτή τη φορά - παιδί, πυροβολείται από αγνώστους, στα Εξάρχεια κ.ο.κ.

Κι όλο αυτό το αίµα χύνεται για να ξεχαστούν τα σκάνδαλα του χρηµατιστήριου, της Ζίµενς, των αδειασµένων ασφαλιστικών ταµείων, των υποκλοπών, των χαριστικών κονδυλίων, των άστεγων και απλήρωτων ακόµη πυροπαθών, του σκανδάλου του Βατοπεδίου, του Τοπλού, και κάθε µοναστηριού εν γένει...

Πόσο αίµα ακόµη;

Στην οδό Μεσολογγίου, στο σηµείο όπου έπεσε ο µικρός Αλέξανδρος, έχει στηθεί ένα αυτοσχέδιο µνηµείο. Λουλούδια, φωτογραφίες, συνθήµατα, σηµειώµατα µε συλλυπητήρια για το αδικοχαµένο παλικάρι. Καθηµερινά περνούν περαστικοί, κοντοστέκονται µε σεβασµό, µε συγκίνηση, καµιά φορά δακρύζουν, κι έπειτα προσπερνούν...

Κάθε τόσο, δυνάµεις των ΜΑΤ στήνουν διατεταγµένα µπλόκα. Για µυστηριώδεις λόγους... Εύκολα διακρίνονται τα νεανικά πρόσωπα κάτω από τα κράνη. Σχεδόν παιδιά κι αυτοί...

Πόσο νεανικό αίµα χρειάζεται ακόµη για να χορτάσουν οι διεστραµµένοι εγκέφαλοι της εξουσίας; Ως πότε θα πείθει το παραµύθι περί του αυτόνοµου «δήθεν» κράτους των Εξαρχείων;

Εάν πιστέψουµε τους άθλιους δηµοσιογράφους η περιοχή των Εξαρχείων εξακολουθεί να αποτελεί «κέντρο αντεξουσιαστών». Εάν όµως αψηφήσουµε τις συκοφαντίες των ΜΜΕ, και κάνουµε µια βόλτα στην περιοχή θα διαπιστώσουµε ότι τα Εξάρχεια παραµένουν η γειτονιά των φοιτητών, των διανοουµένων, των καλλιτεχνών και των ανθρώπων του βιβλίου.

Των ανθρώπων του βιβλίου που ενοχλούν µε τα προϊόντα τους την κάθε εξουσία και περιφρονούνται επιδεικτικά από όλες τις κυβερνήσεις. ∆ιότι το βιβλίο διευρύνει τα µυαλά και ξυπνάει συνειδήσεις. Οι άνθρωποι που διαβάζουν δεν σηκώνουν το πιστόλι για να σκοτώσουν αθώα παιδιά. Μόνον οι αγράµµατοι κι αφιονισµένοι δούλοι εκτελούν τέτοιες εντολές προς όφελος της ολιγαρχίας.

Κι όσο για τον ηγούµενο Εφραίµ, αυτός πάει, ξεχάστηκε, µαζί µε τα εκατοµµύρια που άρπαξε. Λησµονήθηκε ο «άγιος», χάρη στο φονικό του µικρού Αλέξανδρου...